Οκτώ ακατοίκητες βραχονησίδες, που πιάνουν - δεν πιάνουν όλες μαζί
επτά τετραγωνικά χιλιόμετρα: Ιδού το μήλον της Εριδος, που φέρνει σε
σφοδρή αντιπαράθεση τη δεύτερη και την τρίτη οικονομία του κόσμου. Ποια
αλογόμυγα τσίμπησε ξαφνικά τους ελάχιστα παρορμητικούς Ασιάτες, με
αποτέλεσμα αυτά τα ταπεινά «Ιμια» της Απω Ανατολής να προκαλούν ρίγη
ανησυχίας για τις δυνητικές επιπτώσεις της κρίσης στην παγκόσμια
οικονομία;
Αν κάποιος ήρξατο χειρών αδίκων, αυτός ήταν η Ιαπωνία.
Από τη μεταπολεμική συνθήκη του Σαν Φρανσίσκο, το 1951, που άφησε το
ζήτημα των βραχονησίδων σε εκκρεμότητα, η διένεξη μεταξύ των δύο χωρών
παρέμενε επί 61 χρόνια «παγωμένη». Το θέμα ανέσυρε από τη ναφθαλίνη, τον
περασμένο Απρίλιο, ο εθνικιστής κυβερνήτητης του Τόκιο, Σιντάρο
Ισιχάρα, ξεκινώντας καμπάνια για την εξαγορά των νησίδων από τους
ιδιώτες ιδιοκτήτες.
Στις 11 Σεπτεμβρίου, η ιαπωνική κυβέρνηση
ανακοίνωσε την εθνικοποίηση τριών εκ των νησίδων, φέρνοντας την κινεζική
ηγεσία προ τετελεσμένων, στα οποία δεν ήταν δυνατόν να μην αντιδράσει.
Οχι μόνο λόγω της θρυλούμενης οικονομικής σημασίας των νησίδων, αλλά και
για λόγους εθνικού γοήτρου.
Αλλωστε η Ιαπωνία, παλιά
αποικιοκρατική δύναμη στην περιοχή, έχει καταφέρει να εξοργίσει, με
παρόμοιες εδαφικές διεκδικήσεις, όχι μόνο την Κίνα, αλλά και πιστούς
συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν. Από την
πλευρά της, η Αμερική, αν και θέλει να εμφανίζεται ως ουδέτερη,
ενίσχυσε την ιαπωνική αδιαλλαξία, αφού μόλις προχθές ανακοίνωσε την
εγκατάσταση και δεύτερης αντιπυραυλικής ασπίδας επί ιαπωνικού εδάφους με
προφανή, αν και ανομολόγητο, στόχο την Κίνα.
Πίσω από την
«παράλογη» υπόθεση των βραχονησίδων κρύβονται οι πολύ ορθολογικοί φόβοι
Ιαπωνίας και Αμερικής για την ανατροπή των συσχετισμών στη ζώνη Ασίας -
Ειρηνικού υπέρ της Κίνας. Η ηγεσία του Πεκίνου ομνύει στην «ειρηνική
άνοδο» της χώρας στο παγκόσμιο στερέωμα. Πιθανότατα το εννοεί και το
εύχεται. Μόνο που η νεώτερη Ιστορία δεν έχει να μας προσφέρει κάποιο
προηγούμενο χώρας που έγινε ειρηνικά υπερδύναμη, με τους ανταγωνιστές
της να δέχονται αγόγγυστα το μοιραίο.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/09/2012)