Οι Ολάντ - Ερό προχωρούν σε δημοσιονομικές περικοπές που
πολλαπλασιάζουν το εσωτερικό πολιτικό κόστος αλλά και ταυτόχρονα
ακυρώνουν τη διαπραγματευτική αξιοπιστία της Γαλλίας ως συνηγόρου μιας
πολιτικής ανάπτυξης στην Ευρωζώνη και ο Ολι Ρεν δεν αποκλείει το
ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων στο Παρίσι αν δεν υπάρξουν εγγυήσεις ότι
φετινή απόκλιση από τον στόχο 3% του δημοσιονομικού ελλείμματος θα
αντιμετωπισθεί δραστικά.
Την ίδια στιγμή, ο Σαρκοζί και το
επιτελείο του μελετούν τη στρατηγική επανόδου-νίκης με ορίζοντα την
προεδρική εκλογή του 2017, έναν εύσχημο δηλαδή τρόπο για να μην πουν
δημόσια ότι πλέον επενδύουν στο ενδεχόμενο να μην ολοκληρώσει τη θητεία
του ο Ολάντ.
Ας προσθέσουμε στα παραπάνω ότι ο γερμανικός Τύπος
-από το Spiegel, την Welt, την Frankfurter Allgemeine μέχρι την
Sudeutche Zeitung- μιλά πλέον για την Ιταλία και τη Γαλλία ως κοινό
συστημικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη.
Αν δηλαδή η Ιταλία μπορεί να
λάβει μια οριακή παράταση μέχρι τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
με μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, η Γαλλία βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές για
την ιστορία της ευρωπαϊκό βραχυκύκλωμα:
Δεν πείθει το Βερολίνο
ότι θέλει και μπορεί να προσαρμοσθεί στις γερμανικές προδιαγραφές
δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τα μέτρα που αποφασίζει ο Ολάντ θεωρούνται
ταυτόχρονα οδυνηρά στη Γαλλία και ανεπαρκή στη Γερμανία. Αυτό που στο
Μέγαρο των Ηλυσίων θεωρείται ευρωπαϊκή υπευθυνότητα, η αποφυγή δηλαδή
ανοικτής δημόσιας αντιπαράθεσης με το Βερολίνο, καταγράφεται από την
άλλη όχθη του Ρήνου ως αδυναμία.
Το γαλλικό βραχυκύκλωμα οδηγεί
πλέον σε ελεύθερη πτώση τη δημοτικότητα Ολάντ και προαναγγέλλει για τους
Σοσιαλιστές εκλογική συντριβή παρόμοια με αυτήν του 1993. Η επάνοδος
Σαρκοζί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα απορροφήσει την κοινωνική
δυσαρέσκεια, με πιθανότερο ωφελημένο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν.
Ενα είναι βέβαιο, ο γαλλογερμανικός άξονας, έστω και ως πλαίσιο
προσχηματικής ισοτιμίας, διαβούλευσης και συναπόφασης για το μέλλον της
Ευρωζώνης, δεν υφίσταται πλέον επί της ουσίας, με τη Γαλλία να
αντιμετωπίζεται από το Βερολίνο ως ανήκουσα στον προβληματικό Νότο.
Ετσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε μια σειρά από κινήσεις της γερμανικής
πλευράς που δείχνουν αναδίπλωση και περιχαράκωση: Από τη διαπίστωση του
επικεφαλής του Μόνιμου Μηχανισμού ESM Κλάους Ρέγκλιγκ, την περασμένη
βδομάδα, ότι δεν έχει τη δυνατότητα χρηματοδότησης τραπεζών, μέχρι τους
προβληματισμούς για αποχώρηση της ΕΚΤ από την «τρόικα» σε Ελλάδα,
Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Αν αποχωρήσει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και
μοναδικός φορέας στη διάσωση των χωρών που βρίσκονται εκτός αγορών
παραμείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τότε ο έλεγχος της Γερμανίας θα είναι
απόλυτος: Δεν θα υπάρχει ούτε η πίεση από την Ουάσιγκτον για βιωσιμότητα
του δημόσιου χρέους της Ελλάδας σήμερα και της Πορτογαλίας, της
Ισπανίας και της Ιταλίας αύριο, αλλά ούτε και η δυνατότητα του Ντράγκι
να παρέμβει σωστικά με μαζικές αγορές ομολόγων στη δευτερογενή αγορά,
ακόμη και αν δεν έχουν υπάρξει οι προϋποθέσεις δημοσιονομικής
προσαρμογής που ο ίδιος έχει θέσει ως προαπαιτούμενο.
Ο
συνδυασμός της πολιτικής κρίσης στην Ιταλία με την αδυναμία προσαρμογής
της Γαλλίας είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι ενισχύει την τάση στη
Γερμανία που θα ήθελε αντί μιας συνολικής διάσωσης-σταθεροποίησης της
Ευρωζώνης μια de facto Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, που δεν θα ήταν τίποτε
άλλο παρά ο προθάλαμος της αναδίπλωσης των πλεονασματικών χωρών σε μια
Ευρωζώνη του Βορρά.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/03/2013)