Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο Υπουργείο
Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) στις αρχές της
εβδομάδας, και η συμμετοχή του εκεί σε ευρεία σύσκεψη παρουσία της ηγεσίας του
υπουργείου, υπηρεσιακών παραγόντων αλλά και εμπειρογνωμόνων δημιούργησε προς
στιγμή προσδοκίες ότι η πολυθρύλητη υπόθεση για την δημιουργία φορέα υδρογονανθράκων
είναι επί θύραις. Αυτή η εντύπωση ενισχύθηκε από τις δηλώσεις του ίδιου του
πρωθυπουργού ο οποίος μάλιστα έσπευσε να εξαγγείλει την σύσταση της Ελληνικής
Εταιρείας Υδρογονανθράκων ως τον κρατικό φορέα που θα έχει πλέον την ευθύνη για
την οργάνωση και συντονισμό της έρευνας για υδρογονάνθρακες, όπως προβλέπεται
ξεκάθαρα από το Νόμο 4001 του 2011 (άρθρα 145 -146).
Όμως ο πρωθυπουργός δεν ανακοίνωσε κάτι το καινούργιο αφού
στην ουσία η εταιρεία ιδρύθηκε πέρυσι με το Π.Δ. 14/2012 περί «Σύστασης της Ανώνυμης Εταιρείας με την επωνυμία
Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία
Υδρογονανθράκων Α.Ε. (ΕΔΕΥ Α.Ε.) στην αγγλική
Hellenic
Hydrocarbon
Resources
Management
S.
A. (
H.
H.
R.
M.
S.
A.)
(ΦΕΚ Α’21). Μάλιστα τον περασμένο
Φεβρουάριο, για δεύτερη φορά
προκηρύχθηκαν οι επτά θέσεις των μελών του διοικητικού συμβουλίου της Δημόσιας
Επιχείρησης.
Και για τους παροικούντες
στην Ιερουσαλήμ η ΕΔΕΥ ΑΕ έρχεται στην ουσία να υποκαταστήσει την πάλαι ποτέ
ΔΕΠ-ΕΚΥ, η οποία τόσο απερίσκεπτα διαλύθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη το 1998 εν
μέσω χρηματιστηριακής ευφορίας και υπό την έωλη αντίληψη, όπως απεδείχθη εκ των
υστέρων, ότι μια κατ’ ουσία ιδιωτική εταιρεία, η ΕΛ.ΠΕ Α.Ε, θα μπορούσε να
παίξει τον ρόλο του κράτους σ’ ένα τομέα που άπτεται κατεξοχήν θεμάτων εθνικής
κυριαρχίας και εξωτερικής πολιτικής.
Σήμερα η ίδρυση του φορέα υδρογονανθράκων έχει εξελιχθεί σε
σύγχρονο γεφύρι της Άρτας αφού οι ισορροπίες που διέπουν την λειτουργία της
τρικοματικής κυβέρνησης φέρεται να μεταφέρονται στην μικροκλίμακα κάθε κρατικής
ή ημικρατικής εταιρείας ή οργανισμού ανεξαρτήτως μεγέθους. Γι’ αυτό, και
όπως προεξοφλούν παράγοντες της ενεργειακής
αγοράς, είναι μάλλον απίθανο να υπάρξει σύντομα ουσιαστική πρόοδος για την
ίδρυση και στελέχωση του εν λόγω φορέα.
Εν τω μεταξύ τις αρμοδιότητες του φορέα στον υπό εξέλιξη
διαγωνισμό για τις έρευνες σε Κατάκολο, Ιωάννινα και Πατραϊκό ασκεί η διεύθυνση
πετρελαϊκής πολιτικής του ΥΠΕΚΑ (όπως προβλέπει ο Νόμος) ενώ η 17 μελής (!!!)
επιτροπή που συστάθηκε έχει αναλάβει τα της διεκπεραίωσης του διεθνούς
διαγωνισμού. Οι δε καθημερινές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις είναι τέτοιες που η
επιτροπή 12 μήνες μετά την υποβολή προσφορών από τις οκτώ (8) Κοινοπραξίες που
έλαβαν τελικά μέρος στο
Open
Door, δεν έχει καταλήξει ακόμη σ’ ένα
συμπαγές αποτέλεσμα με τον Υπουργό ν’ αναβάλει ήμερα με την ημέρα την
ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Περιττό βέβαια να τονίσουμε ότι οι συνεχιζόμενες αυτές αναβολές και η εν γένει αργοπορία εντείνουν
την επενδυτική αβεβαιότητα σε όλα τα μέτωπα συμβάλλοντας έτσι περαιτέρω στην
ύφεση της οικονομίας. Δεδομένης της οικτρής κατάστασης της χώρας εντύπωση
προκαλεί η έλλειψη του επείγοντος που παρατηρείται τόσο στην ίδρυση του φορέα
όσο και στην ολοκλήρωση του διεθνή διαγωνισμού για τα κοιτάσματα στην Δυτική
Ελλάδα.
Τελικά αυτό που μετράει είναι η ικανότητα παραγωγής έργου.
Γι’ αυτό εδώ που έφθασαν τα πράγματα, δηλαδή να νομοθετούμε και δύο χρόνια μετά
να αδυνατούμε ως κράτος να υλοποιήσουμε τις όποιες αποφάσεις, ίσως δεν έχει
τόση σημασία η ύπαρξη ή μη ενός φορέα όσο η οργάνωση μιας καλά στελεχωμένες υπηρεσίας,
η οποία άνετα θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ένα τμήμα του ΥΠΕΚΑ. (κατά το πρότυπο
του Ηνωμένου Βασιλείου, της Δανίας, της Νορβηγίας κ.λπ). Η δε οργάνωση του
τρέχοντος διαγωνισμού για το
Open
Door
στην Δυτική Ελλάδα που έγινε ενδοϋπηρεσιακά
από το ΥΠΕΚΑ, έρχεται να ενισχύσει αυτή την άποψη. Όπως παρατηρούσε συχνά ο
μεγάλος τιμονιέρης και εκσυγχρονιστής
της Κίνας, ο Ντενγκ Χσιάο-Πινγκ «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα δεν
έχει τόσο σημασία αρκεί να πιάνει ποντίκια».