Όλοι οι Δημοκρατικοί, κάθε τάσης και εκδοχής, συσπειρώθηκαν
πίσω από τον Μπάρακ
Ομπάμα (Barack Obama). Αλλά οι ακραίοι Ρεπουμπλικάνοι πρόδωσαν τον Μιτ Ρόμνεϊ (Mitt Romney).
Κι έτσι έχασε. Παρά την απογοήτευσή τους από την προηγούμενη τετραετία,
πάσης φύσεως Δημοκρατικοί και οι ανεξάρτητοι αποφάσισαν να ανανεώσουν την
εμπιστοσύνη τους στον άνθρωπο που τους υποσχέθηκε πως «τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμα». Αν και ο Ρόμνεϊ τελικά έπεισε πως
ήταν ικανός υποψήφιος και ακέραιος άνθρωπος, η πολιτική του ελκυστικότητα
υπονομεύτηκε κατά μοιραίο τρόπο από τους φανατικούς του στρατοπέδου του που
διακήρυσσαν πως «για να πάμε μπρος πρέπει να γυρίσουμε όπισθεν ολοταχώς».
Ο Ομπάμα κινήθηκε άψογα προς τον κεντρώο χώρο της
αμερικανικής ζωής και πολιτικής. Αλλά οι ηγέτες των Ρεπουμπλικάνων και οι
δεξιές ομάδες πίεσης έδειξαν πως έχουν πια ξεχάσει πού βρίσκεται η καρδιά τους. Προς το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ρόμνεϊ υιοθέτησε
πιο μετριοπαθείς θέσεις και μετρίασε τους τόνους και φάνηκε να επικοινωνεί
επιτέλους με την Αμερική του 2012. Η επιτελάρχης του Ρεπουμπλικανικού κόμματος
(GOP) Πέγκι Νούναν (Peggy
Noonan) το αποκάλεσε αυτό «ήρεμη
ανάδυση» του Ρόμνεϊ και υπήρξαν δημοσκοπικά δεδομένα που την επιβεβαιώνουν.
Αλλά οι ζηλωτές του «κόμματος
του τσαγιού», οι ριζοσπάστες ευαγγελικοί, οι ομοφοβικοί και οι μισογύνηδες
και η υπόλοιπη άμυαλη και ανεύθυνη δεξιά είχε προλάβει να υπονομεύσει τις
πιθανότητές εκλογής του. Ήταν πολύ αργά να αντιστρέψει την κατάσταση.
Ο Ομπάμα επικράτησε στο κεντρικό ζήτημα, την οικονομία, που
κανονικά θα έπρεπε να τον έχει βουλιάξει προ πολλού. Σύμφωνα με τα «έξιτ
πολ», στο ζήτημα της διαχείρισης της οικονομίας οι ψηφοφόροι εμπιστεύονταν
εξίσου τους Ομπάμα και Ρόμνεϊ, παρά το ότι η θητεία του πρώτου σφραγίστηκε από
πρωτοφανώς υψηλή ανεργία, και μεγάλη συμπίεση των εισοδημάτων της μεσαίων και
χαμηλότερων οικογενειών. Σύμφωνα με όλα τα ιστορικά προηγούμενα, με αυτούς τους
αριθμούς ο Ρόμνεϊ θα έπρεπε να έχει προεξοφλήσει την εκλογή του εδώ και μήνες. Αλλά
ο ριγκανισμός του ήταν ντεμοντέ. Οι πολίτες του απάντησαν: «είναι η οικονομία,
μα δεν είμαστε ηλίθιοι».
Η νίκη του Ομπάμα αφορούσε στο παρελθόν εξίσου με το μέλλον.
Οι ψηφοφόροι τον υπερψήφισαν σε μεγάλο βαθμό λόγω του «νόμου
περί ανεκτής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης» και της οικονομικής
μεταρρύθμισης Ντοντ-Φρανκ που αποσόβησε την επάνοδο της ύφεσης. Στήριξαν
επίσης τον Ομπάμα για να μην ανανεώσει την ισχύ των φοροαπαλλαγών του Μπους (Bush) που λήγουν
εφέτος και να καταργήσει άλλες φοροαπαλλαγές ή παχυλές αμοιβές. Ήταν μια ψήφος
υπέρ της δικαιοσύνης και της τίμιας διαπραγμάτευσης και κατά του εγωισμού και
της απληστίας. Στην ομιλία
αποδοχής της ήττας του ο Ρόμνεϊ έδειξε πως έλαβε το μήνυμα. Ζήτησε ανανέωση
της διακομματικής συνεννόησης και λήξη του απηνούς πολιτικού διχασμού. Αλλά οι
«σκληροί» του GOP δεν τον άκουσαν: «επί
δύο χρόνια, η πλειοψηφία μας στην βουλή (των αντιπροσώπων) ήταν η πρώτη γραμμή
άμυνας του αμερικανικού λαού ενάντια σε μια κυβέρνηση -που όποτε την αφήνουμε
ανεξέλεγκτη γίνεται σπάταλη, φορομπηχτική και εξαρτημένη από τον υπερδανεισμό»
δήλωσε ο πρόεδρος της βουλήςΤζον Μπέχνερ (John Boehner).
Δηλαδή για τον Μπέχνερ η διατήρηση της πλειοψηφίας στην βουλή σημαίνει συνέχιση
της διαρκούς παρενόχλησης, των κομματικών παιχνιδιών και του ιδεολογικού
πολέμου κατά του Λευκού Οίκου του Ομπάμα.
Είναι προφανές πως οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν χάσει την επαφή
τους με τις μεγάλες μάζες στις αμφίρροπες πολιτείες, που τις σχεδόν όλες
κατέληξαν στον Ομπάμα, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης ή κοινωνικής σύνθεσης. Τελικά
υπέρ του Ομπάμα ψήφισε και η απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Ο Ομπάμα τα πήγε καλύτερα του αναμενομένου στην ψήφο των
λευκών, στην οποία πρόσθεσε την μαζική στήριξη των ισπανόφωνων, σε ποσοστό 60%.
Πολλοί εξ αυτών προφανώς προσελκύσθηκαν από την απόφασή του να επιτρέψει σε μια
μερίδα νεαρών λαθρομεταναστών (που εισήρθαν στην χώρα συνοδεύοντας τους γονείς
τους, Σ.τ.Μ) να παραμείνει στην χώρα χωρίς να φοβάται την απέλαση. 'Αλλος ένας
θεωρούμενος προνομιακός στόχος για το GOP, που αντιστάθηκε επιτυχώς στα μαζικά
πυρά των συντηρητικών.
Η υποστήριξη του Ομπάμα στην υποψήφια γερουσιαστή του
Ουισκόνσιν Τάμι Μπόλντουιν (Tammy Baldwin),
την πρώτη ανοικτά ομοφυλόφιλη υποψήφια για αυτό το νομοθετικό σώμα,
αποδείχτηκε πως λειτούργησε υπέρ του προέδρου και δεν έγινε η αχίλλειος πτέρνα
του, όπως προεξοφλούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι-μικροπωλητές στερεοτύπων. Η Μπόλντουιν
κέρδισε, άλλη μια απόδειξη του πόσο άλλαξαν οι ΗΠΑ επί Ομπάμα και πόσο έχει
απομακρυνθεί αυτή η χώρα από τα συνθήματα και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος. Το zeitgeist
ευνοούσε ολόπλευρα τον Ομπάμα. Σε πολλές πολιτείες που διοργάνωσαν ξεχωριστά
δημοψηφίσματα σε μεμονωμένα ζητήματα, είχαμε νίκες των προοδευτικών αντιλήψεων.
Το Μέριλαντ
και το Μέιν
υπήρξαν οι πρώτες πολιτείες που επικύρωσαν με δημοψήφισμα τον γάμο μεταξύ
ομοφυλοφίλων. Το Κολοράντο
και η Ουάσινγκτον
νομιμοποίησαν ορισμένες χρήσεις της μαριχουάνας.
Στο Οχάιο, το σημαντικότερο πεδίο μάχης αυτών των εκλογών, ο
Ομπάμα εντέλει νίκησε με άνεση. Ο λόγος; Η απόφασή του να επιδοτήσει το κράτος
την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, μια απόφαση που στα αρχικά «έξιτ πολ»
φάνηκε να επιδοκιμάζεται από το 59% των ψηφοφόρων. Για τους ακτιβιστές της
κυβερνητικής και κρατικής παρέμβασης στην οικονομία αυτή ήταν μια εμβληματική
πολιτική πρωτοβουλία -κι ήταν «κόκκινο πανί» για τους οπαδούς του «laissez faire»,
του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και της «ελεύθερης» οικονομίας που τόσο κανακεύει η
Ρεπουμπλικανική δεξιά. Ο Ρόμνεϊ αποδείχτηκε πως ήταν πολύ καλύτερος υποψήφιος από
ό,τι άξιζε το κόμμα του: κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ανέβηκε
στην εκτίμηση των περισσότερων ανθρώπων· αποδέχτηκε με γενναιοφροσύνη την ήττα
του: «αυτή είναι μια εποχή όπου η Αμερική αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και
προσεύχομαι ο πρόεδρος να καθοδηγήσει με επιτυχία το έθνος μας», δήλωσε. Αλλά η
προεδρική αντιπαράθεση είναι σκληρό παιχνίδι. Η αλήθεια είναι πως ο Ρόμνεϊ
ανήκει ήδη στην ιστορία. Έπαψε να ηγείται του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, αν
υποθέσουμε πως το έκανε ποτέ. Ηττήθηκε, και έστω κι αν το έκανε με αξιοπρέπεια,
θα απωθηθεί στο περιθώριο. Από την άλλη, καλά θα έκαναν οι επιτελείς και οι
επικοινωνιολόγοι του GOP να αντλήσουν τα σωστά διδάγματα από την ιστορία του. Για
τους Ρεπουμπλικάνους, το μεγάλο μάθημα αυτών των εκλογών είναι ένα: ο
εξτρεμισμός δεν αποδίδει.
Στην εκδοχή του τού 2012, ο «ομπαμισμός» δεν είναι
προοδευτισμός, πόσο μάλλον ανηθικότητα ή άθεος σοσιαλισμός. Στην «ομπαμοχώρα»
κατοικούν οι αξιοπρεπείς, σκληρά εργαζόμενοι και ανοικτόμυαλοι μεσαίοι
Αμερικανοί. Κι όμως, προς το παρόν δεν υπάρχουν σημάδια πως οι Ρεπουμπλικάνοι
προτίθενται να αναθεωρήσουν την πορεία τους. Η πιθανότερη αντίδρασή τους, είναι
να μιμηθούν εκείνη της βρετανικής αριστεράς επί Μπεν (Benn) επί κυριαρχίας Θάτσερ (Thatcher): να
οδεύσουν ακόμα περισσότερο προς τα άκρα, σε αναζήτηση πολιτικής αθωότητας και
ακλόνητων αληθειών. Είδαμε ήδη μερικά εκπληκτικά δείγματα αυτής της αντίληψης,
όπως π.χ. στο μπλογκ «ντοσιέ του
Λευκού Οίκου» του Κιθ
Κόφερ (Keith Koffer): «για
τους συντηρητικούς, η επανεκλογή του προέδρου Ομπάμα ισοδυναμεί με καταστροφή
που θα θέσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια τροχιά που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο
να αλλάξει. Αν κι αυτό δεν θα είναι αδύνατο για τους πραγματικά συντηρητικούς.
Πάντως ότι κι αν πουν ορισμένοι, η νίκη του Ομπάμα δεν είναι καταστροφική διότι
απέδειξε πως ο συντηρητισμός δεν μπορεί να επικρατήσει σε μια προεδρική εκλογή.
Ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος Μιτ Ρόμνεϊ δεν ήταν συντηρητικός και απέτυχε να
εκφράσει αποτελεσματικά τις συντηρητικές ιδέες. Αυτό που είναι καταστροφικό
είναι πως τώρα η αριστερή ατζέντα του Ομπάμα θα εφαρμοστεί με μεγαλύτερη
δριμύτητα από ότι ποτέ στο παρελθόν, και μερικές πτυχές της δεν θα μπορέσουν
ποτέ να εξαλειφθούν».
Αυτό το είδος της πολιτικής σκέψης οδηγεί κατ' ευθείαν στην
πολιτική εξουδετέρωση. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι δεν αποκαταστήσουν ταχέως την αίσθηση
της πραγματικότητας και τις ισορροπίες τους, θα καταλήξουν στην άβυσσο.
(από www.ppol.gr)