Για όλους εμάς που βρισκόμαστε εκτός της κεντρικής πολιτικής
σκηνής αλλά γνωρίζουμε πρόσωπα και διαδικασίες η επιλογή του Γιάννη
Στουρνάρα για την θέση του Υπουργού των Οικονομικών, μετά την παραίτηση
του αξιόλογου Βασίλη Ράπανου, υπήρξε μιά ένεση αισιοδοξίας. Ο έμπειρος,
μετριοπαθής και λογικός καθηγητής των Οικονομικών αποτέλεσε ένα πυρήνα
ελπίδας για όσους πίστευαν πως η ελληνική περίπτωση είναι χαμένη.
Δυστυχώς, η πολιτική που κι αυτός ακολουθεί προκαλεί απογοήτευση, αφού
επικεντρώνεται σε επιθετικές φορολογικές ρυθμίσεις, ποδοπατώντας κάθε
έννοια ατομικών ιδοκτησιακών δικαιωμάτων, σταθερού πλαισίου διοίκησης κι
ενός κράτους αξιόπιστου, δίκαιου και μετριοπαθούς.
Η επίθεση κατά της ιδιοκτησίας και επί των ημερών του δεν
έχει προηγούμενο. Τι νόημα έχει η επιβολή επιβαρύνσεων επί της κατοχής
ακινήτων ενώ θα ήταν λογικό να επιβάλλεται στις προσόδους; Ενα ακίνητο
μπορεί να έχει περιέλθει στην κατοχή κάποιου κάτω από συνθήκες
διαχρονικά διαφορετικές και σε καταστάσεις περισσής ατομικής ευημερίας.
Που θα βρεθούν τα χρήματα σήμερα για τους φόρους που απροσδόκητα
επιβάλλονται; Ούτε και η πώληση είναι εφικτή κάτω από τις παρούσες
συνθήκες των αγορών. Το οξύμωριο μάλιστα είναι πως ενώ οι πραγματικές
αξίες καταρρέουν, οι φορολογικές αρχές λαμβάνουν σαν βάση επιβολής
φορλογικών βαρών αντικειμενικές αξίες που δεν έχουν πλέον καμία σχέση με
την πραγματικότητα.
Αυτό μάλιστα που έγινε με τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού
προσεγγίζει τα όρια της γκανγκστερικής απάτης. Αφού πληρώθηκαν τα τέλη
κυκλοφορίας και έληξε η προθεσμία κατάθεσης πινακίδων το κράτος
επιβάλλει νέες επιβαρύνσεις. Καταρρακώνοντας έτσι κάθε έννοια κρατικής
αξιοπιστίας, αλλά και υποδηλώνοντας πως το δημόσιο πλέον δεν υποστηρίζει
ούτε και προστατεύει τους πολίτες. Αντίθετα, φαίνεται να νοιάζεται
μοναχά για τις συντεχνίες που το νέμονται και για τις δικές του
προσπάθειες επιβίωσης σε βάρος των δύστυχων υπηκόων. Ποιός τελικά θα
επενδύσει στην χώρα αυτή που οι φορολογικοί νόμοι αλλάζουν, ακόμα και
κάθε μήνα, ανάλογα με τις ταμειακές ανάγκες του Γενικού Λογιστηρίου; Και
που οι πολίτες υφίστανται τα λογής βίτσια των εκάστοτε κυβερνώντων
δίχως ασφάλεια, προστασία από αυθαιρεσίες και χρηστή διοίκηση.
Η έννοια της υπηκοότητας δείχνει να μοιάζει με καταδίκη. Ο
καθένας, επειδή είναι γεννημένος σε αυτή την χώρα, υφίσταται κάθε
είδους ακρότητες από τις κυβερνητικές αρχές δίχως την παραμικρή
δυνατότητα αντίδρασης. Η θεωρητική του προστασία από τις λεγόμενες
δημοκρατικές διαδικασίες και τους θεσμούς φαντάζει πλέον σαν κακόγουστο
αστείο. Η Βουλή ψηφίζει νόμους περίπλοκους και πολυσέλιδους με μόλις
λιγότερες από 15 ώρες ενημέρωσης των βουλευτών. Την ίδια ώρα Πράξεις
Νομοθετικού Περιεχόμένου προωθούν τεράστιας σημασίας ζητήματα και
κυρώνονται από την Βουλή σχεδόν χωρίς καθόλου συζήτηση μέσα σε ελάχιστες
ώρες. Ελάχιστοι έχουν γνώση του τι ακριβώς ψηφίζουν. Το κάνουν απλά
και μόνο για να “σώσουν την χώρα”, κάτω υποτίθεται από τις επιταγές της
Τρόικας.
Όμως τα στελέχη της Τρόϊκας σε ιδιαίτερες δικές τους
τοποθετήσεις (βλ. λ.χ. την ιστοσελίδα του ΔΝΤ με άρθρα στελεχών του)
διαφωνούν με πολλά από αυτά. Καταδικάζουν π.χ. την μεγάλη φορολογία σαν
μηχανισμό αποσυντονισμού και διάλυσης των αγορών και σαν εργαλείο
υπονόμευσης κάθε προσπάθειας ανάκαμψης και ανάπτυξης. Όσοι υποστηρίζουν
πως επιμένουν δήθεν οι δανειστές για όλες αυτές τις παράλογες
φορολογικές επιδρομές τους έδωσαν την ευκαιρία να αξιολογήσουν προτάσεις
δραματικών περικοπών στον δημόσιο τομέα; Οχι βέβαια περικοπών σε
μισθούς και συντάξεις – που είναι το εύκολο. Αλλά κατάργησης εκατοντάδων
άχρηστων φορέων και υπηρεσιών και μεγάλης κλίμακας απολύσεων.
Οσο για τις βαριές ποινές σε φοροφυγάδες μόνο το Υπουργείο
Δικαιοσύνης θα πρέπει να ανησυχεί, αφού δεν θα υπάρχει χωρητικότητα για
τόσους κρατούμενους στο άμεσο μέλλον. Πέραν όλων των άλλων
γελοιοποιείται και το Κοινοβούλιο, προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη για
αποδοχή με ανακούφιση ενδεχόμενης μελλοντικής θεσμικής εκτροπής, που θα
εκτροχιάσει την χώρα και θα προκαλέσει ανυπολόγιστη εθνική ζημιά. Ήδη η
Χρυσή Αυγή ειρωνεύεται ανοιχτά την συνταγματική τάξη χλευάζοντας τη
Βουλή και τους εκπροσώπους του λαού.
Σε τελευταία ανάλυση, με την τρέχουσα συμπεριφορά των
λεγόμενων αστικών κομμάτων, τί παραπάνω μπορούν να φοβούνται πώς θα τους
συμβεί, από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Αριστεράς, όσοι κινούνται στον
χώρο της οικονομίας της αγοράς κι αντιπαθούν τις όποιες σοσιαλιστικές
ουτοπίες; Οι ακραίοι της Αριστεράς τουλάχιστον, μια και δεν τους έχουν
διορίσει, μπορεί να μειώσουν τελικά τους φορείς του δημοσίου και να
περικόψουν δραστικά δαπάνες…Δεν βλέπουν στο κυβερνητικό επιτελείο την
θύελλα που έρχεται; Τόσο τυφλοί έχουν γίνει;
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 28-01-2013)