Υπάρχει η αίσθηση ότι η πολιτική ζωή της χώρας βρίσκεται σε τέλμα. Αλλοι το πιστεύουν ειλικρινά γιατί δεν διακρίνουν αλλαγές στη συμπεριφορά κομμάτων και πολιτικών, άλλοι οδηγούνται σε ανάλογα συμπεράσματα από κουβέντες καφενείου και τις συστηματικές επικρίσεις της πολιτικής στον δημόσιο διάλογο και άλλοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση επισημαίνοντας πραγματικές ή φανταστικές αδυναμίες της πολιτικής τάξης και του γενικότερου πολιτικού συστήματος.
Και όμως υπάρχει κινητικότητα σήμερα στο πολιτικό σύστημα, που δεν περιορίζεται στην εμφάνιση νέων προσώπων στο Κοινοβούλιο. Αυτό είχε παρατηρηθεί ήδη στις εκλογές του 2009 και συνεχίστηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Από πλευράς προσώπων, η σημερινή Βουλή έχει ελάχιστη σχέση με τη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του 2007 ή του 2009. Αλλωστε, ήλθαν τα πάνω-κάτω στα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή και είδαμε πολύ μεγάλες αλλαγές στις δυνάμεις τους. Τα γνωστά είναι και προφανή. Είδαμε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ να συρρικνώνεται σε μικρομεσαίο κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία να διασπάται στα τρία, τον ΣΥΡΙΖΑ να γιγαντώνεται μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το ΚΚΕ να χάνει τη μισή δύναμή του, την Ακροδεξιά να αποκτά οντότητα με τη μορφή της Χρυσής Αυγής, τον ΛΑΟΣ να εξαφανίζεται, τη διαχωριστική γραμμή Αριστεράς – Δεξιάς να δίνει τη θέση της σε μια νέα διαχωριστική γραμμή Μνημονίου – αντιμνημονίου και ουσιαστικά μεταξύ ευρωπαϊστών – αντιευρωπαϊστών. Να σχηματίζεται τρικομματική κυβέρνηση κάποιας μορφής με τη συμμετοχή μιας έκφρασης της Αριστεράς, της ΔΗΜΑΡ.
Ολα αυτά δεν γίνονται ερήμην της ελληνικής κοινωνίας. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών και ιδιαίτερα η κρίση έχουν αφαιρέσει τα πέπλα που κάλυπταν την ανεπάρκεια του κράτους και τις στρεβλώσεις των θεσμών. Απογύμνωσαν την ελληνική κοινωνία και τουλάχιστον προς το παρόν η εικόνα δεν είναι καλή. Από την άλλη πλευρά, αποκάλυψαν μια διάσταση που ώς τώρα δεν είχε συνειδητοποιηθεί ούτε από τη λεγόμενη πολιτική τάξη σε όλες της τις εκφάνσεις ούτε από τους πολίτες. Οτι η Ελλάδα είναι μέλος μιας διεθνούς κοινότητας με κανόνες και όρους που δεν μπορούν να αγνοούνται, εφόσον θέλουμε να παραμείνουμε σε αυτήν!
Με αυτή την έννοια, διαπιστώνουμε ήδη ότι οι μεταλλάξεις και οι ζυμώσεις στην πολιτική ζωή συνεχίζονται. Ασχέτως των όποιων απόψεων έχει ο καθένας μας και των λαθών που έγιναν, είδαμε το ΠΑΣΟΚ να γίνεται «ευρωπαϊκό» και να αναλαμβάνει το κόστος της διατήρησης της χώρας στην Ευρωζώνη. Είδαμε επίσης τη Νέα Δημοκρατία να υποστηρίζει αντιμνημονιακές θέσεις, μετά να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα και τις ανάγκες και τώρα να ηγείται μιας κυβέρνησης που αγωνιά για να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Στο πλαίσιο αυτό ακριβώς και ενόψει των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας, γινόμαστε μάρτυρες μιας μετατόπισης σε ρεαλιστικότερες θέσεις σε σχέση με όσα διακηρύχθηκαν προεκλογικά ή περιλαμβάνονται στην κοινή προγραμματική διακήρυξη των Αντ. Σαμαρά, Ευ. Βενιζέλου και Φ. Κουβέλη.
Αλλά πέρα από αυτά, διακρίνουμε και άλλα, λιγότερο οφθαλμοφανή. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται από συνασπισμό συνιστωσών σε κόμμα, και το πιο σημαντικό, μπαίνει σταδιακά στο ευρωπαϊκό σύστημα. Εγκατέλειψε τα περί μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου και αγωνίζεται για τη χρηματοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών από τον νέο μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης, με μνημονιακούς όρους, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση των Βρυξελλών, ενώ πριν από μερικές εβδομάδες απέρριπτε μετά βδελυγμίας τέτοιες διαδικασίες.
Το ΠΑΣΟΚ πάλι ψάχνεται μετά μανίας για να διασωθεί και να μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ δίνουν και παίρνουν οι ζυμώσεις στο εσωτερικό του και στον ευρύτερο χώρο, χωρίς να αποκλείεται η σύγκλιση με τη ΔΗΜΑΡ. Η Ν.Δ. θέλει να ανασυγκροτηθεί και μέλλει να δούμε αν καταλαβαίνει τις επιταγές των καιρών ή απλά στόχος είναι η παραμονή στην εξουσία. Στο ΚΚΕ άρχισαν ήδη οι διεργασίες για την ανάδειξη νέας ηγεσίας και μένει να αποδειχθεί αν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες ήλθαν για να μείνουν ή είναι περαστικοί. Δεν ξέρουμε πού, πώς και πότε θα καταλήξουν όλα τα παραπάνω. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει έντονη κινητικότητα στην ελληνική πολιτική ζωή.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή")