Εφαρμογή της γερμανικής συνταγής λιτότητας στο εσωτερικό με όλες τις
καταστροφικές της συνέπειες και ταυτόχρονα προσπάθεια εξεύρεσης ενός
συμβιβασμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που να εγγυάται τη συνολική διάσωση
και θωράκιση της Ευρωζώνης: Αυτή τη συνταγή εφαρμόζει ο Μόντι εδώ και
ένα χρόνο και αυτή την πεπατημένη διάλεξε τελικά ο Ολάντ λίγο μετά την
εκλογή του.
Πρόκειται για μια συνταγή που οδηγεί στο αντίθετο από
το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, καθώς αδυνατίζει η διαπραγματευτική θέση
των χωρών του Νότου απέναντι στη Γερμανία, με τη Μαδρίτη και τη Ρώμη
σήμερα, και το Παρίσι αύριο να ενδιαφέρονται, κατά κύριο λόγο, να τύχουν
της στήριξης της Μέρκελ για να αποφύγουν τα χειρότερα.
Τα
παραπάνω τα περιέγραψε χθες ο Μπερλουσκόνι σπάζοντας το ταμπού της
ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας και λέγοντας τα πράγματα με το όνομά
τους, κατηγορώντας τον Μόντι για γερμανοκεντρική πολιτική.
Η
δυναμική επάνοδος του καβαλιέρε, μας δείχνει ταυτόχρονα ποιος θα είναι ο
ωφελημένος από τη συμπίεση των κοινωνιών στον Νότο της Ευρωζώνης, με
δεδομένη την αφωνία και την έλλειψη διαφοροποίησης Κεντροδεξιάς -
Κεντροαριστεράς: Η σημερινή κρίση νομιμοποιεί την επιστροφή του
Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, και προαναγγέλλει τη διόγκωση του Εθνικού
Μετώπου της Λεπέν στη Γαλλία.
Ο Μπερλουσκόνι μπορεί να είναι
τρίτος στις δημοσκοπήσεις, αλλά η παρουσία του στην πολιτική σκηνή, η
καταγγελία της πολιτικής λιτότητας, θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τον
Μπερσάνι και την Κεντροαριστερά που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις, ενώ
στη Γαλλία προβάλλει ξανά το ενδεχόμενο η επόμενη προιεδρική εκλογή να
είναι στον δεύτερο γύρο μια μονομαχία Κεντροδεξιάς-Ακροδεξιάς, μια
επανάληψη σε συνθήκες κρίσης του 2002, όταν στον πρώτο γύρο ο Λεπέν
απέκλεισε τον Ζοσπέν και αναμετρήθηκε στον δεύτερο γύρο με τον Σιράκ.
Η πολιτική του Βερολίνου δεν οδηγεί μόνο σε μακροχρόνιο εγκλωβισμό στην
ύφεση τον Νότο, αλλά απειλεί και την πολιτική ομαλότητα, καθώς καίει
την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία Κεντροδεξιάς-Κεντροαριστεράς, που ήταν
κυρίαρχη στις περισσότερες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης: Αυτή είναι η
πραγματικότητα στην Ισπανία, όπου ο Θαπατέρο έστρωσε το έδαφος για τον
Ραχόι, αλλά και στη Γαλλία όπου ο Ολάντ συνεχίζει την ολέθρια επιλογή
Σαρκοζί για προσαρμογή της χώρας στην πολιτική της Γερμανίας.
Υπό ομαλές συνθήκες, ο Μπερλουσκόνι θα είχε εξαφανισθεί από την πολιτική σκηνή και θα καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Ρεαλιστής σε βαθμό κυνισμού, αξιοποιεί την αποπομπή του πριν από ένα
χρόνο από τους Μέρκελ-Σαρκοζί, για να προβάλλει ως δικαιωμένος:
Δυστυχώς, η Ιταλία σήμερα είναι σε πολύ χειρότερο σημείο από εκεί που
την άφησε ο πρωταγωνιστής των ροζ πάρτι και αναρίθμητων άλλων σκανδάλων.
Η επίθεση του καβαλιέρε στη Γερμανία είναι η αρχή, καθώς τίποτε δεν
αποκλείει να τον δούμε σημαιοφόρο εκστρατείας για την επιστροφή στη
λιρέτα.
Τούτων λεχθέντων, το άδοξο τέλος της κυβέρνησης Μόντι
προειδοποιεί τους Μέρκελ-Σόιμπλε ότι δεν αρκεί η υποταγή των εταίρων
τους για να ορίσουν την ατζέντα των εξελίξεων, να μεταθέσουν δηλαδή τη
λήψη των κρίσιμων αποφάσεων για το 2014: Αν ο φόβος μετεκλογικού χάους
στην Ιταλία αυξάνει ήδη την πίεση των αγορών στην Ισπανία όλες οι
υποθέσεις και τα χειρότερα δυνατά σενάρια για την Ευρωζώνη θα είναι
ανοικτά στους επόμενους μήνες.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 12/12/2012)