Τον Ιούλιο του 1943 οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ-Βρετανίας
αποβιβάσθηκαν στη Σικελία και μέσα σε λίγες μέρες ο για είκοσι ένα
χρόνια παντοδύναμος δικτάτορας Μουσολίνι μειοψήφησε στο Μεγάλο Συμβούλιο
του Φασισμού και καθαιρέθηκε από τον βασιλιά Βιτόριο Εμανουέλε που
διόρισε αντικαταστάτη του τον Στρατάρχη Μπαντόλιο. Ο νέος πρωθυπουργός
έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η συμμαχία με τη
Γερμανία, μια δέσμευση που ακυρώθηκε όταν στις αρχές Σεπτεμβρίου η
Ιταλία συνθηκολόγησε και λίγες μέρες μετά άλλαξε στρατόπεδο κηρύσσοντας
τον πόλεμο στη Γερμανία.
Σήμερα είναι σαφές ότι λήγει το
διάλειμμα Μόντι στην Ιταλία, καθώς όχι μόνον δεν υπάρχει περίπτωση να
ηγηθεί της μετεκλογικής κυβέρνησης αλλά, ακόμη χειρότερο, στην εκλογική
αναμέτρηση που επισπεύδεται με υπαιτιότητα του Μπερλουσκόνι από τον
Μάρτιο, τον Φεβρουάριο, όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα πλειοδοτούν ως
προς την ελάφρυνση της πολιτικής λιτότητας του τεχνοκράτη πρωθυπουργού,
που επεβλήθη στην πολιτική ηγεσία της χώρας ως η μόνη αποδεκτή λύση τον
Νοέμβριο του 2011 από τους Μέρκελ-Σαρκοζί.
Ο διάδοχος του Μόντι, ο
κεντροαριστερός Μπερσάνι, ή κάποια άλλη προσωπικότητα κοινής αποδοχής
θα κινηθεί στη γραμμή Μπαντόλιο: θα σπεύσει να διαβεβαιώσει τη Μέρκελ
ότι οι διορθωτικές του κινήσεις δεν θα δημιουργήσουν κίνδυνο ατυχήματος
στην Ευρωζώνη και ύστερα από λίγους μήνες θα υποχρεωθεί να έλθει σε
μετωπική αντιπαράθεση με το Βερολίνο.
Ετσι θα επιβεβαιωθεί και η
ιστορική σταθερά που θέλει την Ιταλία παράγοντα ανατροπών, ισορροπιών
και συμμαχιών, από την είσοδό της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1915
εναντίον των μέχρι τότε συμμάχων της, Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας, την
ρήξη της με τη Βρετανία - Γαλλία - ΗΠΑ στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης,
στις Βερσαλίες το 1919, και τέλος την εγκατάλειψη της Γερμανίας το
Φθινόπωρο του 1943.
Ηδη η πολιτική Μόντι είχε φθάσει στα όριά
της εγκλωβίζοντας τη χώρα στον φαύλο κύκλο λιτότητα-μαζική
ανεργία-ύφεση-κοινωνική δυσαρέσκεια, με όλες τις προβολές να δείχνουν το
δημόσιο χρέος της χώρας στο τέλος του 2013 να πλησιάζει το 130%. Με
μαθηματική ακρίβεια, ακόμη και η πιο προσεκτική διόρθωση της πολιτικής
Μόντι θα οδηγήσει την Ιταλία σε λίγους μήνες σε κρίση δανεισμού.
Το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας, ήδη σε δυναμική αποσταθεροποίησης από
το κόμμα των Πέντε Αστέρων που κινείται δημοσκοπικά γύρω στο 20%, δεν
αντέχει μετεκλογική μεταστροφή τύπου Ολάντ.
Αν ο Μόντι συνδύασε
τη λιτότητα με τιτάνιες προσπάθειες για συνολική λύση στην Ευρωζώνη, ο
όποιος διάδοχός του θα είναι υποχρεωμένος να διαχειρισθεί την ανταρσία
της ιταλικής κοινωνίας σε μια αδιέξοδη πολιτική, και να θέσει στο
Βερολίνο την πρόκληση αλλαγής πολιτικής στην κορύφωση της προεκλογικής
εκστρατείας στη Γερμανία.
Η επερχόμενη στους επόμενους μήνες
ιταλική κρίση θα πιέσει αποφασιστικά τη Γαλλία του Ολάντ και δίχως
αμφιβολία θα επηρεάσει και τον βραχυκυκλωμένο Ραχόι στην Ισπανία.
Ένα χρόνο πριν, ο λαϊκιστής Μπερλουσκόνι είχε χρεωθεί σε πλειοψηφικό
κομμάτι της κοινής γνώμης την ευθύνη για την καταβαράθρωση της χώρας.
Ένα χρόνο μετά, το αδιέξοδο χρεώνεται στον Μόντι, με τη χαριστική βολή
να μην προέρχεται από την Κεντροαριστερά, αλλά από τον νεκραναστημένο
πολιτικά χάρη στη σκληρή λιτότητα Μπερλουσκόνι.
Αν στη Γαλλία ο
Ολάντ διστάζει ανάμεσα στον ρόλο του Ντε Γκολ ή του Πετέν, στην Ιταλία η
ανταρσία του Καβαλιέρε καθιστά τον ρόλο του Μπαντόλιο υποχρεωτική
επιλογή.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 10/12/2012)