Η Μοντ με ημερομηνία 15 Φεβρουαρίου στην πρώτη και δεύτερη σελίδα
της δίνει την πραγματική εικόνα της θέσης της Γαλλίας στους ευρωπαϊκούς
συσχετισμούς, μιά εικόνα αποκαρδιωτική ως προς τη βούληση και τη
δυνατότητα της κυβέρνησης Ολάντ να εναντιωθεί στη Γερμανική Ευρώπη, και
κατά μείζονα λόγο να προασπίσει αποτελεσματικά τον νότο της Ευρωζώνης
που συνθλίβεται στον φαύλο κύκλο λιτότητας-ύφεσης-μαζικής ανεργίας:
Στην πρώτη σελίδα ο τίτλος είναι «Δύσκολη διαπραγμάτευση του Παρισιού
για το 3%» και οι υπότιτλοι «Μηδενική η ανάπτυξη του γαλλικού ΑΕΠ το
2012 εξαιτίας ενός τελευταίου τρίμηνου χειρότερου από τις προβλέψεις»
και «Μια νέα προσπάθεια δημοσιονομικής περιστολής επιβάλλεται από το
2013, αλλά το Βερολίνο κινδυνεύει να αποδειχθεί πιο απαιτητικό από τις
Βρυξέλλες».
Στη δεύτερη σελίδα ο τίτλος είναι «Η Γαλλία περιμένει
την ετυμηγορία των Βρυξελλών» και ο υπότιτλος «Οι προβλέψεις της
Επιτροπής θα υποβληθούν στις 22 Φεβρουαρίου. Η θέση της Γερμανίας θα
είναι καθοριστική».
Η εικόνα για τη θέση της Γαλλίας απέναντι στη
Γερμανία αλλά και στους συσχετισμούς της Ευρωζώνης συνολικά δεν θα
μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη: Η κυβέρνηση Ολάντ αναγνωρίζει ότι δεν
πέτυχε τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 3%, και
ελπίζει, εύχεται, αν δεν εκλιπαρεί, την κατανόηση της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής, αλλά κυρίως της κυβέρνησης Μέρκελ, ώστε να μην αναγκασθεί να
πάρει πρόσθετα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής με απαγορευτικό
εσωτερικό πολιτικό και κοινωνικό κόστος.
Εμμεσα, αλλά σαφέστατα,
υπάρχει η παραδοχή ότι αν Βρυξέλλες και Βερολίνο υπογραμμίσουν ολιγωρίες
και ανεπάρκειες της γαλλικής πλευράς, τότε τα πρόσθετα μέτρα θα είναι
μονόδρομος για να μην κλονισθεί η πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας
απέναντι σε Αγορές και Οίκους Αξιολόγησης.
Η Γαλλία του Ολάντ
είναι εκτός μάχης απέναντι στη Γερμανία, απλά δεν το ομολογεί στην
επίσημη κυβερνητική ρητορική. Στο Μέγαρο των Ηλυσίων πολύ γρήγορα
εγκαταλείφθηκαν οι γκολικοί τόνοι της απαίτησης για μια συνολική στροφή
στην Ευρωζώνη με μοχλό της Ανάπτυξη και αργά αλλά σταθερά μέσω της
πρώτης σελίδας της έγκυρης και σχεδόν ημιεπίσημης γαλλικής εφημερίδας
ομολογείται ότι προτεραιότητα είναι η με κάθε κόστος προσαρμογή στους
κανόνες του παιχνιδιού που έθεσε το Βερολίνο.
«Η Γαλλία έχασε μια
μάχη αλλά όχι τον πόλεμο» είχε πει ο άγνωστος τότε στο ευρύ κοινό
υποστράτηγος Ντε Γκολ από το μικρόφωνο του BBC στο Λονδίνο στις 18
Ιουνίου του 1940. Δυο μέρες πριν εκατομμύρια Γάλλοι είχαν ακούσει με
συγκίνηση την παλλόμενη φωνή του υπέργηρου ήρωα του Πρώτου Παγκοσμίου
Πολέμου στρατάρχη Πετέν να λέει «Κάνω δώρο τον εαυτό μου στη Γαλλία για
να απαλύνω την δυστυχία της, με ραγισμένη την καρδιά σας λέω ότι πρέπει
να σταματήσουμε τον πόλεμο».
Σήμερα δεν υπάρχει ρητορική που να
συγκινεί αλλά μιά γκρίζα και άχρωμη παραίτηση του Παρισιού από τον
ιστορικό του ρόλο στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, με τον ιστορικό του
μέλλοντος να δυσκολεύεται να διακρίνει αν τη συνθηκολόγηση την εξέφραζε
καλύτερα ο Σαρκοζί, που τουλάχιστον είχε το θάρρος να προσυπογράφει τις
αποφάσεις της Μέρκελ ή ο Ολάντ που αφήνει στους δημοσιογράφους της Μοντ
το άχαρο καθήκον να αναγγείλουν στην κοινή γνώμη μια συνθηκολόγηση χωρίς
τους τόνους της θυσίας ενός Πετέν ή της ανταρσίας ενός Ντε Γκολ.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 21/02/2013)