Επειδή έγινε και επίκλησις του «Ολυμπιακού Πνεύματος»,
πρέπει να σημειωθούν μερικά στοιχειώδη για εκείνους που δεν έτυχε να γνωρίσουν
την Ελληνική Παιδεία, τους ξένους και τους υποτελείς δούλους της πανίσχυρης και
φασιστικής «πολιτικής ορθότητος».
Το «ελληνικόν ήθος» έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό στην
Ιλιάδα, σύγχρονο περίπου με την ίδρυση των «Ολυμπιακών Αγώνων». Εκεί,
διαβάζουμε, ότι τόσον ο Γλαύκος όσον και ο Αχιλλεύς, περιγράφοντας την ανατροφή
τους, λένε, ακριβώς το ίδιο, δηλαδή ότι (μου παρήγγειλαν) «αιέν αριστεύειν και
υπείροχον έμμεναι άλλων». Δεν τους είπαν ότι: «αρκεί η προσπάθεια και η
συμμετοχή και ας …έρχεσθε πάτος».
Όπως διδάσκουν σήμερα. Ο «αγών» είναι βασικό στοιχείο του
ελληνικού ήθους, ακόμη και σε θεατρικά έργα. Νικητής ήταν ένας, ο πρώτος. Δεν
υπήρχαν ομαδικά αθλήματα. Δεν έπαιζε, ας πούμε, η «Παναχαϊκή» με τον
«Παναιτωλικό». Αγωνίζονταν άνθρωποι, όχι σύλλογοι. Στους αγώνες έπαιρναν μέρος
μόνον Έλληνες, άνδρες. (Οι γυναίκες ούτε καν παρακολουθούσαν τους αγώνες, επί
ποινή θανάτου, πόσο μάλλον να συμμετάσχουν.) Αυτά περί ρατσισμού.
Η Αμερικανική «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» αρχίζει με την φράση:
«Πιστεύουμε αυτές τις αλήθειες ότι είναι αυτονόητες: Ότι όλοι οι άνθρωποι
δημιουργούνται ίσοι.» (Ο πρώτος υπογράψας Τζέφφερσον, και άλλοι, είχαν
σκλάβους). Με το «ίσοι» δεν εννοούσαν όμοιοι, ούτε εξ ίσου επιδέξιοι, ικανοί
και έξυπνοι. Δεν ήταν μία επιστημονική βιολογική παρατήρηση. Ήταν ένα ηθικό
κοινωνικό αξίωμα, ότι πρέπει να φερόμεθα «ωσάν» όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι
απέναντι του νόμου και με ίσα δικαιώματα.
Οι μαύροι. Το χρώμα του δέρματος είναι μία (εξελικτική)
άμυνα του οργανισμού για να τον προστατεύει από την ηλιακή ακτινοβολία. Κάθε
ηλίθιος μπορεί να παρατηρήσει ότι εκείνοι που είναι πιο εκτεθειμένοι στον Ήλιο,
στα τροπικά, είναι πιο μαύροι, και οι κάτοικοι της Σενεγάλης πιο μαύροι από
τους Νορβηγούς. Συγχρόνως όλοι βλέπουμε ότι όλοι οι μαύροι δεν είναι όμοιοι. Οι
Αιθίοπες δρομείς εξέχουν στους δρόμους αποστάσεως, άλλοι μαύροι κατέχουν
μονίμως τα ρεκόρ στα σπρίντ. Μερικές φυλές της Αφρικής έχουν άνδρες με σώματα
απαράμιλλου κάλλους, ωραιότερα ακόμη και από τα κλασσικά αγάλματα. (Και πολύ ψηλότερα).
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν μαύροι στην Αφρική κακάσχημοι
και κοντοί, οι πυγμαίοι. Στα νησιά του Ειρηνικού οι γυναίκες είναι οι
ασχημότερες, και σε μερικά χοντρές σαν ντουλάπες. (Πιστέψτε με). Αλλά στην
Ταϊτή είναι καλλονές (ως νέες). Αυτή είναι η ομορφιά της «βιοποικιλότητος» που
τόσο θαυμάζουν οι οικολόγοι στα ζώα, αλλά απαγορεύεται να βλέπουν στους
ανθρώπους.
Τι είπε λοιπόν η ατυχής Βούλα που ήταν τόσο ρατσιστικό πριν
να την ρίξουν στην πυρά οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές; Ότι ο Νείλος είναι στην
Αφρική; Ότι τα κουνούπια του Νείλου τσιμπάνε ντόπιους; Περίεργο είναι; Τι
έπρεπε να τσιμπάνε; Φινλανδούς; Ότι οι μαύροι είναι μαύροι; Και γι’ αυτό έπρεπε
να αγνοήσουν τόσα χρόνια πόνου και στερήσεων που πρέπει να περάσει ο επίδοξος
Ολυμπιονίκης – και να τα ακυρώσουν με μια μονοκονδυλιά, χωρίς περίσκεψη;
Βεβαίως, αν κέρδιζε όλοι αυτοί που φρικιούν με κάθε υπόνοια ρατσισμού θα
τραγουδούσαν ύμνους για την …ανωτερότητα της φυλής και το «γονίδιο» του Έλληνα
να κερδίζει.
Εάν ήταν στην Αμερική, η Βούλα θα έβρισκε έναν μεγάλο
δικηγόρο που θα την έκανε πάμπλουτη με τις αγωγές και αποζημιώσεις που,
ασφαλώς, θα κέρδιζε. Δεν αποκλείεται να βρει και εδώ κανέναν…
Όσο για τους κυρίους που διέσυραν την Ελλάδα διεθνώς,
τρέμοντας τους «πολιτικώς ορθούς», εάν ήμουν δικαστής ή είχα κάποιου είδους
εξουσία, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν αμέσως, σήμερα, να τους αφαιρέσω κάθε
αξίωμα σχετικό με τον αθλητισμό. Ισοβίως. Να ακυρώσω τα εισιτήρια τους για τους
Ολυμπιακούς, τις θέσεις τους μεταξύ των επισήμων, τα έξοδα μεταβάσεως και
παραμονής και κάθε είδους προνόμιο. Θα εξαντλούσα κάθε όριο ποινής διοικητικό
και αστικό -χωρίς δικαίωμα εφέσεως- όπως έκαναν και στην Βούλα σαν να είχε
διαπράξει το ειδεχθέστερο έγκλημα, χωρίς ανάκριση και απολογία. «Μα τι είν’
τούτο;»!!! Που βρεθήκανε τέτοιες εξουσίες υπεράνω κάθε εννοίας δικαιοσύνης;
Στείλετε το
κορίτσι στο Λονδίνο αμέσως, με ειδική πτήση. Είναι πάνδημος απαίτηση του περί
δικαίου αισθήματος. (Και μία συγγνώμη δεν θα έβλαπτε. Μπορεί να ήταν και
χρήσιμη…).
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")