Τεραστίας στρατηγικῆς
σημασίας εἶναι ἡ τριμερής συμφωνία πού ἐπετεύχθη αὐτές τίς ἡμέρες στό Κάϊρο μεταξύ
Ἑλλάδος, Κύπρου καί Α
ἰγύπτου.Ἀκόμη δέ περισσότερο ἀφοῦ θά τήν ἀκολουθήση
μία συνάντησις μεταξύ
Ἑλλάδος-Κύπρου-
Ἰσραήλἀπό τήν ὁποία ἀναμένονται ἀνάλογαἀποτελέσματα. Ἄν βέβαια οἱ διπλωματικές αὐτές κινήσεις εἶχαν γίνει προληπτικῶς, ὅταν ἐδῶ καί μῆνες οἱ
Τοῦρκοι εἶχαν δείξει τίς προθέσεις
τους, ἴσως νά εἶχαν ἀποτραπῆ
οἱ κινήσεις τους στήν ἀναγνωρισμένη ΑΟΖ (Ἀποκλειστική Οἰκονομική Ζώνη) τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.
Ἄς
γίνη ὅμως αὐτή ἡ κατάστασις «μάθημα» στους ἁρμοδίους, διότι εἶναι βέβαιον πώς ἀνάλογες προκλήσεις θά ἀντιμετωπίσουν πάλι καί,
μάλιστα, πολύ σύντομα. Θά πρέπει νά ἐπισημάνουμε
ἐδῶ, ὅτι ἡ
καταρρεύσασα κυβέρνησις τῆς
μουσουλμανικῆς ἀδελφότητος καί τοῦ ἐκπτώτου προέδρου Μόρσι, εἶχε σπεύσει νά συμφωνήση ὁριοθέτηση ΑΟΖ μέ τήν Τουρκία, ἀποδεχθεῖσα τήν θέση τῆς Ἀγκύρας ὅτι
τό Καστελλόριζο –ὅπως
καί τά ἄλλα ἑλληνικά νησιά– δέν δικαιοῦνται νά ἔχουν ὑφαλοκρηπίδα ἤ
ΑΟΖ. Ἀπεναντίας ὁ πρόεδρος Σίσι, κατά τήν
πρόσφατη ἰσλαμική
διάσκεψη ἀπέτρεψε μόνος
τήν πρόθεση τῆςΤουρκίας
νά ἐπιτύχη ἀναγνώριση τῆς «τουρκικῆς δημοκρατίας τῆς βορείου Κύπρου».
Εἶναι
λοιπόν πολλαπλή ἡ ἥττα τῆς Τουρκίας, ταυτοχρόνως ὅμως καί μία ἐπισήμανσις
πρός ὅσους ἀφελῶς πιστεύουν ὅτι
μπορεῖ νά ὑπάρξη κάποια φιλελληνική
στάσις ἀπό καθεστῶτα φανατικῶν ἰσλαμιστῶν.
Αὐτά θά στηρίζουν τήν
Τουρκία πού σταθερά γίνεται ὅλο
καί πιό μουσουλμανική, ἀπομακρυνόμενη
ἀπό τίς ἀρχές τοῦ κοσμικοῦ κράτους.
Αὐτές
ὅμως οἱ διπλωματικές ἐπιτυχίες συνιστοῦν ἕνα βῆμα,
τό ὁποῖο δημιουργεῖ τίς προϋποθέσεις γιά τά ἑπόμενα, τά ὁποῖα θά ἀπαιτήσουν
ἐπίδειξη ἀποφασιστικότητος ἱκανή νά ὑποχρεώση τούς Τούρκους νά ἀναδιπλωθοῦν ἀπό τήν πολιτική τῶν
ἀπειλῶν καί τῆς βίας. Τήν στάση αὐτή τῆς ἀποφασιστικότητος
θά πρέπει να τήν ἐπιδείξη
πρωτίστως ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία
πλέον μπορεῖ νά ἔχη τήν βεβαιότητα ὅτι τόσο τό Ἰσραήλ, ὅσο καί ἡ Αἴγυπτος θά τήν στηρίξουν. Δέν θά ἀναλάβουν ὅμως, οἱ χῶρες
αὐτές, μόνες τό βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως, οὔτε
θά στηρίξουν μία Ἑλλάδα
πού δέν ἔχει τήν βούληση
να σηκώση τό βάρος πού τῆς
ἀναλογεῖ.
Γνωρίζουμε βεβαίως πολύ καλά, ὅτι
ἡ στάσις τῆς Τουρκίας ἐξαρτᾶται πάντα ἀπό
τά περιθώρια πού τῆςἀφήνουμε. Ἀσκεῖ πολιτική διά τῆς
βίας ἤ διά τῆς ἀπειλῆς
βίας. Ὅπως ἀκριβῶς πράττει καί τώρα στήν ἀνατολική Μεσόγειο. Δέν θά τήν σταματήσουν μόνες
οἱ συμφωνίες ὁριοθετήσεως, ἀπό τοῦ νά ἐγκαταστήσουν
σέ κάποιο ἀπό τά
κυπριακά «οἰκόπεδα» τήν ἐξέδρα γεωτρήσεων, πού με
περισσή «εὐγένεια» τῆς παρεχώρησε τό Ἀζερμπαϊτζάν. Καί ἄς μήν ἰσχυρισθῆ
κανείς ὅτι δέν ἔχουμε λόγο νάἀντιδράσουμε ἀφοῦ ἡ
ἐξέδρα εἶναι ἀνεπαρκής (κατάλληλη γιά βάθος 600 μέτρων, ἐνῶ ἐκεῖ ἡ θάλασσα φθάνει τά 1.700). Οἱ Τοῦρκοι δέν βιάζονται νά ἀρχίσουν γεωτρήσεις. Νά «πατήσουν» τό πόδι τους»
στήν περιοχή θέλουν για τήν ὥρα.
Ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν «πρόταση» ἀμοιβαίας ἀποχωρήσεως, πού θυμίζει ἐντονώτατα τά Ἴμια.
Αὐτό
δέν σημαίνει ὅτι πρέπει
νά ρισκάρουμε την ἐμπλοκή
μας σέ περιπέτειες. Ἀπεναντίας,
γνωρίζουμεἐκ
πείρας ὅτι ἡ ἀσφαλέστερη ὁδός
γιά τήν ἀποφυγή μίας θερμῆς κρίσεως εἶναι ἡ ἐπίδειξις
ἀποφασιστικότητος. Οἱ Τοῦρκοι ἔχουν
δείξει ὅτι ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς τίς ἀντιπαραθέσεις
μέ ἀποφασισμένους ἀντιπάλους. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Μάρτιο τοῦ 1987. Πόσο μᾶλλον τώρα, πού μετά τό Κάϊρο,
παγιώνεται μία στρατηγική συμμαχία πού φράζει τό δρόμο στά σχέδιά τους γιά την Ἀνατολική Μεσόγειο καί τήν
Κύπρο. Τό ζήτημα εἶναι
τώρα ὅτι πρέπει νά φανοῦμε ἀξιόπιστοι ἀπέναντι
στίς ὑποχρεώσεις πού
δημιουργεῖ γιά την χώρα
μας αὐτή ἡ συμμαχία. Στήν ὁποία, ὄχι μόνο ἔχουμετήν
πρωτοκαθεδρία, ἀλλά ἀποτελοῦμε καί τόν συνεκτικό παράγοντα πού φέρνει κοντά ἀκόμη καί πλευρές, οἱ ὁποῖες
–γιά ἱστορικούς καί
σημειολογικούς λόγους κυρίως– ἀποφεύγουν
νά καθίσουν στό ἴδιο
τραπέζι.
Ἡ
πρωτοβουλία, λοιπόν, εἶναι
στά χέρια μας καί μποροῦμε
νά καθοδηγήσουμε τήν δυναμική τῶν
πραγμάτων. Αὐτό
περιμένουν ἀπό μᾶς οἱ νέοι μας σύμμαχοι. Και εἶναι καθῆκον
μας, νά μήν τούς ἀπογοητεύσουμε.
Διότι ἀπό τήν συνεργασία
αὐτή θά ἐξαρτηθῆ γενικώτερα ἡ
ἰσορροπία τῆς περιοχῆς, ἡ ὁποία
σήμερα ἀποτελεῖ «πυριτιδαποθήκη». Ὄχι μόνον ἐξ αἰτίας τῆς
Τουρκίας.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")