Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Τελικά κάποιος θα πρέπει να απευθυνθεί στους Ελληνες με καθαρές κουβέντες. Και να τους μιλήσει με ειλικρίνεια για το μέλλον. Καλά είναι τα συστήματα των εξωπραγματικών παροχών. Λ.χ. οι εργαζόμενοι στα πετρέλαια παίρνουν 17 μισθούς τον χρόνο! Αλλοι πάλι, όπως εκείνοι που εργάζονταν στα προβληματικά κρατικά ναυπηγεία, έπαιρναν ...επίδομα κανονικότητας. Δηλ. αμείβονταν με έξτρα χρήματα εφ’ όσον ήσαν συνεπείς στη δουλειά τους ! Επίσης καλά είναι τα συστήματα των ρουσφετολογικών προσλήψεων στο δημόσιο ώστε κάποιοι να εξασφαλίζουν μονιμότητα, υψηλές σχετικά αμοιβές και κοινωνική προστασία δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τους συμπολίτες τους που αγωνίζονται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Δυστυχώς όμως τα συστήματα αυτά δεν μπορούν πλέον να συντηρηθούν. Διότι δεν υπάρχουν οι πόροι για τη χρηματοδότησή τους. Κι επειδή προκαλούν γενικότερες δυσλειτουργίες στην οικονομία – ελλείμματα, αντικίνητρα για επενδύσεις, διαρροή φορολογικών εσόδων – με αποτέλεσμα την καταβύθιση της χώρας σε αδιέξοδα με αποτέλεσμα την ανεργία, την ακρίβεια και την γενικότερη δυσπραγία των υπολοίπων ελλήνων.
Το ζήτημα δεν είναι πλέον πως είναι παράλογο και κοινωνικά άδικο να υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων –οι προστατευμένοι του δημόσιου τομέα και οι αφημένοι στην τύχη τους εργαζόμενοι στον ιδιωτικό. Αλλά πως πλέον η κοινωνική συνοχή καταρρέει γενικά και τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται στην εξαθλίωση και την φτώχεια. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί πλέον να γίνεται ανεκτή. Και αλλαγές οφείλουν να γίνουν. Οχι σε βάρος κάποιων με τον αφελή ισχυρισμό της «κατάργησης κεκτημένων». Και οι καπιταλιστές της πρώιμης βιομηχανικής εποχής είχαν κεκτημένα την εργασία των παιδιών και την ανυπαρξία εργατικού ωραρίου. Αυτά όμως όλα άλλαξαν. Ετσι και τώρα. Είναι απόλυτη ανάγκη η αποκατάσταση της κοινωνικής ισορροπίας και δικαιοσύνης.
Διαφορετικά, ο δρόμος για την παρακμή και την περιθωριοποίηση είναι ολάνοιχτος. Κι εύκολα υλοποιήσιμος. Οπως έγραψε κι ο Τόμας Φρήντμαν, οι ψηφοφόροι στην Γαλλία, την Ολλανδία, την Γερμανία, την Ιταλία (και την Ελλάδα, θα προσέθετα εγώ) ζητούν από τις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν τον κόσμο. Γιατί θέλουν να κατέβουν. Ενώ οι εκλογείς στην Ινδία ζητούν το ανάποδο. Να σταματήσει ο κόσμος, να κατεβεί το σκαλοπάτι, ώστε να μπορέσουν να ανεβούν επάνω. Οι Γάλλοι καταψήφισαν το Σύνταγμα, γιατί θέλουν να διατηρήσουν το 35ωρο την εβδομάδα. Οι Ινδοί μηχανικοί είναι αντίθετα άμεσα πρόθυμοι να δουλέψουν 35 ώρες ...την ημέρα! Τί τελικά θα γίνει;
Ολοι ομιλούν πλέον για έλλειμμα ηγεσιών στην Ευρώπη. Που δεν τολμούν να απευθυνθούν στους λαούς τους με την γλώσσα της αλήθειας. Υπόσχονται ευημερία δίχως την τόλμη να αλλάξουν το ο,τιδήποτε. Και δεν αποθαρρύνουν τους πολίτες από την εμμονή τους στην διατήρηση κοινωνικών συστημάτων που δεν μπορούν πλέον να συντηρηθούν. Κατηγορούν σχεδόν όλοι τους Βρετανούς για το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που προωθούν. Κλείνουν τα μάτια όμως στην πραγματικότητα. Πως δηλ. μονάχα εκεί οι κυβερνήσεις πετυχαίνουν και συνήθως επανεκλέγονται. Διότι οι λαοί τους ευημερούν. Με πληθωρισμό ασήμαντο, με την ανεργία καθηλωμένη, με τις λαϊκές τάξεις να έχουν χρήματα στην τσέπη, με την παιδεία σε αρκετά υψηλά επίπεδα και με συστήματα κοινωνικής περίθαλψης και φροντίδας ικανοποιητικά και αποτελεσματικά. Κοντολογής, τα συστήματα που κατηγορούν και φοβούνται παράγουν ανάπτυξη, ευημερία και λαϊκή ικανοποίηση.
Από την άλλη μεριά υπάρχουν οι χώρες του ΒΡΙΚ (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Που ανέρχονται και απειλούν. Οικονομικά κατά πρώτο λόγο. Αλλά και γεω-στρατηγικά, αργότερα. Ποια θα είναι η τύχη της Ευρώπης, αλλά και της χώρας μας, αν δεν γίνουν δραστικές μεταβολές με δική μας πρωτοβουλία; Μήπως θα πιαστούμε πάνω στις εννοιολογικές αλχημείες της εν ευρεία εννοία Αριστεράς, για «μια άλλη πολιτική;» Που κανείς βέβαια δεν είναι σε θέση να εξειδικεύσει; Μόνη διέξοδος είναι οι μεταρρυθμίσεις. Τώρα. Αλλά με όραμα και σαφή πολιτική προοπτική. Κι όχι περιστασιακά, με αφετηρία τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του όποιου μάνατζερ του δημόσιου τομέα.
Τα αδιέξοδα του κρατισμού δεν είναι δυνατόν να τα πληρώσουν εκείνοι που δεν μετέχουν στις σκανδαλώδεις παροχές και εύνοιές του. Οι φορολογούμενοι δηλ. και οι απασχολούμενοι του ιδιωτικού τομέα. Οι ΔΕΚΟ πράγματι έχουν ανάγκη αναδιαρθρώσεων. Κι αλλαγής των εργασιακών σχέσεων του προσωπικού τους. Οχι όμως με ενέσεις, άμεσες ή έμμεσες, του κρατικού προϋπολογισμού. Ας δαπανήσουν δικά τους χρήματα. Ας πουλήσουν μετοχές ή άλλα περιουσιακά τους στοιχεία. Ας δανεισθούν έστω με αντίκρισμα τα μελλοντικά τους έσοδα. Ας αντιμετωπίσουν ακόμη και το φάσμα της χρεοκοπίας. Από κανέναν δεν θα λείψουν. Είναι αδιανόητο όμως να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Υ.Γ. Το πρόβλημα με την Ινδία και την Κίνα δεν είναι τα φτηνά ημερομίσθια. Είναι το πάθος για δουλειά κι επιτυχία. Λαών νεανικών (στην Ινδία πάνω από το 75% των κατοίκων (1 δις) είναι κάτω των 35 ετών), μορφωμένων (τα αγγλικά βασική γλώσσα στα δημόσια σχολεία κατόπιν λαϊκών πιέσεων) κι αποφασισμένων να κάνουν τα πάντα για να προχωρήσουν οικονομικά. Στο κομμουνιστικής διοίκησης κρατίδιο της Δυτικής Βεγγάλης, για να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις, κήρυξαν κάθε ιδιωτική επιχείρηση τεχνολογίας σαν «στρατηγικής σημασίας». Κι απαγόρευσαν έτσι τις απεργίες. Ο νοών νοείτω...
(Από την Εστία, 7/6/05)