Είναι θλιβερή διαπίστωσις, αλλά στην Ελλάδα έχουμε την
τάση να περιμένουμε τις λύσεις των προβλημάτων μας από εξωτερικούς παράγοντες.
Δηλαδή χωρίς οι ίδιοι να κοπιάσουμε. Ομοίως, ουδέποτε αναλαμβάνουμε τις ευθύνες
που μας αναλογούν για όσα κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε και πάντοτε περιμένουμε
οι λύσεις να προκύψουν με κάποιο «μαγικό» τρόπο. Πάλι χωρίς να κοπιάσουμε. Ο
παραλογισμός είναι ότι ενίοτε θεωρούμε ότι τις λύσεις αυτές είναι υποχρεωμένοι
να μας προσφέρουν οι «ξένοι» τους οποίους την ίδια στιγμή αιτιώμεθα για την
κακοδαιμονία μας!
Έτσι για την σημερινή οικονομική κρίση θεωρούμε
υπαιτίους τους Ευρωπαίους εταίρους οι οποίοι μας χρηματοδοτούν και μας στηρίζουν
και περιμένουμε να καταστούμε ο παράδεισος της Μεσογείου εκμεταλλευόμενοι τα
κοιτάσματα υδρογονανθράκων τα οποία πιστεύουμε ότι υπάρχουν στο υπέδαφος των
θαλασσών μας. Το εάν υπάρχουν ή όχι είναι ένα ζήτημα που πρέπει να διερευνηθή.
Κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής. Οπότε εγείρει πολλά ερωτήματα η στάσις
εκείνων που διατείνονται ότι «πλέουμε σε μια θάλασσα από πετρέλαιο» και ακόμη
περισσότερο όσων υποστηρίζουν ότι αρκεί να κηρύξουμε Αποκλειστική Οικονομική
Ζώνη για να αρχίση αυτό το πετρέλαιο να αναβλύζη!
Η πραγματικότης είναι ότι η εκμετάλλευσις υποθαλασσίων
κοιτασμάτων δεν προϋποθέτει οριοθέτηση ΑΟΖ. Πολύ πριν επινοηθή αυτή η νομική
έννοια η οποία έχει να κάνη με την συνολική εκμετάλλευση θαλασσίων ζωνών, υπήρχε
η έννοια της υφαλοκρηπίδος η οποία εκάλυπτε επαρκώς το θέμα του υπό τον βυθόν
ευρισκομένου ορυκτού πλούτου. Η υφαλοκρηπίδα όμως, όπως ακριβώς και η ΑΟΖ δεν
ρυθμίζονται με μονομερή νομοθέτηση ή κήρυξη, αλλά με οριοθέτηση βάσει διμερών
συμφωνιών μεταξύ των ομόρων κρατών.
Προϋπόθεσις τέτοιων συμφωνιών δεν είναι κάποια εθνική
νομοθεσία αφού υπάρχουν οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας (Σύμβασις του
Μοντέγκο Μπαίυ του 1982) η οποία μάλιστα είναι ιδιαιτέρως ευνοϊκή για τις
ελληνικές θέσεις. Το πρόβλημα είναι, ότι με εξαίρεση την Ιταλία, με την οποία
έχουμε ήδη διμερή συμφωνία οριοθετήσεως υφαλοκρηπίδος, ουδεμία από τις πέριξ
χώρες με τις οποίες θα πρέπει να διαπραγματευθούμε αποδέχεται τα προβλεπόμενα
από την Σύμβαση.
Η Αίγυπτος έχει ήδη υπογράψει με την Τουρκία συμφωνία
οριοθετήσεως η οποία αγνοεί τελείως τις ελληνικές θέσεις, ενώ όπως προσφάτως
διεπίστωσε ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δημ. Αβραμόπουλος κατά την επίσημη επίσκεψή
του στην Λιβύη, ούτε η χώρα αυτή είναι διατεθειμένη να δεχθή οριοθετήσεις με
βάση την αρχή της «μέσης γραμμής» από τις ακτές, η οποία υποστηρίζεται από την
Ελλάδα και υιοθετείται από την Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ.
Επιπροσθέτως, μεγάλες χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα
στις οποίες, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, θα μπορούσαμε να προσβλέπουμε για
υποστήριξη έχουν συμφέροντα αντικρουόμενα προς τα ελληνικά. Για την διευθέτηση
οριοθετήσεων στις δικές τους θάλασσες θεωρούν πλέον σημαντική παράμετρο το μήκος
των ακτογραμμών από την ύπαρξη ή μη νήσων ή νησίδων στις οποίες δεν αναγνωρίζουν
ίδια δικαιώματα με αυτά μιας ηπειρωτικής ακτής. Συνεπώς η χρονική συγκυρία δεν
ευνοεί την έγερση τέτοιων ζητημάτων.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, αρχίζουμε να ακούμε ψιθύρους
για δήθεν μυστικές έρευνες οι οποίες δήθεν διενεργήθησαν για λογαριασμό τρίτης
χώρας σε ύδατα τα οποία συμφώνως προς τις διεθνείς συμβάσεις θα ευρίσκονται
εντός των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδος, οψέποτε αυτή οριοθετηθή. Είναι δε
εκπληκτική η ευκολία με την οποία κάποιοι εκ των συμπολιτών μας σπεύδουν να
υιοθετήσουν αυτές τις πληροφορίες. Όταν μάλιστα οι έρευνες αποδίδονται σε χώρες
με τις οποίες δεν έχουμε ούτε συμμαχική ούτε εταιρική σχέση.
Προφανώς θέλουν να πιστεύουν ότι έτσι θα δούμε την
έξοδο από την οικονομική κρίση χωρίς να χρειασθή να εργασθούμε σοβαρά και χωρίς
να κοπιάσουμε ιδιαιτέρως. Και θέλουν να αγνοούν ότι ακόμη και αν αυτοί οι
υδρογονάνθρακες υπάρχουν, η εκμετάλλευσίς τους απαιτεί σοβαρότητα και σκληρή
εργασία. Προ πάντων δε χρηστή διοίκηση και ορθολογική οργάνωση. Από τις οποίες
απέχει ακόμη πολύ ο γραφειοκρατικός μηχανισμός της προχειρότητος και της
διαφθοράς που εξακολουθεί να βασιλεύει στο ελληνικό Κράτος.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")