Η παρέμβαση του Μ. Ντράγκι άλλαξε καταλυτικά τα δεδομένα για την
Αθήνα όχι γιατί με ένα μαγικό ραβδί θα γυρίσουμε πίσω στο 2009, αλλά
γιατί -πολύ απλά- η παράταση της αβεβαιότητας γιά την παραμονή ή όχι της
χώρας μας στην Ευρωζώνη αποτελεί απειλή πρώτου μεγέθους για τη
σταθεροποίηση στην οποία στοχεύουν τα μέτρα του επικεφαλής της ΕΚΤ.
Η αντιμετώπιση της Ελλάδας ήταν πάντοτε πολιτική και όχι
λογιστική-δημοσιονομική και εξυπηρετούσε πάντοτε τις κυρίαρχες στην
Ευρωζώνη στρατηγικές.
Για δυόμισι ολόκληρα χρόνια, όσο η Γερμανία
υπέτασσε σε διμερείς διαβουλεύσεις τη Γαλλία, την Ιταλία και την
Ισπανία, η προβολή της Ελλάδας σαν μιας ούτως ή άλλως χαμένης περίπτωσης
που ακόμη και αν εφαρμόσει ευλαβικά το Μνημόνιο τα νούμερα δεν
βγαίνουν, ήταν μια εξαιρετικά χρήσιμη επίδειξη τευτονικής
αποφασιστικότητας προς την Πορτογαλία, την Ισπανία, αλλά και την Ιταλία:
Μην αντιστέκεστε στις συνταγές σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και
το πολιτικό-κοινωνικό κόστος τους γιατί υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο, το
καθεστώς του μελλοθανάτου που έχει επιβληθεί στην Αθήνα με μόνο ερώτημα
την πιο κατάλληλη ώρα της εκτέλεσης της ποινής, ώστε να υπάρξουν οι
μικρότερες δυνατές αντιδράσεις και παρενέργειες.
Μετά την
παρέμβαση Ντράγκι δεν υπάρχει περιθώριο συμβίωσης με την αβεβαιότητα για
την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη υπό την προϋπόθεση της
εποικοδομητικής πολιτικής βούλησης της Αθήνας.
Τη διαπίστωση την
διαμηνύουν με όλους τους δυνατούς τρόπους πλέον ο Ολάντ, ο Μόντι, ο
Ρομπάι και την αποδέχονται με βαριά καρδιά και μασημένα λόγια ακόμη και
στο Βερολίνο.
Αν η προ της παρέμβασης Ντράγκι σκληρή πολιτική
του Βερολίνου χρειαζόταν μια Ιφιγένεια για να σωφρονιστούν οι υπόλοιπες
χώρς του Νότου, η Ευρωζώνη μετά την Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου δεν μπορεί να
αφήσει ανοικτή μια κερκόπορτα για να διεισδύσουν τόσο οι κερδοσκόποι που
θα δοκιμάσουν την αξιοπιστία και το αντίκρισμα των δεσμεύσεων του
επικεφαλής της ΕΚΤ ή κάποιοι Βαυαροί «Μουτζαχεντίν» που θα θέλουν με τη
θυσία της Αθήνας να περάσει απαρατήρητη η συνθηκολόγηση του Βερολίνου
στο πραξικόπημα του επικεφαλής της ΕΚΤ για ανορθόδοξη και αντισυμβατική
διάσωση της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Η ελληνική κρίση θα λυθεί
πολιτικά: Η Αθήνα θα πρέπει να διαμηνύσει την πολιτική αποφασιστικότητά
της να μη δώσει επιχειρήματα σε αυτούς που θέλουν να τορπιλίσουν την
πολιτική Ντράγκι και οι εταίροι μας να μας αντιμετωπίσουν πολιτικά, με
σαφή μηνύματα που θα διαβεβαιώνουν μια οριακά συμπιεσμένη κοινωνία ότι
οι θυσίες της δεν γίνονται δωρεάν.
Η πολιτική και κοινωνική
σταθεροποίηση της Ελλάδας είναι πρόκληση ζωτικής σημασίας για τον
Ντράγκι, τον Ολάντ, τον Μόντι και τον Ραχόι, είναι η μικρή πέτρα που αν
φύγει από τη θέση της μπορεί να καταρρεύσει όλος ο τοίχος.
Στα
παραπάνω, ας προσθέσουμε τον αμερικανικό παράγοντα, που σε μια φλεγόμενη
Ευρύτερη Μέση Ανατολή, με μια Τουρκία με αβέβαιο μετά τον Ερντογάν
μέλλον, και με μια Νοτιοανατολική Ευρώπη στο περιθώριο της Ευρώπης για
το ορατό μέλλον, δεν έχει άλλο σταθερό σημείο αναφοράς παρά την Ελλάδα,
την Κύπρο και το Ισραήλ.
Η στροφή από την πλευρά των εταίρων μας
έγινε. Δική μας ευθύνη, της κυβέρνησης αλλά και συνολικά της πολιτικής
ηγεσίας, να μην περιμένουμε την επιστροφή μας στις Αγορές, αλλά να
επιστρέψουμε εδώ και τώρα πολιτικά στην πιο κρίσιμη διαπραγμάτευση για
το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 10/09/2012)