Ενα νέο είδος κεραμιδιών, τα οποία «τρώνε» ρύπους και βελτιώνουν την ποιότητα του αέρα, κατασκεύασε εταιρεία στο Λος Αντζελες. Τα κεραμίδια εξουδετερώνουν τα οξείδια του αζώτου που απελευθερώνονται κατά την καύση ορυκτών καυσίμων. Εχουν επικαλυφθεί με διοξείδιο του τιτανίου, που όταν εκτίθεται στο φως μετατρέπει τα οξείδια του αζώτου σε νιτρικό ασβέστιο, το οποίο δεν είναι βλαβερό, αντίθετα μπορεί να αποτελέσει θαυμάσιο λίπασμα, καθώς ξεπλένεται από τη στέγη με το νερό της βροχής και καταλήγει στον κήπο, λένε οι κατασκευαστές τους.
Tο ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση σκοτώνει είναι γνωστό από το 1930 (όταν μια θερμοκρασιακή αναστροφή σκότωσε στη βιομηχανική κοιλάδα Mεζ του Bελγίου 60 άτομα σε δύο μέρες) και απόλυτα επιβεβαιωμένο από το 1952, όταν από το νέφος του Λονδίνου πέθαναν σε μία εβδομάδα 4.000 άνθρωποι. Σε 3 εκατ. υπολογίζονται οι ετήσιοι θάνατοι από το νέφος σε όλο τον κόσμο (Παγκόσμια Oργάνωση Yγείας). Αποκλειστικά από τα καυσαέρια των αυτοκινήτων καταγράφονται 1,1 εκατ. θάνατοι τον χρόνο, όταν από τροχαία χάνονται 1 εκατ. ψυχές.
Τα κεραμίδια που «τρώνε» νέφος, κυρίως το νέφος των αυτοκινήτων, μπορεί να μοιάζουν, λοιπόν, εξαιρετικά χρήσιμα, ιδιαίτερα στα ελληνικά αστικά κέντρα που βαρύνονται με υψηλές συγκεντρώσεις οξειδίων του αζώτου (κάπου θα βρεθεί τρόπος να τοποθετηθούν, σε βεράντες, σε γκαράζ...). Ταυτόχρονα, όμως αποτελούν ένδειξη ενός είδους φιλοσοφικής σχιζοφρένειας. Ο ρυπασμένος αέρας γίνεται ανταλλακτική αξία. Επειδή δεν παύουμε να χρησιμοποιούμε ανεξέλεγκτα ορυκτά καύσιμα, να παίρνουμε το αυτοκίνητο ακόμη και για να πάμε στο περίπτερο, να έχουμε αρρύθμιστους καυστήρες και να μη βάζουμε φίλτρα στις βιομηχανίες, επειδή δεν αλλάζουμε τον ρυπογόνο και σπάταλο (όσον αφορά τους φυσικούς πόρους) τρόπο ζωής μας, επειδή αφανίζουμε τα δάση (η γη είναι ο πιο προσοδοφόρος πόρος), καταφεύγουμε σε μια «μηχανή» μερικής αποκατάστασης του περιβάλλοντος.
Η ιδέα είναι εντυπωσιακή στον ψυχρό υπολογισμό της. Μειώνει την αγωνία για την επαπειλούμενη κόλαση, μετατρέποντας σε «βιοτεχνία» επανάπαυσης τη «βιομηχανία» της απληστίας. Βάζουμε μια ευρεσιτεχνία να καθαρίζει τον αέρα. Αλλά δεν μπορούμε στη θέση, π.χ., του απολεσθέντος δάσους να βάλουμε μια στέγη με επίστρωση, γιατί το δάσος δεν είναι μόνο απορροφητήρας ρύπων, αλλά ελιξίριο ζωής. Το κεραμίδι που τρώει νέφος δεν μπορεί να αποτρέψει τη διάβρωση των εδαφών, να επηρεάσει το μικροκλίμα, να προστατεύσει χλωρίδα και πανίδα, να δημιουργήσει εκείνη τη βαθιά αναζωογονητική αίσθηση ευδαιμονίας από το θρόισμα των φύλλων, τα παιχνιδίσματα του φωτός στο διάφανο πράσινο, το κυνήγι του ανέμου ανάμεσα στα κλαδιά.
Η ρυποφάγος σκεπή είναι μια εφεύρεση που ναι μεν «εξαγοράζει χρόνο», αλλά δεν θα βελτιώσει αληθινά την ποιότητα ζωής μας, δεν θα διαφυλάξει την ψυχική υγεία μας.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/05/2012)