Η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα είναι η μόνη ορατή σταθερά της ιταλικής πολιτικής ζωής. Καμιά άλλη χώρα στη Γηραιά Ηπειρο, στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη δεν έχει τόσο σκοτεινό πολιτικό ορίζοντα, με τις αγορές να καραδοκούν και την ατζέντα της Μέρκελ να ξεπερνά κατά πολύ χρονικά τις αντοχές του ιταλικού πολιτικού συστήματος.
Ερώτημα πρώτο: Είναι συμβατός ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Μόντι στις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, με την ημερομηνία λήξης της διακυβέρνησής του να τοποθετείται στις εκλογές της προσεχούς Ανοιξης;
Ερώτημα δεύτερο: Πού ακριβώς στοχεύει ο Μπερλουσκόνι, στην αποχώρησή του χωρίς δικαστικές περιπέτειες ή στην παρουσία του σε ένα αποσταθεροποιημένο σκηνικό όπου εκτός από την παράταξή του θα καταρρέει και το δικομματικό σύστημα;
Ερώτημα τρίτο: Είναι συμβατή η διάσωση των δύο μεγάλων κομμάτων με τη δέσμευσή τους προεκλογικά να συνεχίσουν να στηρίζουν κυβέρνηση τεχνοκρατών υπό τον Μόντι; Προφανώς και όχι.
Ολα τα παραπάνω με δεδομένο ότι τα στατιστικά στοιχεία, ανεξαρτήτως των πολιτικών εξελίξεων, δείχνουν την Ιταλία να εξαντλεί την πιστοληπτική της αξιοπιστία μέσα στους πρώτους μήνες του 2013.
Για πολλοστή φορά στην ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου η Ιταλία καθίσταται ο απρόβλεπτος παράγων ισορροπιών και εξελίξεων:
Από το 1848 μέχρι και το 1860 η ενοποίηση της Ιταλίας ήταν ο κυριότερος παράγων αμφισβήτησης των ισορροπιών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε με την Ιταλία σύμμαχο της Γερμανίας και της Αυστρο-ουγγαρίας και τελείωσε με τη Ρώμη στο πλευρό των ΗΠΑ, Γαλλίας και Βρετανίας στον ρόλο του πιο δύστροπου συνομιλητή στις διαβουλεύσεις της Ειρήνης.
Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ρώμη άλλαξε στρατόπεδο το 1943, συντασσόμενη με τους νικητές.
Στη μεταπολεμική περίοδο η χώρα είχε το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δυτική Ευρώπη και από τις αρχές της δεκαετίας του '70 τη μαζικότερη παρουσία ένοπλης εξωθεσμικής δράσης.
Σήμερα, η Ιταλία, τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης, παρουσιάζεται ως ο πιο αδύναμος πολιτικά κρίκος, ως ο παράγων που μπορεί να τινάξει στον αέρα τον όποιο συμβιβασμό ανάμεσα στη Γερμανία, τη Γαλλία, την ΕΚΤ και τις αγορές.
Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του σατιρικού τηλεπαρουσιαστή Γκρίλιο με εφαλτήριο την Σικελία δείχνει ότι δεν διακυβεύεται απλά και μόνο η παρουσία ή όχι του Μόντι και η ομαλή ή όχι απόσυρση του Μπερλουσκόνι, αλλά η ίδια η Δεύτερη Ιταλική Δημοκρατία, που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του '90 από την επιχείρηση Καθαρά Χέρια για να πέσει σύντομα στα χέρια του Καβαλιέρε.
Ακόμη και η πιο ήπια μορφή διάσωσης και στήριξης της Ισπανίας, ακόμη και το καλύτερο δυνατό σενάριο εξελίξεων για την Ελλάδα, είναι φανερό ότι δεν αρκούν πλέον για να πείσουν αγορές και οίκους αξιολόγησης ότι η Ευρωζώνη διαθέτει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει την εν εξελίξει στροφή στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης μέχρι τις αρχές του 2014.
Αργά αλλά σταθερά όσο θα πλησιάζει η εκλογική αναμέτρηση της Ανοιξης και όσο ταυτόχρονα θα εξαντλούνται οι δημοσιονομικές της αντοχές η Ρώμη θα προβάλλει ως ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης και κυρίως ως ένας δραματικός παράγων συμπίεσης της Γαλλίας, που είναι βέβαιο ότι θα είναι ο επόμενος κρίκος στο ντόμινο που θα προκαλέσει η επερχόμενη ιταλική κρίση.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 31/10/2012)