Ι. Ως
καταπίεση τιμωρείται κατ΄άρθρ. 244 ΠΚ η αξίωση είσπραξης, από υπαλλήλους του
κράτους, φόρων, μη οφειλομένων, νομίμως. Ο κ. Β. Κόκκινος, ηγήθηκε της
Δικαιοσύνης ως πρόεδρος του Αρείου
Πάγου. Υπήρξε ακυρωτικός δικαστής επί όλη δεκαεπταετία. Η κριτική, εκ μέρους
του εμβληματικού αυτού νομικού είναι (εξ ορισμού) αξιόπιστη. Εκείνος, λοιπόν,
από της αυτής στήλης (την 9 τρέχοντος) κατήγγειλε ως αντισυνταγματική (άρθρ. 20
§ 1 Σ) άρα και παράνομη την απαγόρευση προσφυγής κατά πράξεων του Εφόρου άνευ
προηγούμενης (!!!) καταβολής του 50% του βεβαιωθέντος ποσού πλέον προσαυξήσεων,
προστίμων κ.ο.κ.
ΙΙ. Σ΄ό,τι ο κ. Κόκκινος τονίζει
προσθετέα και: ο φόρος ακινήτων επιβάλλεται βάσει τιμών 2007. Είναι, όμως,
πασίγνωστο ότι (οι τιμές) έκτοτε έχουν καταρρεύσει. Ακόμη, κατά την τηρούμενη
τιμωρητική πρακτική, καταλογίζεται ως εισόδημα παντός Έλληνος ό,τι από την
κίνηση τραπεζικών λογαριασμών εμφανίζεται ως είσπραξη. Έπειτα καλείται ο
φορολογούμενος να δικαιολογήσει εισπράξεις χρόνια πολλά από την πραγματοποίησή
τους. Δηλαδή να εξηγήσει εάν αποτελούσαν καταβολές ενοικίων, φερ΄ειπείν, ή
εισπράξεις δαπανών ή (και) εξωεπαγγελματικές
διευκολύνσεις. Ακόμη και δαπανήματα κοινής διαβίωσης συζύγων και
γενικώτερα συνοικούντων προσώπων ως, δυνατόν, να συμβαίνει (και) μεταξύ γονέων
και τέκνων.
ΙΙΙ. Το σύστημα είναι σταλινικό.
Προεξοφλεί το βέβαιον. Ότι, δηλαδή, οι πολίτες εντίμων συναλλαγών, ανυποψίαστοι
για ό,τι ήδη αναδρομικά τους ζητείται, δεν θα έχουν κρατήσει λογαριασμό για τις
προπεριγραφείσες οικονομικές πράξεις τους. Έτσι, αδυνατώντας ν’ απαντήσουν σ’
αυτό, για το οποίο δεν ήσαν προετοιμασμένοι, αναδεικνύονται, αυτομάτως, φοροφυγάδες. Στο δικαστήριο, αν δεν
πληρώσουν, αδυνατούν να προσφύγουν. Οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί υπόκεινται
σε άμεση δέσμευση με πράξη Εφόρου. Οι ίδιοι απειλούνται με ποινική
προσωποκράτηση. Κοντολογίς: Οι Έλληνες φορολογούμενοι είναι, όλοι, αιχμάλωτοι
του κράτους, εκτός εάν αποδείξουν (!!!) οι ίδιοι την αθωότητά τους. Η αθωότητα
ουδέποτε γίνεται δεκτή. Η ανάγκη εσόδων πιέζει. Το κράτος αδυνατεί ν’
αυτοπεριορισθεί. Δηλαδή να μικρύνει ώστε να παύσει να καταπιέζει τους πολίτες
του (!!!).
Ο σταλινικός χαρακτήρας του ελέγχου είναι έκδηλος.
Αποτυπώνεται στην κλήση προς τον ατυχή Έλληνα φορολογούμενο. Πλην άλλων,
εντέλλεται να προσκομίσει κατάσταση με …«…
το
σύνολο των χρηματοοικονομικών του προϊόντων (ομόλογα, μετοχές, ρέπος κλπ.) …
στην Ελλάδα ή στην αλλοδαπή …»… Όμως, ο ιδιώτης (ο μη τηρών βιβλία) ουδέν είναι υποχρεωμένος
να προσκομίσει. Ουδείς υποχρεούται να
παρουσιάσει στοιχεία εις βάρος του. Ουδείς φέρει βάρος απόδειξης της αθωότητάς
του. Η αθωότης τεκμαίρεται. Εάν το κράτος έχει αντίθετα στοιχεία, εκείνο πρέπει
ν’ ανατρέψει το τεκμήριο (αθωότητας).
- Να σημειωθεί ακόμη και το ακόλουθο εθνικό μας
ατύχημα: ότι, δηλαδή, ατυχώς, η
Ελλάς, από την ευφήμως γνωστή Διεθνή
Διαφάνεια, κατατάσσεται ως η πλέον διεφθαρμένη χώρα της Ευρωζώνης, μ επίκεντρο
διαφθοράς τις Εφορίες (!!!).
IV
. Κατ΄άρθρ. 28 § 1 Σ. κάθε διεθνής συνθήκη νομοθετικά
κυρούμενη αναδεικνύει κανόνες ηυξημένης
τυπικής ισχύος. Έχουμε κυρώσει την σύμβαση της Λισαβόνας (ν. 3671/08). Εκεί
έχει ενσωματωθεί η “Χάρτα των Δικαιωμάτων”. Απαγορεύεται, άρα και εντεύθεν η
φυλάκιση για χρέη, η βεβαίωση οφειλής – αμφισβητούμενης – χωρίς δικαστική
κρίση. Επίσης, χωρίς τέτοια κρίση δεν τρέχουν οι θηριώδεις μας προσαυξήσεις,
δεν δεσμεύονται περιουσιακά στοιχεία (τραπεζικοί λογαριασμοί, ακίνητα κ.ο.κ.).
Το τεκμήριο αθωότητας είναι απαραβίαστο. Ουδείς φυλακίζεται για χρέη. Η
περιουσία προστατεύεται.
V
. Η αντισυνταγματική φορολόγηση είναι
καταπίεση. Είναι, δηλαδή, παράνομη πράξη. Και κατά της παρανομίας (άρθρ. 22 ΠΚ)
επιβάλλεται άμυνα. Νομιμοποιείται, άρα, κυριολεκτικώς η φοροδιαφυγή, ως αντίδραση επιβίωσης των φορολογουμένων. Επί
τέλους (και) η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων
κατ΄άρθρ. 120 § 4 Σ. Η διάταξη καλεί τους Έλληνες σε μαχητική αντίσταση (και) κατά της φορολογικής
τυραννίας. Έτσι η καταπίεση νομιμοποιεί (απολύτως) την φοροδιαφυγή. Ουδέποτε
από του 1975 η διάταξη υπήρξε περισσότερο χρήσιμη (!!!).
VI
. Η Ελλάς έχει ανάγκη από επενδύσεις
παγίου κεφαλαίου. Όχι, βέβαια, από χρηματιστηριακές επιδρομές επιθετικών αμοιβαίων
της διεθνούς κερδοσκοπίας. Αυτά έρχονται, προσπαθούν ν’ αγοράσουν φθηνά.
Βιάζονται να πουλήσουν ακριβά. Μετά φεύγουν. Δεν ωφελούν. Ίσως ωφελούνται.
Επενδύσεις, παγίου κεφαλαίου όμως, δεν γίνονται σε
χώρες όπου το Σύνταγμα δεν τηρείται.
Εκεί λείπει η ασφάλεια.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 14
Μαΐου 2014)