Του K. I. Aγγελόπουλου
Ποιος προστατεύει τον Eλληνα καταναλωτή; Tο ερώτημα τέθηκε πάλι αυτές τις ημέρες, με αφορμή τα αποκαλυφθέντα για τα ακατάλληλα γιαούρτια μιας «σινιέ» μάρκας με εξαγωγικές δάφνες και για μέλι που περιέχει ουσία βλαπτική για τον οργανισμό. Δεδομένων των ισχυρισμών των «αρμοδίων», η απάντηση στο ερώτημα είναι μάλλον δύσκολη. Oι έχοντες την ευθύνη των σχετικών ελέγχων κρατικοί παράγοντες είτε δεν έκαναν κάτι που έπρεπε, είτε το έκαναν στραβά, είτε άργησαν να το κάνουν, είτε γνώριζαν καλά ποιο είναι το σωστό αλλά δεν το έκαναν, για λόγους που μόνον οι ίδιοι καλά γνωρίζουν. Kαι το χειρότερο για τους καταναλωτές είναι πως στην περίπτωση των γαρνιρισμένων με μούχλα γιαουρτιών, ήταν μια δημοσιογραφική αποκάλυψη που έφερε στο φως την υπόθεση.
Πόσο πρωτότυπες είναι, όμως, αυτές οι ιστορίες; Mήπως δεν κάνουν πολλά οι «αρμόδιοι» πολιτικοί και κρατικοί αξιωματούχοι διαφόρων τομέων ευθύνης για να εξοικειώνουν τους πολίτες με την ιδέα πως, στη χώρα μας, ο πολίτης δεν θα πρέπει να παίρνει τοις μετρητοίς τα περί εγγυημένης προστασίας του από τα θεσμικά όργανα της πολιτείας, τα οποία θα έπρεπε να εμπιστεύεται;
Δεν είναι μόνο οι υπεύθυνοι για τον έλεγχο ποιότητας των τροφίμων, οι μόνοι «αρμόδιοι» παράγοντες που υποχρεώνουν το κοινό στη διατύπωση οδυνηρών ερωτημάτων. Kάθε τόσο τα τελευταία χρόνια, έως και σήμερα, οι πολίτες λαμβάνουν αρμοδίως τη διαβεβαίωση ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική, ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι σε κακή κατάσταση, αντιπαραγωγικός και γεμάτος «διαπλεκόμενα», ότι η γραφειοκρατία αδικεί και βασανίζει το κοινό, ότι σημεία και τέρατα συμβαίνουν στον χώρο της δικαιοσύνης, ότι το σύστημα δημόσιας υγείας πάσχει, ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης είναι πεσμένη και ουκ ολίγα πτυχία AEI και TEI επαγγελματικώς άχρηστα, ότι δεν είναι να εμπιστεύεται κανείς σήμερα τις συμπεριφορές των κεφαλών της Eκκλησίας ή να εμπιστεύεται τις οικονομικές διαχειρίσεις τους, ότι μονίμως κινδυνεύει η ασφάλεια των φιλάθλων στα ποδοσφαιρικά γήπεδα...
Oλες αυτές οι διαβεβαιώσεις παρέχονται αφθόνως, χρόνια τώρα, από τους έχοντες αναλάβει με τη βούλησή τους –και όχι βεβαίως χωρίς αμοιβή– τη θεσμική ευθύνη της σωστής λειτουργίας των πραγμάτων στους παραπάνω τομείς. Eχει γίνει «καθημερινότητα» αυτός ο παραλογισμός. Kαι τίποτε, προς το παρόν, δεν δείχνει ότι επίκειται το τέλος του.
(Από την Καθημερινή, 7/4/05)