Το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ενωση και οι παραινέσεις
του ΔΝΤ από τη Σύνοδο στο Τόκιο στην Ευρωζώνη έχουν έναν κοινό
παρονομαστή: Πιέζουν για αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. αυτής
της εβδομάδας, που να τερματίζει την αβεβαιότητα για το μέλλον του
κοινού νομίσματος.
Ο συμβιβασμός ανάμεσα στα μεγάλα και γρήγορα
βήματα που απαιτούν οι περιστάσεις και τη δυνατότητα και βούληση της
Γερμανίας για ρεαλιστική προσαρμογή είναι δύσκολος, αλλά όχι ανέφικτος.
Αγορές, οίκοι αξιολόγησης αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των κέντρων
οικονομικής ισχύος του πλανήτη, χρειάζεται να πεισθούν ότι η
διαβεβαίωση Ντράγκι «ότι θα γίνει ό,τι χρειάζεται για να θωρακισθεί η
Ευρωζώνη» καλύπτεται πολιτικά από τους ηγέτες της Ε.Ε.
Η άμεση
προτεραιότητα είναι η Ισπανία και η Ελλάδα. Η Μαδρίτη, λόγω του μεγάλου
μεγέθους της οικονομίας της, και η Αθήνα, ως μικρότερη μεν πρόκληση και
κόστος αλλά με τεράστια συμβολική σημασία: Η σαφής διαβεβαίωση για το
ότι το μέλλον της χώρας μας βρίσκεται στην Ευρωζώνη σφραγίζει με
αξιοπιστία το μήνυμα της στροφής, καθώς από την ελληνική κρίση
πυροδοτήθηκε το ντόμινο της αβεβαιότητας για τη βούληση του Βερολίνου να
εγγυηθεί ότι η ζώνη του κοινού νομίσματος θα θωρακισθεί συνολικά.
Η βράβευση με το Νόμπελ Ειρήνης της Ε.Ε. και η πιεστική αισιοδοξία του
ΔΝΤ παραπέμπουν σε ανατολίτικο παζάρι, όπου, σε αντίθεση με τη Δύση, οι
προπόσεις, τα δώρα και το καλό κλίμα προηγούνται αντί να σφραγίζουν τη
διαπραγμάτευση, σε μια προσπάθεια να εγκλωβισθούν οι δύο πλευρές στη
δυναμική του συμβιβασμού.
Εάν από τα υπονοούμενα και τα
συμφραζόμενα των δημόσιων τοποθετήσεων της Μέρκελ στην Αθήνα προέκυψε
συγκρατημένη αισιοδοξία, η συνταγή αυτή είναι ανεπαρκής σε ευρωπαϊκή και
πολύ περισσότερο σε παγκόσμια κλίμακα.
Για να ανακτήσει η
Ευρωζώνη την εμπιστοσύνη των επενδυτών δεν επαρκούν προσωρινές λύσεις
εξαγοράς χρόνου, ούτε οι γνωστές συνταγές που επιδεινώνουν τη
δημοσιονομική κατάσταση των χωρών που προσφεύγουν στον μηχανισμό, καθώς
το χρέος τους γίνεται ακόμη πιο βαρύ και μη βιώσιμο.
Δεν αρκεί η
αναμενόμενη φράση «Greece is getting back on track» στα συμπεράσματα της
Συνόδου, χρειάζεται η βεβαιότητα και η φερεγγυότητα που να πείθει ότι
στους επόμενους μήνες η Ευρωζώνη επιστρέφει στην ανάπτυξη.
Μέχρι
στιγμής, τα αντιφατικά μηνύματα που εκπέμπει το Βερολίνο -από την
αμφισβήτηση των αποφάσεων του Ιουνίου για την απευθείας στήριξη των
τραπεζικών συστημάτων μέχρι τη διαπίστωση της καγκελαρίου ότι η ύφεση
στον Νότο και στην Ευρωζώνη συνολικά είναι θανάσιμος κίνδυνος για τις
γερμανικές εξαγωγές- δίνουν την αίσθηση μιας προσπάθειας της Γερμανίας
να διευρύνει την ατζέντα της Συνόδου Κορυφής, ώστε να μπορεί να
εξισορροπήσει στο εσωτερικό της χώρας, του κυβερνητικού συνασπισμού και
της Χριστιανοδημοκρατίας το αναπόφευκτα υψηλό κόστος της επικείμενης
στροφής.
Δυστυχώς, όπως άλλωστε ισχύει σε κάθε διαπραγμάτευση, η διεύρυνση της ατζέντας αυξάνει την πιθανότητα εμπλοκής και ατυχημάτων.
Η κατάσταση είναι οριακή, καθώς οι ηγέτες της Ε.Ε. - Ευρωζώνης δεν
έχουν καν την πολυτέλεια μιας παρατεταμένης δραματικής Συνόδου, όπως
συνέβη στη Νίκαια τον Δεκέμβριο του 2000, αλλά μία ομοφωνία στο τέλος
των διήμερων διαβουλεύσεων.
Καλούνται, με άλλα λόγια, να
απεμπολήσουν το άλλοθι της σκληρής μάχης, η οποία αμβλύνει το εσωτερικό
κόστος, στο όνομα της καθαρότητας και ευκρίνειας του μηνύματος που
περιμένουν οι εταίροι της Γηραιάς Ηπείρου στη διεθνή σκηνή.
(απο την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 15/10/2012)