Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας, Γεωπολιτικής, πρόεδρος τμήματος
Τουρκικών σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Γιάννης Μάζης
"αποκωδικοποιεί", μιλώντας στην "Αυγή" της Κυριακής, την πρόσφατη ένταση
μεταξύ Συρίας - Τουρκίας.
* Η Άγκυρα συγκάλεσε μεν εκτάκτως το ΝΑΤΟ ωστόσο δεν
επικαλέστηκε το άρθρο 5 αλλά το 4... Ήταν κι αυτό στο πλαίσιο μιας
στρατηγικής εκφοβισμού της Συρίας και όχι μόνον;
Κυρία Τσερεζόλε, είναι η δεύτερη φορά που η Τουρκία θρηνεί θύματα
λόγω των «ατασθαλιών» της στο άμεσο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό της
περιβάλλον. Η πρώτη φορά ήτο αυτή με το Mavi Marmara όπου εθρήνησε 10
θύματα. Εκεί όλοι είπαν ότι η Τουρκία δεν ήτο σε θέση να αντεπεξέλθει
έναντι της ισχυρής πολεμικής μηχανής του Ισραηλινού κράτους και των
συμμάχων του, δηλ. των ΗΠΑ. Οι λεονταρισμοί του κ. Νταβούτογλου και
ιδιαιτέρως του κ. Ερντογάν ο οποίος απείλησε ότι την επόμενη φορά θα
πάρει πολεμική τουρκική φρεγάτα και θα επαναλάβει την δράση του,
ξεχάστηκαν από όλους. Οι αιτηθείσες από τουρκικής πλευράς και μηδέποτε
δοθείσες από ισραηλινής πλευράς, συγγνώμες... ξεχάστηκαν και αυτές! Τώρα
η Τουρκία υποκύπτει δια των διεθνών διαμαρτυριών της και δεύτερη φορά
έναντι ενός αντιπάλου ο οποίος στερείται δυτικών ερεισμάτων και ο οποίος
σπαράσσεται από μια εσωτερική εμφύλια διαμάχη, υποκινούμενη και
χρηματοδοτούμενη από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, κράτη τα οποία
ευρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ των. Και μάλιστα η Τουρκία είναι
εκείνη η οποία δια των εδαφών της τροφοδοτεί με όπλα τους Σύρους
αντικαθεστωτικούς δια των εδαφών της. Το σκάφος RF-4 εβλήθη με όπλα
βεληνεκούς 2 ναυτικών μιλίων όπως απέδειξαν τα θραύσματά του τα
εντοπισθέντα μάλιστα...στα χωρικά ύδατα της Συρίας. Εκεί, και μόνος ο
νόμος της βαρύτητος μπορεί να αποδείξει αδιασείστως, εάν το τουρκικό
αεροσκάφος είχε εισέλθει στον εναέριο χώρο της Συρίας ή όχι. Επίσης, το
άοπλον ή ένοπλον του RF-4 δεν ελαφρύνει τη θέσιν της γείτονος. Τα
αεροφωτογραφικής αποστολής άοπλα αεροσκάφη κατασκοπείας, δεν είναι
λιγότερον «παρεξηγήσιμα» ή επικίνδυνα από τα ένοπλα αντίστοιχα. Κάτι
μπορεί να μας θυμίσει κι εμάς η περίπτωση του ήρωα Έλληνα πιλότου
Ηλιάκη!
Αλλά η Τουρκία εδώ, εζήτησε απλώς την προβλεπομένην από το άρθρον 4
του ΝΑΤΟ σύγκλησιν του Οργανισμού και όχι την επίθεσιν του ΝΑΤΟ εναντίον
της Συρίας που προέβλεπε το άρθρον 5 για τους εξής λόγους: θα έπρεπε να
αποδείξει με στοιχεία τους ισχυρισμούς της εναντίον της Συρίας. Οι
ισχυρισμοί αυτοί άλλαξαν μορφή και περιεχόμενο τρεις περίπου φορές
αδιερχόμενοι από τα χείλη των κ.κ. Γκιούλ, Νταβούτογλου και Ερντογάν και
συνεπώς εκεί ενώπιον διεθνών οργάνων διαιτησίας και κυρίως των πολλών
διεθνών οργανισμών οι οποίοι καραδοκούν, η αλήθεια θα ήρχετο εις το φως,
το άρθρον 5, του καταστατικού χάρτου του ΝΑΤΟ προβλέπει ότι εάν ένα
κράτος της Συμμαχίας υποστεί ένοπλον επίθεσιν εξ άλλου τρίτου, εκτός
συμμαχίας κράτους, τότε αυτή εκλαμβάνεται ως επίθεσις του τρίτου αυτού
κράτους εναντίον ολοκλήρου της Συμμαχίας και επισύρει τα θερμά αντίποινα
αυτής. Κάτι ανάλογον όμως, δεν επρόκειτο να γίνει δεκτό από τη Συμμαχία
για τον απλούστατον λόγο ότι θα επέφερε άμεσον και σκληράν αντίδρασιν
από τη Συρίαν ενισχυομένην παντοιοτρόπως από τη Ρωσία και, πιθανώς και
την Κίνα.
Συνεπώς η Τουρκία θα εξετίθετο ανεπανορθώτως εάν ηττάτο εις το
διπλωματικόν επίπεδον καταφανώς και μάλιστα ενώπιον του συνόλου των
Νατοϊκών συμμάχων της. Τοιουτοτρόπως, επροτιμήθη από την Άγκυραν η
επίκλησις του άρθρου 4, που εις απλήν ελληνικήν γράφεται «θείε αυτός με
βαράει, ελάτε να σας πω τον καημό μου»! Η σύγκλησις επετεύχθη, άρα η
Τουρκία διεξήγαγε... μίαν «βερεσέ» διπλωματική νίκη και δυσφήμισε την
Συρία ως πολεμοκάπηλον και πολεμοχαρή!
* Σε ποιο βαθμό η ελεγχόμενη τουρκική επιθετικότητα εξυπηρετεί τα σχέδια της Ουάσινγκτον;
Κατ' αρχήν, κατόπιν νηφαλίου αναλύσεως, δεν δύναμαι να αντιληφθώ κατά
ποίον τρόπον η επιθετικότης αυτή της «φίλης, γείτονος και συμμάχου»
Τουρκίας εξυπηρετεί τον ίδιον της τον εαυτό! Αλλά επ' αυτού φαντάζομαι
θα επανέλθομε... Αναφορικώς τώρα με τις ΗΠΑ, δεν νομίζω ότι τις
εξυπηρετεί μια ανάλογος πολιτική. Η διοίκησις Ομπάμα δεν θα επιθυμούσε,
και μάλιστα εν όψει εκλογών, να εμπλακεί σε θερμές ρήξεις στην Ευρύτερη
Μέση Ανατολή και να καταβάλει τεράστιον πολιτικόν κόστος. Η χαίνουσα
πληγή του Αφγανιστάν, το Ιράν και το Παλαιστινιακό της είναι υπέρ
αρκετά, δεν νομίζετε; Απλούστατα η Άγκυρα, παίζουσα εν ού παικτοίς,
προσπαθεί να συμπαρασύρει τις ΗΠΑ σε ένα θερμό παίγνιον, εις το οποίον
θα δύναται να αναδείξει τας «πολυτίμους υπηρεσίας της» διά το ΝΑΤΟ, τη
«Δύσιν» και φυσικά να καταστεί απαραίτητη, λόγω γεωγραφικής θέσεως για
τις ΗΠΑ οι οποίες εκβιαστικώς θα έχουν «καταπιεί το δόλωμα». Μετά,
φυσικά θα έλθουν και τα τουρκικά αιτήματα για πάσης φύσεως γεωστρατηγικά
και οικονομικά ανταλλάγματα στην περιοχή εις βάρος όλων των γειτόνων
της και με την αναγκαστική υποστήριξη του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Διατηρώ όμως την πεποίθηση, αγαπητή κ. Τσερεζόλε, ότι εις την
Ουάσιγκτον υπάρχουν, τουλάχιστον, εξίσου ευφυείς επιτελικοί, ώστε να μην
πέσουν εις την καλοστημένη αυτή νταβουτογλιανήν παγίδα! Η Τουρκία
φοβείται μέγαν φόβο για τις εξελίξεις στο κουρδικό ζήτημα, το οποίο έχει
προ καιρού έλθει εις το προσκήνιον, ασχέτως εάν ημείς εις την
«πολιτικώς ορθοτάτην» χώραν μας θέλομεν να αγνοούμε τα δικαιώματα ενός
λαού 32.000.000 ψυχών και ορθώνομε τείχη σιωπής στο ντόμινο της ούτω
καλουμένης «αραβικής ανοίξεως» όταν πρόκειται δια τους Κούρδους. Θα μου
ειπείτε, ότι δεν είναι Άραβες! Άρα, φαίνεται ότι θεωρούνται
«κατώτεροι... ανθρωπολογικώς (!)» από τους, δικαίως αγωνιζομένους,
οπωσδήποτε, Παλαιστινίους και φυσικά ουδέν δικαίωμα δύνανται να έχουν
περί πολιτικών και πολιτιστικών διεκδικήσεων ούτε και περί οιασδήποτε
φύσεως ελευθεριών! Και φυσικά, ούτε λόγος για «Δικαίωμα των Λαών στην
Αυτοδιάθεση».
Ας το καταλάβουμε κ. Τσερεζόλε, οι Κούρδοι της Συρίας βλέπουν εις
τους χειροτέρους εφιάλτες των την άνοδο στην εξουσία της Δαμασκού, μιας
ισλαμιστικής κυβερνήσεως Αδελφών Μουσουλμάνων.
* Σε ποιο βαθμό η εξωτερική πολιτική Νταβούτογλου πετυχαίνει τον στόχο της: να γίνει η Τουρκία περιφερειακή υπερδύναμη;
Όπως έχω πει καθαρά σε αρκετούς Τούρκους φίλους μου, η νεο-οθωμανική
μεγαλο-ιδεατική αυτή πολιτική του συναδέλφου καθηγητού κ. Νταβούτογλου,
θα επιφέρει πολλά δεινά όχι μόνον εις την Τουρκία, αλλά και εις την
περιοχήν της Ν/Α Μεσογείου, καθ' ολοκληρίαν. Η Τουρκία έχασε το παιχνίδι
των καλών σχέσεων με την Κύπρο, τη Συρία, το Ιράν, το Ισραήλ, την
Ευρώπη, την Ρωσία, και βεβαίως μετά την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων
εις την προεδρίαν της Αιγύπτου, χάνει και κάθε πιθανότητα ενισχύουσα τις
χαλιφατικές επιδιώξεις της στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, οι οποίες
-ούτως ή άλλως- είναι υπερφίαλες. Επίσης, έχει χάσει την εμπιστοσύνη
μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος στην Ουάσιγκτον και εις την
Ιερουσαλήμ, το οποίο κάποτε «διετήρει ασφαλώς εις τα θυλάκιά της»!
Ωθεί παραδοσιακούς συμμάχους της, οι οποίοι φρόντιζαν για τη
συγκράτηση και κατάπνιξη των αποσχιστικών τάσεων στα εδάφη και την
περιφέρειά της, να εγκαταλείψουν αυτές τις προσπάθειες με ανυπολογίστους
συνεπείας, αφενός μεν για την ιδία και αφετέρου για την ασφάλεια στην
περιοχή.
* Ρωσία, Κίνα δεν επέκριναν τη Δαμασκό ενώ συνεχίζουν να τη
στηρίζουν στο πλαίσιο του Σ.Α. του ΟΗΕ. Μήπως αυτή η στρατηγική είναι
δίκοπο μαχαίρι, με δεδομένο τον επερχόμενο εμφύλιο στη Συρία;
Θεωρείτε, αγαπητή κ. Τσερεζόλε, ότι ο κ. Πούτιν έχει αποφασίσει να
ευνουχίσει το κράτος του επιτρέποντας εις το διεθνές ισλαμιστικόν κίνημα
να φθάσει μέχρι τoν Εύξεινο Πόντο; Θεωρείτε ότι θέλει να επαναβιώσει η
χώρα του, φαινόμενα τύπου Τσετσενίας; Ή μήπως θεωρείτε ότι το Πεκίνον
έχει τη διάθεση να ιδεί μια συνολική απόσχιση της επαρχίας Σιν Γιάνγκ
λόγω αναλόγων, επαναστάσεων, των ισλαμιστών Ουϊγούρων της περιοχής αυτής
υποκινουμένων από το Κατάρ, την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία;
Διότι απλούστατα, μετά την άτακτον πτώσιν του καθεστώτος Άσαντ στη
Συρία, σειρά έχει μια «αλλαγή καθεστώτος», τύπου «αραβικής ανοίξεως» εις
το Ιράν! Και μετά σειρά έχει η Κεντρική Ασία, το ούτως καλούμενον
«εγγύς εξωτερικόν/near abroad» της Ρωσίας και το Σιν Γιάνγκ στην Κίνα.
Η Ρωσία και η Κίνα, μόνον κατόπιν ισχυρών ανταλλαγμάτων, εις την
Κύπρον, τον Λίβανον, την ιδίαν την Ελλάδα, ή στην τριχοτομημένην Συρίαν
που θα προκύψει μετά την πτώση του Άσαντ, θα είναι διαθέσιμες να
χαλαρώσουν την υποστήριξή τους σε αυτόν. Δείτε τι ετοιμάζεται να συμβεί
στην «εκδημοκρατισμένη» Λιβύη και στο Ιράκ. Οι τριχοτομήσεις είναι ante
portas! Εάν όμως όλα αυτά συμβούν, τότε το Μνημόνιον και η Δανειακή
Σύμβασις για τη χώρα μας, θα προσομοιάζουν με τον Παράδεισον του Αλλάχ!
(από την εφημερίδα "ΑΥΓΗ",
01/07/2012
)