Στη Γαλλία συμπυκνώνεται η σχιζοφρένεια της διαμάχης Βορρά - Νότου
στην Ευρωζώνη, καθώς η χώρα πρέπει από τη μια μεριά να είναι στο πλευρό
του Νότου ώστε να πιέζει τη Γερμανία για αλλαγή γραμμής πλεύσης και από
την άλλη να λαμβάνει σκληρά μέτρα λιτότητας ώστε να πείθει τις αγορές
και τους οίκους αξιολόγησης να τη συνδέουν με τη Γερμανία και να μην τη
θεωρούν ως τον επόμενο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης μετά την Ισπανία και
την Ιταλία.
Σήμερα, ο Ολάντ θα ανακοινώσει περικοπές ύψους 30
δισ. ευρώ και θα προσπαθήσει να πείσει αγορές και ψηφοφόρους ότι η
επιλογή αυτή είναι συμβατή με ένα -έστω προσχηματικό- ποσοστό ανάπτυξης
μέσα στο 2013. Δυστυχώς, για τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο μάλλον κινδυνεύει
να δυσαρεστήσει όλες τις πλευρές, όπως ακριβώς είχε κάνει ο προκάτοχός
του Σαρκοζί, που έχασε την πλειοψηφική του υπεροχή στις δημοσκοπήσεις
την ίδια στιγμή που η χώρα έχανε τη βαθμολογία ΑΑΑ ως προς την
πιστοληπτική της φερεγγυότητα.
Τα παραπάνω έχουν οδηγήσει σε μια
μουδιασμένη-αμήχανη στάση του Παρισιού απέναντι στο Βερολίνο. Η
θερμότητα του διδύμου Μέρκελ - Σαρκοζί ανήκει στο παρελθόν και επί του
παρόντος υπάρχει μια ψυχρή συγκατοίκηση, με τον Ολάντ να γνωρίζει ότι
δεν έχει τη δυνατότητα να υιοθετήσει τη σκληρή στάση που είχε υιοθετήσει
προ δεκαετίας ο Σιράκ απέναντι στον Σρέντερ.
Ο Ντράγκι είναι
μέχρι στιγμής ο από μηχανής θεός που βγάζει τον Ολάντ από τη δύσκολη
θέση, καθώς πήρε πάνω του με τεχνοκρατική-τραπεζική προσέγγιση αυτά που
όφειλε να πει πολιτικά το Παρίσι στο Βερολίνο. Την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου,
όμως, ξεκαθάρισε προς όλες τις πλευρές ότι πρέπει να αναλάβουν τις
ευθύνες τους, ένα μήνυμα προς την Μέρκελ να αναλάβει το πολιτικό κόστος
μιας αναπόφευκτης στροφής, αλλά και στον Ολάντ για να ξαναβρεί η Γαλλία
τον παραδοσιακό της ρόλο στην εξισορρόπηση της Γερμανίας, μια συνιστώσα
των ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών που χάθηκε μετά την άνευ όρων παράδοση του
Σαρκοζί στη Μέρκελ τον Ιούνιο του 2010.
Είναι εντυπωσιακό το πώς
η Γαλλία, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, πυρηνική δύναμη, με
την ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή στην Ευρώπη εγκλωβίζεται απέναντι στη
Γερμανία στη σύγκριση των οικονομικών και δημοσιονομικών μεγεθών και δεν
αξιοποιεί τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα ως μεγάλης δύναμης.
Προφανώς, η Γαλλία δεν θα κινηθεί προς την παραπάνω κατεύθυνση χωρίς
αποφασιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στην κρίση της Ευρωζώνης μετά τις εκλογές
του Νοεμβρίου. Μια κατάσταση πραγμάτων που παραπέμπει στη δεκαετία του
'30, όταν στο Παρίσι περίμεναν τη στήριξη του Λονδίνου κάθε φορά που
έπρεπε να απαντηθούν μεγάλες προκλήσεις, όπως η είσοδος γερμανικών
στρατιωτικών μονάδων στη Ρηνανία την Ανοιξη του 1936 ή να τηρηθούν οι
συμμαχικές δεσμεύσεις-εγγυήσεις απέναντι στην Τσεχοσλοβακία τον
Σεπτέμβριο του 1938.
Τα παραπάνω δείχνουν και τον οριακό
χαρακτήρα της στήριξης που μπορεί να προσδοκά σήμερα η Αθήνα από το
Παρίσι. Θα στηρίξουν κάθε προσπάθεια ευνοϊκής ρύθμισης για τη χώρα μας,
αλλά ποτέ δεν θα διακινδυνεύσουν μετωπική σύγκρουση ούτε για την Ελλάδα,
αλλά ούτε και για την Ισπανία - Ιταλία με το Βερολίνο.
Ετσι,
έχουμε το παράδοξο της έκλειψης του Ολάντ στην ευρωπαϊκή σκηνή, με τον
Ντράγκι και τον Μόντι, που προέρχονται από μια χώρα πολύ πιο αδύναμη από
τη Γαλλία, να πρωταγωνιστούν στην προσπάθεια εξισορρόπησης του
Βερολίνου.
Αναξιοποίητα ατού
Είναι
εντυπωσιακό το πώς η Γαλλία, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας,
πυρηνική δύναμη, με την ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή στην Ευρώπη,
εγκλωβίζεται απέναντι στη Γερμανία στη σύγκριση των οικονομικών και
δημοσιονομικών μεγεθών και δεν αξιοποιεί τα γεωπολιτικά της
πλεονεκτήματα ως μεγάλης δύναμης.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 28/09/2012)