Η Ιταλία είναι αντιμέτωπη με σοβαρά προβλήματα στον τομέα της
ενέργειας, διότι τα τιμολόγια ηλεκτρισμού αυξάνονται διαρκώς για τους καταναλωτές,
η χώρα συνεχίζει να εξαρτάται από τις εισαγωγές υδρογονανθράκων και παρόλα αυτά
παρατηρείται μια παράλυση σε πολιτικό επίπεδο, η οποία αποκλείει τις ρυθμιστικές
παρεμβάσεις που κρίνονται απαραίτητες.
Κατά την προηγούμενη δεκαετία, έγιναν ορισμένες σημαντικές
επενδύσεις σε ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες με αέριο, στους αγωγούς αερίου, αλλά
και στις ΑΠΕ. Εν συνεχεία όμως, η οικονομική ύφεση έδωσε αναγκαστικό τέλος στην
πράσινη ενέργεια και έφερε πτώση στην ζήτηση για ηλεκτρισμό, με αποτέλεσμα να
υπάρχει συνολική εγκατεστημένη ισχύς 130
GW για μια κατανάλωση γύρω στα 54
GW. Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με
τους
Financial
Times,
αρκετές εταιρείες στον κλάδο του ηλεκτρισμού προτιμούν να εισάγουν ρεύμα αντί
να το παράγουν.
Αντίστοιχα προβλήματα παρατηρούνται και στον τομέα των
υδρογονανθράκων, αφού η ανάπτυξη των εγχώριων κοιτασμάτων παρεμποδίζεται από τις
αντιδράσεις των τοπικών αυτοδιοικήσεων και των περιβαλλοντικών οργανώσεων. Ομοίως,
οι εισαγωγές από τη Λιβύη έχουν περιοριστεί δραματικά λόγω των βίαιων γεγονότων
που συνταράσσουν την Βόρεια Αφρική.
Προκειμένου να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω, η προηγούμενη κυβέρνηση
Μόντι προχώρησε σε μια νέα ενεργειακή στρατηγική. Πρωταρχικός στόχος ήταν να
μειωθεί μακροπρόθεσμα το ενεργειακό κόστος, με έμφαση στην εξοικονόμηση ενέργειας
και στην εκμετάλλευση των εγχώριων ορυκτών πόρων. Παρόλα αυτά, η πορεία των
ενεργειακών μεταρρυθμίσεων στο κοινοβούλιο δεν είναι εξασφαλισμένη στην εποχή της
κυβέρνησης Λέτα, λόγω της ασταθούς θέσης του κυβερνητικού σχήματος.
Κατ’ επέκταση, το ενεργειακό μέλλον της Ιταλίας είναι αβέβαιο,
τη στιγμή που χώρες όπως η Γερμανία και η Βρετανία προχωρούν με τις δικές τους σύγχρονες
πολιτικές.