Αυτή η ιστορία που ξέσπασε με τα «πειραγμένα» στοιχεία του ύψους
του ελλείμματος από την Ελληνική Στατιστική Αρχή, και που εύκολα
συνδυάστηκε και με την αναγνώριση από πλευράς Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου για λάθος εκτιμήσεις από την εφαρμογή του βασικού μνημονίου της
τρόικας, φοβούμαι ότι θα αποδειχθεί η ευκαιρία για μείζονα δεινά.
Προβάλλεται κατά κόρον η ανακρίβεια για το ύψος του ελλείμματος,
μολονότι είτε με 13% έλλειμμα είτε με 15% τίποτα ουσιαστικά δεν θα
άλλαζε. Και με το μικρότερο ποσοστό η κατάσταση ήταν τόσο τραγική ώστε
να παύσει ο δανεισμός από τις αγορές και μ' αυτό το ποσοστό κατέστη
αναγκαία η προσφυγή στη δανειακή βοήθεια της τρόικας. Πολύ μεγαλύτερη
σημασία πάντως έχει η αναγνώριση λανθασμένων εκτιμήσεων από το ΔΝΤ. Οχι
τόσο σ' ό,τι αφορά την εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας, που φαίνονταν
αναπόφευκτα. Κυρίως επειδή το πολιτικό σύστημα, αλλά και οι συντεχνίες
και τα κατεστημένα συμφέροντα απέτρεψαν ευθύς εξαρχής την εφαρμογή των
προβλεπόμενων στο μνημόνιο εξυγιαντικών και διαρθρωτικών μέτρων, χωρίς
τα οποία οι εξοντωτικές περικοπές μισθών και συντάξεων και η υψηλότερη
φορολογία φάνηκαν αναπόφευκτα.
Τώρα οι κοινωνικές αντιδράσεις για τα μέτρα λιτότητας τροφοδοτούν
αθέλητα και ενισχύουν τα ισχυρά συμφέροντα, που δεν θέλουν να αλλάξει
τίποτα. Ετσι αυτή η ιστορία του λάθους αναδεικνύεται, ως μη όφειλε, σε
μείζον γεγονός, που άμβλυνε το κύρος και την αξιοπιστία των δανειστών
μας και των συνταγών που εισηγήθηκαν για την εξυγίανση της ελληνικής
οικονομίας. Ταυτόχρονα κλονίζει και την αξιοπιστία της κυβέρνησης και
την καθιστά περισσότερο υποχωρητική στις κοινωνικές αντιδράσεις. Ακόμη
και την εσωτερική συνοχή της τριμερούς διακυβέρνησης υπονομεύει, όπως
αποδεικνύουν διαφοροποιήσεις σε ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ, και κρούσματα διαφωνιών
και μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Το ιλαροτραγικό είναι ότι η απόλυτα
δικαιολογημένη εξέγερση κατά της φορολογικής λαίλαπας, ιδίως σε βάρος
της ακίνητης ιδιοκτησίας, εξασθενίζει την αποφασιστικότητα του τολμηρού
κ. Σαμαρά και των λίγων συνεργατών του, που μαχητικά του
συμπαραστέκονται, να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις και στην ανεύρεση
ξένων επενδύσεων για την ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Αυτό το λάθος, που εφεξής θα συναντά σε κάθε της προσπάθεια η κυβέρνηση,
καθώς έχει αναδειχθεί, χωρίς να είναι, η αιτία κάθε συμφοράς που
μαστίζει σήμερα τη χώρα, θα πρέπει να εξουδετερωθεί με δυναμική
αντίδρασή της. Ετσι που από αρνητική εξέλιξη να αναδειχθεί σε ευκαιρία
για αποτελεσματική αντιμετώπιση της ακαμψίας των δανειστών μας. «Αφού
από λάθος σας υπέφερε η χώρα και δεν μπορεί να ανακάμψει η οικονομία
της, προχωρήστε σε γενναίες τομές, που θα αποτρέψουν τη συνέχιση της
τραγωδίας των Ελλήνων». Νομίζω ότι ο ουσιαστικός μηδενισμός των
επιτοκίων (ή έστω με 1% μόνο) θα ανακουφίσει σοβαρά το δημόσιο χρέος,
χωρίς να θίγεται καθόλου το ύψος του δανεισθέντος κεφαλαίου. Το
ανακουφιστικό αυτό μέτρο με ταυτόχρονη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής
των δανείων θα είναι ένα αίτημα που κατάλληλα επεξεργασμένο από τους
ειδήμονες θα μπορούσε να διατυπωθεί από την κυβέρνηση προς τους
δανειστές μας, ως η ικανοποιητικότερη γι' αυτούς λύση αντί νέου
κουρέματος των δανείων που τους αποστερεί και από τα χορηγηθέντα
κεφάλαια κι όχι μόνο από τους τόκους.
Εννοείται ότι ταυτόχρονα θα έπρεπε η κυβέρνηση να τολμήσει σύντομα και
σοβαρά μια καινοτόμα φορολογική πολιτική που δεν θα βασίζεται στην
αύξηση του φορολογικού βάρους, αλλά στην επέκτασή του ισότιμα και χωρίς
καμία εξαίρεση σε όλους τους Ελληνες, με ενιαίο συντελεστή για όλους,
ανεξαρτήτως πηγής εισοδήματος και με αποφασιστική πολιτική κατά της
φοροδιαφυγής (χρησιμοποίηση πιστωτικής κάρτας για όλες τις συναλλαγές
και εξοντωτικές ποινές για τους φοροδιαφεύγοντες που δειγματοληπτικά θα
αναζητούνται). Αλλά αυτά δεν αρκούν όπως θα προσπαθήσουμε να
υποστηρίξουμε την επόμενη Κυριακή.
(από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 10/02/2013)