Η σημερινή κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να εξαντλήσει την τετραετία. Οχι για λόγους «εθνικού συμφέροντος», όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν ορισμένοι, αλλά διότι με τα ισχύοντα δεδομένα η σημερινή πλειοψηφία είναι αμφίβολο εάν διατηρηθεί στην περίπτωση προκηρύξεως προώρων εκλογών.
Ειδικότερα, η Ν.Δ. φαίνεται να έχει εξασφαλίσει ένα μικρό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ΠΑΣΟΚ κινείται στα όρια του δημοσκοπικού σφάλματος, ενώ η ΔΗΜΑΡ, αν και έχει αποδείξει πως διαθέτει αντοχές, έχει υποστεί κάποιες απώλειες, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Εν ολίγοις, στην περίπτωση προώρων εκλογών, τα τρία συγκεκριμένα κόμματα είναι απίθανο –ή εν πάση περιπτώσει αμφίβολο– ότι θα εξασφαλίσουν πλειοψηφία σε μία νέα Βουλή. Είναι προφανές ότι το κομματικό συμφέρον μπορεί να εξασφαλίζει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, ασχέτως εάν η ακολουθούμενη πολιτική θα είναι τελικώς επιτυχής, εάν, δηλαδή, θα έχει ως αποτέλεσμα την ανακούφιση της κοινωνίας. Κάποτε η ιδιοτέλεια μπορεί να λειτουργήσει σταθεροποιητικά, για κάποιο χρονικό διάστημα τουλάχιστον. Αλλά στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η παράφρων μεταβλητή και αντί συνεννοήσεως, συνεργασίας και ενότητος, αρχίζει να κυριαρχεί χάος και αναρχία. Επιτελάρχης αποδιοργανωτής του κυβερνητικού συνασπισμού είναι αδιαμφισβήτητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.
Βουλιμικός της εξουσίας, θεωρητικός πολιτικού αμφιθεάτρου, ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι με διάφορους τακτικισμούς, με προβολή ιδεολογικών διαφοροποιήσεων, με ρητορικές υπερβάσεις που μόνον ο ίδιος είναι σε θέση να παρακολουθήσει, μπορεί να αποκτήσει ερείσματα σε μία κοινωνία που εγκαταλείπει το ΠΑΣΟΚ ως κέλυφος νεκρό. Είναι παράδοξη και ενδιαφέρουσα η πολιτική έκφραση του μεσαίου, κεντρώου, φιλελεύθερου ή συστημικού αριστερού χώρου της Ελλάδος. Εμφανίσθηκε σε διάφορες φάσεις της πρόσφατης Ιστορίας, αυξάνει πληθωριστικά την εκλογική του δύναμη και καταπίπτει, αφού προηγουμένως προκαλέσει τεράστια αναταραχή και οδηγήσει τελικώς σε συμφορές. Αυτό συνέβη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τους Φιλελευθέρους, που αφού εμπορεύθηκαν ελπίδες και αυταπάτες των πολιτών, κατέπεσαν με το σύνθημα «έξω οι κλέφτες». Αυτό συνέβη με την Ενωση Κέντρου, τον ευκαιριακό συνασπισμό ετεροκλήτων πολιτικών τάσεων, που οδηγήθηκε σε αλληλοσφαγή των στελεχών του και εξαφανίσθηκε υπό την ηγεσία του Ιωάννη Ζήγδη. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το ΠΑΣΟΚ, που έχει υποκατασταθεί από μία erzats, αρχέγονή του εκδοχή – τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τη διάσπαση της μαρξιστικής Αριστεράς στη διάρκεια της δικτατορίας, η μόνη σταθερά του πολιτικού συστήματος υπήρξε η Δεξιά, που όμως αποκολλάται πλέον από τη Ν.Δ. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ., συμπεριφέρεται ωσάν να πιστεύει ότι είναι εφικτή η εξασφάλιση αυτοδυναμίας στις εκλογές, οψέποτε διεξαχθούν. Οι συχνοί αιφνιδιασμοί των εταίρων του είναι δηλωτικοί αυτής της τάσεως. Μόνον που η μοίρα των τριών είναι κοινή. Εάν αυτό δεν γίνει αντιληπτό και εάν δεν ευπρεπισθεί η συμπεριφορά της τριανδρίας, η συντριβή του πολιτικού συστήματος επίκειται. Είναι ανώφελο να θρηνήσει κανείς για μία τέτοια εξέλιξη.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή")