Συνεκλονίσθη το ελληνικό σύστημα εκ βάθρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του κ. Αλέξης Τσίπρας χαρακτηρίζεται από τους αντιπάλους του ως μείζων απειλή. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από έναν πολιτικό 38 ετών, πολιτικό μηχανικό, που εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 2009. Η εκτίναξή του στην κορυφή είναι εντυπωσιακή. Ελάχιστα όμως έκανε ο ίδιος για να εξασφαλίσει την πράγματι ιλιγγιώδη άνοδό του.
Πριν από τριάντα μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει μόλις το 4,6% των προτιμήσεων των Ελλήνων ψηφοφόρων. Οταν στις 27 Ιουνίου 2010 τέσσερις βουλευτές του κόμματος αυτού αποχώρησαν υπό τον κ. Φώτη Κουβέλη και ίδρυσαν τη ΔΗΜΑΡ, μία ήταν η επιδίωξη των δύο ηγετών, που ηγούντο τμημάτων του Συνασπισμού: να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη Βουλή.
Πριν κλείσουν δύο χρόνια από τη διάσπαση, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, εξασφάλισαν συνολικώς 22,89%. Αύξηση της δυνάμεώς τους, δηλαδή κατά 500%. Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία της κοινοβουλευτικής Ευρώπης. Η πέραν πάσης εκτιμήσεως αύξηση της ισχύος των δύο κομμάτων που προέκυψαν από την αποκόλληση δύο διακριτών τάσεων του Συνασπισμού δεν οφείλεται στις δαιμονικές ικανότητες των ηγετών ή των στελεχών τους. Είναι συνέπεια της καταρρεύσεως ενός συστήματος πολιτικής εξουσίας, που κυριάρχησε στη χώρα τα τελευταία τριάντα οκτώ έτη.
Είναι προφανές ότι η αναδυόμενη πολιτική δύναμη που σήμερα κλονίζει το ελληνικό σύστημα αποτελεί δημιούργημα των διοικήσεων πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Νέας Δημοκρατίας που παρασύρθηκε εκούσα άκουσα από μία ολέθρια πολιτική την οποία δεν επίστευε, αλλά ελάχιστα έπραξε για να την ακυρώσει.
Παρεμπιπτόντως τα καθεστώτα δεν συντρίβονται, διότι αιφνιδίως εμφανίζονται ηγέτες με υπερφυσικές δυνατότητες. Καταρρέουν από αδυναμία διαχειρίσεως μιας ακραίας καταστάσεως, που δημιουργήθηκε σε διάστημα ετών.
Μελαγχολία προκαλεί η αποσύνθεση του συστήματος της μεταπολιτεύσεως, στην οικονομική και πολιτική του έκφανση. Αλλά η καλλιέργεια της αυταπάτης της μίας ή της άλλης μορφής είναι σαφώς αγώνας άγονος. Βιώνουμε τις συνέπειες μιας ολικής αποτυχίας.
Με αυτά τα δεδομένα βαδίζουν οι Ελληνες πολίτες προς τις κάλπες. Η σύνεση επιβάλλει την υπερψήφιση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που θα επιτρέψει τον σχηματισμό μιας κυβερνήσεως συνεργασίας. Αλλά ακόμη και εάν ισχύσει αυτή η μάλλον αισιόδοξη προοπτική, ακόμη και εάν καταρτισθεί ιδανικό υπουργικό συμβούλιο, η εφαρμογή του όποιου προγράμματος προϋποθέτει τη λειτουργία μηχανισμού, που όμως δεν υπάρχει πλέον στην Ελλάδα.
Αίσθημα αυτοσυντηρήσεως θα πρέπει να οδηγήσει τον μέσο πολίτη να προετοιμασθεί ηθικά και ψυχολογικά για τα χειρότερα. Διότι η λογική υπαγορεύει ότι η ανόρθωση ενός κράτους που πάσχει τόσο απόλυτα όσο το ελληνικό, δεν είναι δυνατόν να επισυμβεί εάν δεν προηγηθεί μία ολική καταστροφή.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/05/2012)