Ι.
Μηδείς
εν Αθήναις διδασκέτω
φιλοσοφίαν. Υπό το Ιουστινιάνειον αυτό διάταγμα (νεαρά) του 529 έκλεισε
(και) η Πλατωνική Ακαδημία. Αριθμούμε, τότε, ζωή 916 ετών. Είχε, ασφαλώς,
ξεθωριάσει η φιλοσοφική κίνηση των Αθηνών. Την χαριστική βολή έδωσε, πάντως, το
διάταγμα.
Η Ελλάς έχει οικονομικώς ξευτίσει. Εχει ζωτική ανάγκη
επενδυτικών κεφαλαίων. Πράξεις πολιτειακές όμως δίδουν (και πάλι) χαριστική
βολή.
ΙΙ. Πληροφορεί η «Εστία» της 15.12. ότι το Ανώτατο
Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) έκρινε πως τα ιδιωτικά περιουσιακά δικαιώματα δεν
απολαμβάνουν, σήμερα, συνταγματικής προστασίας διότι προέχει …«…
η ανάγκη
διασφαλίσεως δημοσιονομικής ισορροπίας και της περιουσίας του κράτους
…». Αυτά, βέβαια, όσο διαρκεί η κρίση. Αρα, τουλάχιστον, για μια ακόμη
δεκαετία.
Επισημότατα, λοιπόν, οι πάντες ειδοποιούνται ότι εδώ,
σήμερα, η περιουσία τους κινδυνεύει. Ότι για να φέρουν εδώ τα κεφάλαια που
απαιτούνται, επειγόντως, προς θεραπεία της κρίσης, πρέπει, εν τούτοις, να
περιμένουν να περάσει (η κρίση). Αλλ΄ αυτό είναι αδύνατο χωρίς κεφάλαια (!!!).
Κατάδηλο, λοιπόν, το βαρύτατο συλλογιστικό σφάλμα.
Προσβάλλεται και η ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Η τελευταία
επιβεβαιώνει, μάλιστα, δια της συνθήκης της Λισσαβώνας (ν. 3671/08), ότι
κεκτημένο είναι κατ’ άρθρ. 3:
η εντελής ανυπαρξία εσωτερικών συνόρων. Η
εξαίρεση του ελληνικού κράτους επιφέρει (υπέρ αυτού) ανεπίτρεπτη διακριτική
μεταχείριση. Η συμμετοχή, όμως, στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι εθελοντική.
Οποιος αδυνατεί σταματά. Δεν υποκαθιστά, πάντως, τον Ευρωπαίο νομοθέτη από
Εθνικό ερμηνευτή (!!!).
Τέλος, το σύνολο των πολιτικών και ποινικών δικαστών
που απεργούν, εμπράκτως αποδοκιμάζει τις κατευθύνσεις του ΑΕΔ. Έχουμε, λοιπόν,
(και) πλήρη αστάθεια έννομης τάξης.
ΙΙΙ.
Κατ’ άρθρ. 203 Κωδ. Διοικ. Δικ. ο
αιτούμενος αναστολή παράνομης πράξης οφείλει να γνωστοποιήσει,
επί ποινή
απαραδέκτου, το παγκόσμιο εισόδημα και την παγκόσμια περιουσία του. Και η
διάταξη αυτή – αφ΄ εαυτής – εξοβελίζει κάθε τυχόν ενδιαφερόμενο επενδυτή. Η ζωή
είναι περίπλοκη. Σχέσεις συγγενικές ή άλλες, όπως και επαγγελματικοί
ανταγωνισμοί, καλύπτουν την περιουσία με εμπιστευτικότητα. Η παραδοχή είναι
κατάκτηση της δυτικότροπης ζωής. Προσφατότατα: Ο δικαστής της Ν. Υόρκης στην
υπόθεση Strauss Kahn – Nafissatu Dialo διέταξε την εχεμύθεια του ποσού του
συμβιβασμού, έναντι πάντων (!).
Η Ελλάς, εδώ, ασφαλώς δικαιούται να νομοθετεί
αντιθέτως. Δικαιούται, πράγματι, να μείνει μόνη.
ΙV.
Κατ’ άρθρ. 76 Κ.Φ.Ε. ουδείς δικαιούται να
μεταβάλλει την εδώ φορολογική κατοικία του, εφ’ όσον διατηρεί σημαντικά
οικονομικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Τέτοια είναι, βέβαια, και τα πλοία υπό
ελληνική σημαία (!!!). Ακόμη, η εκτελεστική υπουργική απόφαση (1145/12)
προβλέπει ότι όποιος ισχυρίζεται πως είναι κάτοικος εξωτερικού (όχι Ελλάδας)
πρέπει –διαρκώς– κάθε χρόνο, να προσκομίζει και βεβαίωση μόνιμης κατοικίας της
χώρας όπου ζει. Η διάταξη φαινομενικά αθώα, είναι «μακιαβελλική». Θεσπίζει
τεκμήριο ότι ο άπαξ εδώ κάτοικος είναι και εσαεί. Μεταφέρεται, δηλαδή, στον
ιδιώτη το βάρος απόδειξης των προϋποθέσεων που … ο ελληνικός νόμος θεσπίζει για
να κριθεί ότι κάποιος είναι κάτοικος αλλού (!!!). Πέρα από νομικά τεχνικά
ζητήματα, αναδεικνύεται, έτσι, νέα κατηγορία (εικαζομένων) επενδυτών: η των
οικονομικών αιχμαλώτων. Διέφυγε, όμως, από τον πονηρό νομοθέτη, ότι τέτοια
κατηγορία δεν απαντάται, επί γης. Ενταφιάζεται, άρα, και εντεύθεν η προοπτική
επενδύσεων, παρ’ ότι είναι, ζωτικά, αναγκαίες.
V.
Η εκταμίευση της δόσης δημιούργησε ευφορία.
Το κλίμα σήκωσαν και διασταυρούμενες πολιτικές δηλώσεις. Όμως, οι δηλώσεις
υπηρετούν την σκοπιμότητα της εξειρήνευσης στην Ευρωζώνη. Είναι και ανέξοδες.
Κορυφώθηκαν, οι εκδηλώσεις, με την σημαντική διάκριση του Πρωθυπουργού ως
Ευρωπαίου Ηγέτη του 2012, επίσης και από το διθυραμβικό υπέρ κ. Σαμαρά, άρθρο
του κ. Hans-Dietrich Genscher.
Δεν είδαμε, όμως, όμιλο επιχειρηματικό, εξ αυτών που
αποχωρούν ή συρρικνώνονται να μεταβάλλει γνώμη. Δεν είδαμε απελθόντα
επιχειρηματία, έστω και μικρό, να επιστρέφει.
VI.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι πτώσεις,
πολιτισμών και κρατών, πραγματοποιούνται σε ατμόσφαιρα οπτασιασμών που
αντιστρατεύονται την Λογική. Η έλλειψη, όμως, της τελευταίας είναι ό,τι
επιταχύνει και επισφραγίζει την πτώση. Δεκαοκτώ ημέρες προ της αυτοκτονίας
του, ο Hitler, την 12.4.45, εξέδιδε νικηφόρο διάγγελμα διότι αυθημερόν είχε
αποβιώσει ο Roosevelt (!!!).
Σαλπίζει, η στήλη, ανάγκη εκλογίκευσης πριν είναι αργά
πολύ.
*www.gkstefanakis.gr
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 02/01/2013)