Του Γιάννη Διακογιάννη
Την ώρα που ορισμένοι κύκλοι πασχίζουν μανιωδώς να απαξιώσουν το στρατηγικής αξίας για τον Ελληνισμό αλλά και για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στην Ευρώπη συντελούνται - με άμεση επίδραση στη χώρα μας - σημαντικότατες εξελίξεις.
Το «ναι» των Ισπανών στο Ευρωσύνταγμα, η νίκη του Ζοζέ Σόκρατες στην Πορτογαλία και η μαζική συμμετοχή πολιτών στην ανάδειξη αντιπροσώπων για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς αποτελούν μία παράμετρο αυτών των εξελίξεων.
Ωστόσο, αυτό που βαραίνει καθοριστικά - και για την Ελλάδα - είναι η τεράστιας σημασίας επίσκεψη Μπους στην Ευρώπη. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι «ο Αμερικανός Πρόεδρος θα απευθύνει έκκληση για υπερατλαντική ενότητα» (εν όψει κρίσιμων επιλογών για το Ιράν, τη Συρία αλλά και την Κίνα), δίνει το στίγμα νέων περιπετειών. Και μάλιστα σε μία εποχή, κατά την οποία ο μεν Αμερικανός Πρόεδρος «κερδίζει» τις Βρυξέλλες, ο δε Ρεπουμπλικάνος πατέρας του «εξασφαλίζει» για τους νέους σχεδιασμούς τον Δημοκρατικό κ. Κλίντον, με αφορμή τις «φιλανθρωπικές επισκέψεις» στον Τρίτο Κόσμο.
Στο μεταξύ, για πρώτη φορά από τη στρατιωτική εισβολή και τους ανηλεείς βομβαρδισμούς στο τραγικό Ιράκ, όπου συνεχίζεται η πατριωτική αντίσταση, χωρίς οι προβολείς των μεγάλων διεθνών MME να φωτίζουν τον αγώνα των περήφανων Ιρακινών (με εξαίρεση τον προνομιούχο τους και μη Ιρακινό Ζαρκάουι), δύο ηγέτες της Ευρώπης, πρώην «αντίπαλοι» του κ. Μπους, δείχνουν να τα «βρήκαν» μαζί του. Οι κ.κ. Σρέντερ και Σιράκ ουσιαστικά συμμαχούν πλέον με τις ΗΠΑ, εν όψει του καθορισμού νέων στόχων για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, σε πρώτο πλάνο για την Ασία και σε δεύτερο για την Αφρική.
Τα ερωτήματα που τίθενται πλέον επιτακτικά για την Ελλάδα και με δεδομένες τις επικείμενες ή επιδιωκόμενες (χωρίς τη Ρωσία και την Κίνα) μεταβολές στα Βαλκάνια (π.χ. Κόσοβο), στη Μέση Ανατολή (π.χ. Συρία) και στο Ιράν είναι: πρώτον, ποιες συμμαχίες πρέπει να κάνει η Αθήνα, η οποία έχει ανοιχτά - εκτός της οικονομίας - και όλα τα εθνικά της μέτωπα, με πρώτο αυτό της Κύπρου. Και δεύτερον, ποιος έχει το ηθικό και πολιτικό ανάστημα να προχωρήσει σε μεγάλες πρωτοβουλίες.
(Από τα Νέα, 22/02/05)