Μετά τον Ντράγκι η Ανάπτυξη

Εάν χαθεί το momentum που δημιούργησε η παρέμβαση του Μ. Ντράγκι την περασμένη Πέμπτη, θα χαθεί η μάχη για τη σωτηρία της Ευρωζώνης. Η αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού της Ισπανίας και της Ιταλίας θα αποδιαρθρωθεί από την ωρολογιακή βόμβα της ύφεσης και της κοινωνικής έκρηξης που απειλεί το σύνολο του Νότου της Ευρωζώνης και όχι μόνον.

Το μέτωπο που στήριξε τον επικεφαλής της ΕΚΤ πρέπει να παραμείνει σταθερό για να στηρίξει μια αποφασιστική στροφή στην ανάπτυξη στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου. Χωρίς αποφασιστικά βήματα για τη μεταφορά ή καλύτερα την επιστροφή πόρων από τον Βορρά στον Νότο, χωρίς την έκδοση ευρω-ομολόγου δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη, ούτε με ευχολόγια ούτε με τα ψιχία των διαρθρωτικών ταμείων και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

Οι Γερμανοί συνέστησαν επανειλημμένα την τελευταία διετία στην Ελλάδα να κάνει τα μαθήματά της. Ηλθε η ώρα να κάνει και αυτή τα δικά της και κυρίως η πολιτική της ελίτ να ξαναδιαβάσει τη γερμανική ιστορία της περιόδου του Μεσοπολέμου, την οποία ή σκανδαλωδώς αγνοεί ή σκοπίμως την διαστρεβλώνει.

Έχουμε ψύχωση με τον πληθωρισμό γιατί μας οδήγησε από την Δημοκρατία της Βαϊμάρης στον Χίτλερ συνηθίζουν να λένε στο Βερολίνο. Πρόκειται για ένα κραυγαλέο ψέμα, καθώς ο πληθωρισμός τιθασεύτηκε γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '20, όταν η Γερμανία σταμάτησε την αντίσταση-ανυπακοή στην καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων με τη Συμφωνία Daws και στη συνέχεια με την Ρεαλπολιτίκ του υπουργού Εξωτερικών Στρέζεμαν υπέγραψε την Συνθήκη του Λοκάρνο, αναγνώρισε το μεταπολεμικό συνοριακό στάτους κβο και έγινε μέλος της Κοινωνίας των Εθνών.

Η ολέθρια επιλογή που οδήγησε στον Χίτλερ δεν ήταν ο πληθωρισμός, αλλά ο αποπληθωρισμός που εφαρμόσθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '30 κυρίως από την κυβέρνηση Μπρύνιγκ, και στη συνέχεια του Φον Πάπεν που με διάταγμα του προέδρου Χίντεμπουργκ κυβερνούσαν με νομοθετικές πράξεις χωρίς την έγκριση της Βουλής.

Με άλλα λόγια, στον Χίτλερ οδήγησε η δημοσιονομική περιστολή, η ολέθρια μέθοδος που επέλεξε ο Χούβερ στις ΗΠΑ μετά το 1929 οδηγώντας τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Η κοινωνική εξαθλίωση που προκάλεσε η λιτότητα έφερε στην εξουσία στις μεν ΗΠΑ το Ρούζβελτ και την πολιτική του New Deal και στη Γερμανία ανάγκασε την κοινοβουλευτική Δεξιά να αναδείξει τον Χίτλερ Καγκελάριο για να εκτονώσει τον κοινωνικό αναβρασμό. Ο Χίτλερ εδραιώθηκε και απέκτησε πλειοψηφική λαϊκή στήριξη όχι χάρη σε ρατσιστικά κηρύγματα και εθνικιστική ρητορική αλλά γιατί υπό την καθοδήγηση του χαρισματικού υπουργού Οικονομικών Σαχτ -τεχνοκράτη που δεν ανήκε στο ναζιστικό κόμμα- υιοθέτησε πολιτική ελεγχόμενου πληθωρισμού και έβαλε ξανά τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης με μεγάλα δημόσια έργα.

Το πρώτο μήνυμα θα έλθει αύριο από τις κάλπες της Ολλανδίας, όπου οι ψηφοφόροι θα δηλώσουν ξεκάθαρα ότι δεν θυσιάζουν το κράτος πρόνοιας, ούτε στη λογική του Δημοσιονομικού Συμφώνου ούτε όμως και στην ανάγκη χρηματοδότησης του Νότου. Το δεύτερο και πιο ηχηρό θα έλθει -αν δεν έχει υπάρξει σαφής στροφή προς την ανάπτυξη- την Άνοιξη στην Ιταλία, όπου θα τερματισθεί το πείραμα της κυβέρνησης τεχνοκρατών του Μόντι.

Το πιο άμεσο πρόβλημα θα το έχει ο Φ. Ολάντ, καθώς η γαλλική κοινωνία δεν θα ανέχεται για πολύ καιρό ακόμη τη συνέχιση της πολιτικής περικοπών που επέβαλε ο Σαρκοζί και τον οδήγησε όπως τους Σιράκ-Ζιπέ το 1997 σε ταπεινωτική εκλογική ήττα.