Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια χώρα που δεν μπορεί να βρει λύση για τα σκουπίδια της; Καθόλου σοβαρή. Και αυτή η χώρα είναι δυστυχώς η δική μας. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 η Ελλάδα βρίσκεται εκτός κοινοτικής νομοθεσία, πληρώνει και κινδυνεύει να πληρώσει βαρύτητα πρόστιμα, αλλά τα σκουπίδια παραμένουν ένα μόνιμο πρόβλημα χωρίς λύση και έξω από κάθε λογική.
Οι δήμαρχοι ανοίγουν και κλείνουν τις χωματερές όποτε έχουν κάτι να διεκδικήσουν. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εδέησε κάποια στιγμή και με μεγάλη καθυστέρηση να χωροθετήσει Χώρους Υγιεινής Ταφής Απορριμμάτων αλλά δεν έφτιαξε κανένα. Οι προθεσμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκπνέουν. Οι ανοιχτές χωματερές δεν κλείνουν, όπως έχουν υποχρέωση. Και επιπλέον προέκυψε το θέμα με λάσπη της Ψυττάλειας.
Το αποτέλεσμα είναι ένα. Τέσσερα εκατομμύρια Αθηναίοι ζουν σήμερα όμηροι της λάσπης, όπως ομολόγησε και η Ντόρα. Ή, ακόμα χειρότερα, ολόκληρη χώρα είναι όμηρη των σκουπιδιών της.
Και η αιτία είναι μία. Τα τοπικά συμφέροντα, τα κάθε είδους τοπικά συμφέροντα, έχουν υπερισχύσει πλήρως του δημοσίου συμφέροντος. Το κράτος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με πέντε-δέκα δημάρχους, δεν μπορεί καν να τους επιβάλει τη στοιχειώδη νομιμότητα
Ακούω το επιχείρημα ότι οι δήμαρχοι οφείλουν να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των δημοτών τους. Ότι κινητοποιούνται εναντίον των ΧΥΤΑ ή υπέρ υποθετικών μητροπολιτικών πάρκων επειδή αυτό επιθυμούν οι δημότες τους. Καμία αντίρρηση. Μόνο που υπό αυτή την έννοια, ο δήμαρχος στη σημερινή Ελλάδα δεν ασκεί τοπική αυτοδιοίκηση αλλά μετατρέπεται σε ένα είδος συνοικιακού συνδικαλιστή.
«Θάλασσα στα Τρίκαλα» ήταν ένα κοροϊδευτικό προεκλογικό σύνθημα της δεκαετίας του ’70 αλλά όπως πάμε, σε λίγο κάποιοι θα ζητήσουν πραγματικά να μετατραπεί ο θεσσαλικός κάμπος σε Κυανή Ακτή. Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια που οι δήμαρχοι των βορείων προαστίων ζητούσαν να βυθιστεί (!) η λεωφόρος Κηφισιάς για να μην παρενοχλούνται οι δημότες τους από τη διέλευση των αυτοκινήτων. Ο μαξιμαλισμός του ενός τρέφει τον παραλογισμό του άλλου.
Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν γραφικά αλλά τα σκουπίδια δεν είναι. Πέρα από τα πρόστιμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πέρα από το σκουπιδαριό στις γωνίες των δρόμων, τίθεται σοβαρά και ζήτημα δημόσιας υγείας. Το οποίο όλοι θα περιμέναμε να είχε τελεσίδικα και οριστικά λυθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 2005. Και το οποίο παραμένει μετέωρο. Όχι επειδή δεν υπάρχει λύση. Αλλά επειδή κάποιους δεν συμφέρει η λύση αυτή.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 03/06)