Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ανέδειξαν με τρόπο αμετάκλητο το τέλος του
δικομματισμού, που θεωρήθηκε μέγα επίτευγμα της μεταπολιτεύσεως, αλλά
επί της ουσίας λειτούργησε ως σταθερά επί της οποίας οικοδομήθηκε
συναλλαγή, διαπλοκή και διαφθορά. Με τη δραματική απομείωση της
δυνάμεως του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. κατά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, τον
δικομματισμό διαδέχεται ένας διπολισμός· γίνεται μία προσπάθεια
διαμορφώσεως ιδεολογικών στρατοπέδων - κεντροδεξιάς έναντι της
Αριστεράς, υπερασπιστών του ευρώ έναντι των νοσταλγών της δραχμής.
Οι
ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας, που επί τριάντα οκτώ χρόνια
εναλλάσσονταν στην εξουσία, διατηρούσαν ψευδεπίγραφες ιδεολογικές
διαφορές, αλλά επί της ουσίας πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ λειτούργησε ως όμιλος
διαχειρίσεως δανείου πλούτου.
Το ιδεολογικό αυτό κενό έσπευσε να
καλύψει επιτυχώς η Αριστερά. Μετά τον θρίαμβο στον ιδεολογικό τομέα, η
Αριστερά, με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ μάχεται για την κυριαρχία και στον
πολιτικό τομέα, ασχέτως των διαφορών των τριών κομμάτων μαρξιστικής
αφετηρίας.
Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις των Φιλελευθέρων, που
ισχυροποιήθηκαν με την άνοδο των ομοϊδεατών τους στη Μεγάλη Βρετανία
και στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του ’80, ύστερα από ένα σύντομο διάστημα
ιδεολογικού προβληματισμού, ατόνησαν. Σήμερα οι Φιλελεύθεροι
εκφράζονται μόνον από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, που συνεργάζεται με τη
Ν.Δ., και τη φιλελεύθερη συμμαχία που αυτόνομα κατέρχεται στις εκλογές.
Οσον
αφορά το ΠΑΣΟΚ, το κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε
τις φιλελεύθερες αντιλήψεις που είχαν αρχίσει να κυριαρχούν στην
Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, το
1989, ως άσκηση ερασιτεχνική στο πλαίσιο βαλκανικών ή οθωμανικών
αντιλήψεων, και τελικώς ανέδειξε μια «επιχειρηματικότητα» κρατικοδίαιτη
με άπειρες στρεβλώσεις, που οδηγείται τώρα σε μια καταστροφή εκ βάθρων.
Ο
δικομματισμός στηρίχθηκε σε ηγέτες «παντοδύναμους», με σύνδρομο
αυθεντίας. Το αποτέλεσμα υπήρξε η εγκαθίδρυση ενός πρωτόγονου πολιτικού
συστήματος, που απέκλειε κάθε ιδέα συνυπάρξεως. Ολα αυτά ανήκουν πλέον
οριστικά στο παρελθόν, χάρις στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Ο
δικομματισμός συνετρίβη από τους ηγέτες των κομμάτων που μονοπώλησαν
την εξουσία επί 38 έτη, απλώς και μόνον διότι θεωρούσαν ότι η δύναμη
αδρανείας δεκαετιών θα τους διατηρούσε στην εξουσία.
Δεν έλαβαν
υπ’ όψιν ότι υπήρξε πιθανότης να εκδηλωθεί η εκδικητική μανία των
πληβείων. Αλλά αυτό συνέβη. Το σύστημα σαρώθηκε και μια ασύμμετρη
απειλή, μια μετενσάρκωση του ΕΑΜ της Κατοχής, ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον κ. Αλέξη
Τσίπρα, ενέσπειρε τον τρόμο. Ενα πολύ μεγάλο ποσοστό των πολιτών, σε
κατάσταση εξάρσεως και μέθης σπεύδουν να πλαισιώσουν μία τάση πολιτική
με έντονα ανορθολογικά χαρακτηριστικά.
Ο κίνδυνος οδήγησε σε
επανασυσπειρώσεις, σε οξύτατη ιδεολογική αντιπαράθεση του προέδρου της
Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Διατηρούμε επιφυλάξεις
για την αποτελεσματικότητα επιλογών αυτής της μορφής. Πολύ φοβούμεθα
ότι η πόλωση ενδέχεται να ευνοήσει τον κ. Τσίπρα, ακόμη και εάν εκλεγεί
ηγέτης της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Το πρόβλημα δεν θα λήξει με τις
εκλογές της 17ης Ιουνίου. Μετά το ΕΑΜ είχε ακολουθήσει ο Εμφύλιος.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/05/2012)