Η Γαλλία βρίσκεται σε δεινό αδιέξοδο όχι τόσο γιατί ο Σόιμπλε έφερε
στο επίκεντρο της δημοσιότητας τη δημοσιονομική θέση της χώρας και τη
χαμηλή της ανταγωνιστικότητα, ούτε γιατί ο Economist χαρακτήρισε τη χώρα
ωρολογιακή βόμβα στην Ευρωζώνη, ούτε καν λόγω της δεύτερης μέσα σε
λίγους μήνες απώλεια της αξιολόγησης ΑΑΑ.
Η Γαλλία βρίσκεται σε
αδιέξοδο γιατί η πολιτική ελίτ της χώρας δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα
στην εναντίωση και στην υποταγή στη γερμανική παντοδυναμία, με
αποτέλεσμα ανατροπές χωρίς προηγούμενο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Η φθορά του Ολάντ είναι ταχύτατη, ανάλογη της εγκατάλειψης της
στρατηγικής ανάπτυξης που ήταν προεκλογικά η αξίωσή του από τη Γερμανία,
το αντίτιμο, η εξισορρόπηση της δημοσιονομικής περιστολής. Στην πράξη, ο
Ολάντ ξαναγύρισε με λιγότερο θόρυβο στην πολιτική που είχε χαράξει ο
Σαρκοζί μετά τον Ιούνιο του 2010, όταν αποφάσισε να θέσει ως
προτεραιότητα την αποτροπή περαιτέρω απόκλισης της Γαλλίας από τα
δημοσιονομικά μεγέθη της Γερμανίας.
Ετσι, με αφορμή την εμφύλια
σύγκρουση των Κοπέ και Φιγιόν για την ηγεσία της κεντροδεξιάς παράταξης
UMP καταγράφεται το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά της Πέμπτης Γαλλικής
Δημοκρατίας, πρώην πρόεδρος να ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πολιτική.
Δεν είναι μόνο ο Σαρκοζί που προβληματίζεται αν μπορεί να κρατήσει
ενωμένη την Κεντροδεξιά και να διεκδικήσει ξανά την προεδρία την Ανοιξη
του 2017.
Η επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ έχει τις τελευταίες
εβδομάδες υποκαταστήσει τον Φ. Ολάντ στην αντιπαράθεση με την Αγκ.
Μέρκελ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που για ένα χρόνο ο προκάτοχός της
Ντομινίκ Στρος Καν είχε επισκιάσει τον Ν. Σαρκοζί απέναντι στην
καγκελάριο.
Ολα τα παραπάνω είναι βεβαίως ασκήσεις επί χάρτου,
καθώς δεν προσμετράται η επερχόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια των
διαψευσμένων ψηφοφόρων του Ολάντ, που βλέπουν να επαναλαμβάνεται για
πολλοστή φορά η εγκατάλειψη κοινωνικά διορθωτικών κινήσεων στο όνομα της
διασφάλισης της θέσης της Γαλλίας στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Η πεποίθηση του Ολάντ ότι μπορεί να επιβάλει σκληρή λιτότητα με
περιθώριο ανάκαμψης γιατί βρίσκεται στην αρχή της θητείας του, η
διερεύνηση από τον Σαρκοζί της δυνατότητας επανάκαμψής του και οι όποιες
φιλοδοξίες της Λαγκάρντ, υποτιμούν την πιθανή μαζική ροή των ψηφοφόρων
προς τον ευρωσκεπτικιστικό λαϊκισμό, με κύριο φορέα το Εθνικό Μέτωπο της
Λεπέν.
Η υποταγή της Γαλλίας στην πολιτική Μέρκελ δεν θα είναι
μοιραία μόνον για τις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες, αλλά και για το ίδιο το
γαλλικό πολιτικό σύστημα, όπου θα απειληθεί η ομαλή εναλλαγή στην
κυβερνητική εξουσία τόσο της Δεξιάς, όσο και της Αριστεράς.
Με
δυό λόγια, η υιοθέτηση της γερμανικής συνταγής διαχείρισης της κρίσης
από το Παρίσι δεν απειλεί τη χώρα μόνο με τον φαύλο κύκλο λιτότητα -
ύφεση - μαζική ανεργία, αλλά και με αποσάθρωση ενός από τα πιο σταθερά
πολιτικά συστήματα της Ευρώπης.
Ο Ολάντ βρίσκεται σε
«Συμπληγάδες», καθώς καλείται να κάνει μια επιλογή με υψηλότατο, αν όχι
απρόβλεπτο, κόστος: 'Η να διαγράψει το κεκτημένο έξι και πλέον δεκαετιών
προνομιακής γαλλογερμανικής συνεργασίας και να αναζητήσει την
πρωτοκαθεδρία σε έναν συνολικά εκτός μάχης Νότο της Ευρωζώνης. 'Η να
εγκαταλείψει κάθε διακριτό σημείο αναφοράς που διαφοροποιεί την Αριστερά
από τη Δεξιά στην κυβερνητική διαχείριση.
Αποδόμηση των
ευρωπαϊκών σταθερών ή της εσωτερικής σταθερότητας; Υπάρχει, βεβαίως, και
η τρίτη και χειρότερη πιθανή εξέλιξη, μια αμηχανία και αδράνεια που
συνδυάζει το κόστος και των δύο παραπάνω εναλλακτικών επιλογών.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 28/11/2012)