Η εν εξελίξει κρίση στις σχέσεις της κυβερνήσεως με την τρόικα προσέλαβε
δραματικές διαστάσεις υπό το φάσμα της προκηρύξεως εκλογών, εάν η
παρούσα Βουλή δεν εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η κατάλυση της
μοναρχίας, που χαιρέτισαν οι εμπνευστές του δημοψηφίσματος, πριν από
σαράντα χρόνια, ως μείζον επίτευγμα της μεταπολιτεύσεως, δημιουργεί ανά
πενταετία αναταράξεις -μικρές ή μεγάλες αδιάφορο- σε ένα πολιτικό
σύστημα, ασύμβατο με τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας.
Εδώ και έξι μήνες η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, που διαθέτουν
εκατόν πενήντα πέντε βουλευτές, ασχολείται με την εξασφάλιση είκοσι
πέντε επιπλέον ψήφων ώστε να επιτευχθεί ο «μαγικός αριθμός» των εκατόν
ογδόντα για να αποτραπεί η διάλυση της παρούσης Βουλής.
Δεν εξετάζουμε τη βασιμότητα ή μη των καταγγελιών του προέδρου των ΑΝΕΛ
κ. Πάνου Καμμένου ούτε και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα περί
μεθοδεύσεως αποστασίας. Παρεμπιπτόντως σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1980 και με ψήφους
βουλευτών της Εθνικής Παρατάξεως και του Κέντρου, που διελύθησαν στη
συνέχεια. Αλλά ο ακραίος Ανδρέας Παπανδρέου δεν αμφισβήτησε τη
συνταγματικότητα της εκλογής ούτε κατήγγειλε μεθόδευση «αποστασίας».
Το μείζον θέμα και άκρως υποτιμητικό για βουλευτές -εκτός του
κυβερνητικού συνασπισμού- που έχουν πιθανόν την πρόθεση να ψηφίσουν για
την ανάδειξη Προέδρου από την παρούσα Βουλή, είναι ότι η Ν.Δ. και το
ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ανακοινώσει όνομα υποψηφίου. Κατά συνέπεια, η όλη
διαδικασία προωθείται με όρους «μνημονιακούς» και σωτηρίας της Ελλάδος
εντός του ευρωπαϊκού συστήματος ή μιας περιπέτειας προς το άγνωστο. Με
άλλα λόγια, στη βάση ακριβώς που θέτει το θέμα της προεδρικής εκλογής ο
ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας την ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα από την
«καταστροφική» πολιτική της κυβερνήσεως.
Κυρίως, όμως, το άγχος προώρων εκλογών οδήγησε τους τελευταίους έξι
μήνες την κυβέρνηση στην υιοθέτηση της συνθηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η
σύγκρουση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ο πρωθυπουργός έσπευσε
να εξαγγείλει την εκδίωξή του, η δαιμονοποίηση της Γερμανίας, η
εξαγγελία του τέλους της πολιτικής των Μνημονίων εξοικείωσαν τους
πολίτες αλλά και τους εταίρους της Ελλάδας με την προοπτική ανόδου του
ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αλλά η «στρατηγική» αυτή έχει υπονομεύσει την αξιοπιστία της κυβερνήσεως
και δημιούργησε πολιτικό τραγέλαφο. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ένας
ιδιότυπος πολιτικός που δεν ηγείται κόμματος· ασύντακτο λεφούσι είναι ο
ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διαθέτει οπαδούς, διότι αδυνατεί να κινητοποιήσει έστω και
μερικές χιλιάδες. Εχει όμως ψηφοφόρους. Προαγωγοί κατά συνέπεια του κ.
Τσίπρα στην πολιτική σκηνή είναι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Η
υφιστάμενη πολιτική τάξη, σε φάση παρακμής, αναδεικνύει τον πολιτικό που
θα τη διαδεχθεί. Αυτό ισχύει δυστυχώς παντού και πάντα.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/12/2014)