Εάν πιστέψουμε τα νούμερα που δημοσιοποιήθηκαν τελευταία και δείχνουν την ανεργία
στην χώρα ν’ αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όχι μόνο θα μας πιάσει κατάθλιψη
αλλά θ’ αυξηθεί ακόμα περισσότερο ο βαθμός ανασφάλειας, που λίγο έως πολύ, μας
κατέχει όλους. Ακόμα θ’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει μέλλον σ’ αυτήν
την χώρα αλλά και για την ικανότητα της σημερινής κυβέρνησης να πράξει τα
αυτονόητα- και να βάλει ένα τέρμα στον οικονομικό και κοινωνικό κατήφορο. Εδώ
και καιρό είναι εμφανές τοις πάσι ότι η χώρα έχει εισέλθει σ’ έναν καθοδικό
φαύλο κύκλο ο οποίος μας οδηγεί με κάθε βεβαιότητα στην απόλυτη απαξίωση και
την πλήρη καταστροφή των όποιων δομών έχουν απομείνει.
Το εφιαλτικό νούμερο των 3.500 ατόμων την ημέρα που χάνουν την δουλειά τους
και η εκτίναξη της ανεργίας στα 1.348,742 άτομα ή 27.2% του συνολικού εργατικού
δυναμικού, είναι μια πρωτόγνωρή κατάσταση για την Ελλάδα με την κυβέρνηση να
εμφανίζεται τελείως ανήμπορη να κατανοήσει, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσει την
αυξανόμενη διάβρωση της αξιοπιστίας της χώρας που οδηγεί τελικά στην μείωση της
οικονομικής δραστηριότητας. Το θέμα της αυξανόμενης ανεργίας καθίσταται ακόμα
πιο σοβαρό σε σχέση με την προσπάθεια ανάσχεσης της οικονομικής κρίσης, εάν
λάβουμε υπ’ όψιν το ιδιαίτερα υψηλό μέγεθος του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού
(περίπου 3.5 εκατομμύρια άτομα) πράγμα που σημαίνει ότι απασχολούμενοι που
σήμερα ανέρχονται στα 3.6 εκατομμύρια άτομα υποχρεούνται να σηκώσουν ακόμη
μεγαλύτερο φορτίο.
Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι σ’ ένα σύνολο 8.3 εκατομμύρια ατόμων ηλικίας
από 15 έως 74 ετών οι πολίτες που εργάζονται, και άρα με τον ένα ή άλλο τρόπο
συντηρούν τους υπόλοιπους, δεν ξεπερνά τα 3.6 εκατομμύρια, δηλαδή το 43%. Βάσει
έρευνας για το εργατικό δυναμικό που ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα η
Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ) οι συσχετισμοί με τα αποτελέσματα της
έρευνας για το 2012 αποδεικνύουν ότι επιβραδύνονται οι ρυθμοί αύξησης της
ανεργίας και μείωσης των θέσεων εργασίας. Από τις απαντήσεις των ερωτώμενων
προκύπτει ότι 3.418 άτομα έμεναν άνεργα κάθε εργάσιμη ημέρα του μήνα. Από
αυτούς 400 προέρχονταν από τις απολύσεις κάθε ημέρα του μήνα. Οι υπόλοιποι
αφορούν νέους που εισέρχονται για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας και μέλη
νοικοκυριών που αναζητούν αιφνιδίως μια θέση απασχόλησης προκειμένου να
ενισχυθεί το οικογενειακό εισόδημα, σπουδαστές ή φοιτητές.
Η δε φλυαρία της κυβέρνησης περί επιστροφής στην ανάπτυξη μέσω αμφιβόλου
σοβαρότητας προγραμμάτων τύπου fast track, για την δήθεν συντονισμένη
προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και ακόμα του σοβαρά εκτροχιασθέντος
προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, δεν φαίνεται να πείθουν κανένα σοβαρό
επιχειρηματία στην Ελλάδα πολύ δε περισσότερο στο εξωτερικό. Είναι εμφανές ότι
η κυβέρνηση όχι μόνο δεν διαθέτει σχέδιο και στρατηγική – βραχυπρόθεσμα και
μακροπρόθεσμα – περί εξόδου από την κρίση αλλά ούτε και σχέδιο αντιμετώπισης
αυτού που πολύ γρήγορα εξελίσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Γιατί πώς
αλλιώς μπορεί κάποιος να περιγράψει την κατάσταση παρακμής που έχει περιέλθει η
χώρα με εκατοντάδες αυτοκτονίες κάθε μήνα, χιλιάδες κόσμο να εξαρτάται για την
επιβίωση του από συσσίτια, χιλιάδες επιχειρήσεις και καταστήματα να κλείνουν,
μαζική φυγή των νέων στο εξωτερικό – όπου ως γνωστό φεύγουν οι πλέον
ταλαντούχοι – συστηματική καταστροφή από βανδαλισμούς των δημόσιων χώρων και
παράλληλα πλήρης αδυναμία επιβολής της έννομης τάξης.
Εάν η κυβέρνηση ήτο σε θέση να καταλάβει το μέγεθος της ανθρωπιστικής και
πολιτιστικής καταστροφής που συντελείται και δεν είχε μεταθέσει όλες τις
ευθύνες της (και ενδεχομένως ελπίδες της) στην τρόικα, θα μπορούσε να
αντιδράσει στοιχειωδώς σχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας ένα σχέδιο έκτακτης δράσης
για την δημιουργία απασχόλησης. Και αυτό μπορεί να το κάνει χωρίς έγκριση από
την τρόικα και κατ’ εφαρμογή των ρητών προβλέψεων του Συντάγματος, επικαλούμενη
λόγους εθνικής ασφάλειας και πρόληψης κοινωνικής αναταραχής. Ένα σχέδιο Κεϋνσιανής
έμπνευσης το οποίο θα προσφέρει εργασία σε χιλιάδες ανέργους οι οποίοι θα
μπορούν ν’ απασχοληθούν σε συνεργεία που θ’ αναλάβουν κυρίως τον καθαρισμό και
αποκατάσταση των δημοσίων χώρων, την δεντροφύτευση πέριξ αστικών κέντρων, την
συλλογή σκουπιδιών και ευπρεπισμό των ανοικτών χώρων (δάση, παραλίες,
τουριστικοί χώροι, μνημεία κ.λπ.) έως και την εξυπηρέτηση των τουριστών σε
κομβικά σημεία. Η ανάγκη αναδιάταξης και προστασίας βασικών υποδομών της χώρας,
η επαναφορά της ασφάλειας στα αστικά κέντρα και η βελτίωση των προσφερόμενων
τουριστικών υπηρεσιών αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους μπορεί να
δημιουργηθεί απασχόληση με διαδοχικές συμβάσεις περιορισμένου χρόνου για πολλές
χιλιάδες εγγεγραμμένους ανέργους που μεταξύ τους καλύπτουν όλη την γκάμα των
απαραίτητων δεξιοτήτων.
Τεχνικές και δυνατότητες δημιουργία απασχόλησης με άμεση και έμμεση
παρέμβαση του κράτους, υπάρχουν και εάν εφαρμοστούν, θα προσφέρουν την
δυνατότητα σε χιλιάδες κόσμο να δουλέψει με ότι θετικό αυτό συνεπάγεται τόσο
για την ψυχολογία των ίδιων των ατόμων όσο και για την επανεκκίνηση της
οικονομίας. Μπορεί κρατικές και ημικρατικές παρεμβάσεις αυτού του είδους να
θεωρούνται ξεπερασμένες, κατάλοιπα μιας άλλης εποχής, και η Κεϋνσιανή προσέγγιση
να έχει δαιμονοποιηθεί απόλυτα από το Ευρω-ιερατείο των Βρυξελλών και τους
σκληροπυρηνικούς τους Βερολίνου, όμως η εναλλακτική προοπτική είναι πλέον
εφιαλτική αφού υποχρεωτικά οδηγεί την χώρα στην παρακμή, την ταπείνωση και την
εξαθλίωση. Για αυτό η τριτοκομματική κυβέρνηση έχει εθνική υποχρέωση ν’
αντιδράσει συντάσσοντας και εφαρμόζοντας σχέδιο έκτακτης ανάγκης και την
δημιουργία απασχόλησης μεγάλης κλίμακος έστω και εάν αυτό αντιτίθεται στην
φιλοσοφία του Μνημονίου και την οικονομική ορθότητα του Γερμανικού άξονα. Η μη
αντίδραση σε μια κατάσταση που χειροτερεύει από ημέρα σε ημέρα και η
μοιρολατρική αναμονή διάλυσης της χώρας, ώστε να καταστεί δυνατή η εκ των
υστέρων ανασυγκρότηση της και η οικονομική ανάπτυξη που μοιραία θα ακολουθήσει
(όπως εμφανώς επιθυμεί η τρόικα) αποτελεί συνταγή ομαδικής αυτοκτονίας. Μπορεί
η τρόικα να μην ενοχλείται από μια τέτοια προοπτική αλλά αυτό πράγματι επιθυμεί
και η κυβέρνηση;