Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Ιταλίας Μ. Μόντι, και ο συμπατριώτης του επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι λειτούργησαν μέχρι πριν από λίγες μέρες ως δίδυμο, καθώς ο ένας στήριζε τον άλλο στην προσπάθεια, επιτυχή μέχρι και σήμερα, να μην υπάρξει μιά νέα γενικευμένη πίεση των αγορών που θα απειλούσε τη συνοχή και την επιβίωση της Ευρωζώνης

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Ιταλίας Μ. Μόντι, και ο συμπατριώτης του επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι λειτούργησαν μέχρι πριν από λίγες μέρες ως δίδυμο, καθώς ο ένας στήριζε τον άλλο στην προσπάθεια, επιτυχή μέχρι και σήμερα, να μην υπάρξει μιά νέα γενικευμένη πίεση των αγορών που θα απειλούσε τη συνοχή και την επιβίωση της Ευρωζώνης.

Ο Μόντι ξεκίνησε τη θητεία του επιθετικά ευαγγελιζόμενος μια προληπτική εξυγίανση που θα απέτρεπε πρόωρη άσκηση πίεσης ως παρενέργεια της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της Ισπανίας, και στη συνέχεια επεχείρησε να σπάσει τον φαύλο κύκλο ανακεφαλαιοποίησης των πιστωτικών ιδρυμάτων-υπεδιόγκωση του δημοσίου χρέους.

Τον περασμένο Ιούνιο στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. φάνηκε με τη βοήθεια του Ραχόι να έχει επιβάλει την απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών από τον Μόνιμο Μηχανισμό ESM.

Αμέσως μετά, στα τέλη Ιουλίου, τη σκυτάλη πήρε ο άλλος Ιταλός, ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι, που δεσμεύθηκε να κάνει ό,τι χρειάζεται για να σταθεροποιηθεί Ευρωζώνη.

Υπό την προϋπόθεση δέσμευσης σε δημοσιονομική εξυγίανση και διαρθρωτικές αλλαγές, οι χώρες που θα δέχονται πίεση-επίθεση των αγορών θα μπορούσαν να υπολογίζουν σε μαζική αγορά των ομολόγων τους από την ΕΚΤ.

Παρά τη λυσσώδη αντίδραση του επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντεμαν, η Μέρκελ κάλυψε τότε τον Ντράγκι αποπφαινόμενη ότι δρα εντός του πλαισίου των αρμοδιοτήτων του.

Η ατμόσφαιρα έμοιαζε ειδυλλιακή, αν κάναμε την αφαίρεση της πρωτοφανούς κοινωνικής συμπίεσης στον Νότο, με τη δέσμευση Ντράγκι να λειτουργεί στη λογική της πυρηνικής αποτροπής: Η αβεβαιότητα για τη χρήση και το εύρος της χρήσης του υπερόπλου παραλύει τον αντίπαλο.

Σήμερα όλες οι προϋποθέσεις στις οποίες είχε βασίσει ο Ντράγκι την παρέμβασή του είναι συντρίμμια και θρύψαλα:

Η Τραπεζική Ενωση απονευρώθηκε και μετατέθηκε χρονικά και μαζί της έσβησε και η υπογραφή της Γερμανίας στην απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών.

Το άδοξο τέλος του Μ. Μόντι δείχνει ότι οι προϋποθέσεις που ζητά η ΕΚΤ για να προχωρήσει σε μαζικές αγορές ομολόγων όχι μόνον δεν θα υπάρξουν, αλλά από την όποια νέα κυβέρνηση σχηματισθεί στη Ρώμη, μέχρι τη Μαδρίτη και το Παρίσι, η χαλάρωση της περιστολής είναι μονόδρομος.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα, τι αντίκρισμα θα έχει πλέον η δέσμευση Μόντι, αν ισχύει δηλαδή στο νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται στον Νότο μετά την ανατρεπτική ιταλική ψήφο, και κυρίως αν ισχύει η κάλυψη που του έδωσε η καγκελάριος το περασμένο καλοκαίρι.

Το παιχνίδι για την καγκελάριο είναι οριακό ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης του Σεπτεμβρίου: Δεν έχει κανένα λόγο να υπονομεύσει την παρεμβατική αξιοπιστία του Ντράγκι... υπό τον όρο ότι δεν θα χρειασθεί να υλοποιηθεί είτε στην Ισπανία, είτε στην Ιταλία, μια ντε φάκτο δηλαδή στροφή στην διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης.

Το πρόβλημα για την Μέρκελ που θα ήθελε σιωπηλή προσαρμογή στα νέα δεδομένα, είναι ότι ο νέος πρωθυπουργός στην Ρώμη, αλλά και ο Ολάντ στο Παρίσι, θα έχουν την ακριβώς αντίθετη ανάγκη να τονίσουν στο μέγιστο δυνατό μια διόρθωση πορείας στη διαχείριση της κρίσης.

Αν η καγκελάριος έκαψε τον Μόντι μεταθέτοντας χρονικά τη συνολική λύση για την Ευρωζώνη, δεν έχει τη δυνατότητα να πράξει το ίδιο θεσμικά αλλά και πολιτικά- με τον συμπατριώτη του επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι.

(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 28/02/2013)