Στη Γερμανία αυτές τις ημέρες με τα φαινόμενα ισλαμοφοβίας και
ξενοφοβίας να πολλαπλασιάζονται και τον ευρωσκεπτικισμό να
σταθεροποιείται ως εθνική πολιτική δύναμη άνω του 10%, βλέπουμε και τις
ολέθριες εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές παρενέργειες της πολιτικής
των Μέρκελ-Σόιμπλε στην κρίση της Ευρωζώνης.
Για όσους γνωρίζουν
στοιχειωδώς την Ιστορία όσα συμβαίνουν σήμερα είναι μια προαναγγελθείσα
καταστροφή, ήταν απλά μια επερχόμενη θύελλα με μόνο ερωτηματικό τη
στιγμή κλιμάκωσής της.
Όταν εδώ και πέντε και πλέον χρόνια η
πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ της Γερμανίας έχει αυτοανακηρυχθεί σε
περιούσιο λαό, κάτοχο της μοναδικής αλήθειας ως τον μόνο ενάρετο ανάμεσα
στους αμαρτωλούς εταίρους της Ευρωζώνης το υπονοούμενο, το
αποκρυπτόμενο ως υδατογράφημα αίσθημα εθνοφυλετικής - πολιτισμικής
ανωτερότητας ήταν επόμενο να εκδηλωθεί ως εθνική αναδίπλωση, ως
ρατσισμός, ισλαμοφοβία και ξενοφοβία.
Όταν η πολιτική ελίτ μιλά
στους Ευρωπαίους εταίρους της με ύφος του τύπου «κάντε τα μαθήματά σας» ή
«μας ζηλεύουν γιατί είμαστε οι πρώτοι στην τάξη», τι άλλο εκπέμπει παρά
μια αυτοπεποίθηση ανωτερότητας;
Το είναι πιο επίφοβο, το
ρατσιστικό Pegida ή ο επικεφαλής του Οικονομικού Ινστιτούτου Ifo που
καλεί ως άλλος Ερντογάν τους συμπολίτες του να κάνουν περισσότερα
παιδιά, γιατί οι μετανάστες επιβαρύνουν την οικονομία;
Τα
παραπάνω είναι άκρως ανησυχητικά, καθώς πρώτον η Γερμανία προβλέπεται σε
είκοσι-τριάντα χρόνια να υποστεί μια μεγάλης κλίμακας δημογραφική
καθίζηση και μείωση του πληθυσμού και δεύτερον με κυρίαρχη υπαιτιότητα
του Βερολίνου μιας μακράς διάρκειας ύφεση είναι πολύ πιθανόν
αναπόφευκτη.
Με δύο λόγια ο ρατσισμός και η ξενοφοβία
επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο, την ώρα που η χώρα βλέπει μπροστά
της χειρότερες μέρες και ταυτόχρονα θα χρειάζεται μαζικές
μεταναστευτικές εισροές.
Από τον Βάιντεμαν τον πρόεδρο της
Μπούντεσμπανκ που αντιμετωπίζει τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι σαν
Ναπολιτάνο παραχαράκτη, τους Μέρκελ-Σόιμπλε που δέχονται με συγκατάβαση
στο Βερολίνο τους ταπεινωμένους Ολάντ και Ρέντσι, που ζητούν κατανόηση
και μικρή παράταση για την προσαρμογή τους στη γερμανική Ευρώπη, μέχρι
τον πολλαπλασιασμό των ρατσιστικών φαινομένων, υπάρχει ως κοινός
παρονομαστής ένα αίσθημα υπεροχής και μοναδικότητας πολύ χειρότερο από
την ωμή λογική των συσχετισμών ανάμεσα στον ισχυρό και τον αδύνατο.
Αργά αλλά σταθερά με πιο αργό ρυθμό και με μικρότερα μεγέθη η Γερμανία
τείνει να αποκτήσει τον δικό της Φάρατζ, τη δική της Λεπέν, τη δική της
Λέγκα του Βορρά.
Η νομιμοποίηση της επιστροφής στην ψυχολογία του
Μπούνκερ ήταν πιο αθόρυβη και συνάντησε μικρότερες αντιστάσεις στη
Γερμανία, γιατί η κεντρική της αναφορά δεν ήταν η φυλετική ανωτερότητα,
αλλά η έμφυτη χρηστή δημοσιονομική διαχείριση των Γερμανών εναντίον της
ανευθυνότητας και του παρασιτισμού του Νότου της Ευρωζώνης.
Είναι
σχεδόν βέβαιο ότι τα ακραία φαινόμενα λαϊκισμού και αντιευρωπαϊσμού που
καταγράφονται σήμερα στη Βρετανία, στη Γαλλία και την Ιταλία θα
αλληλοτροφοδοτούνται σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με το ετερόκλητο
μέτωπο εθνικού απομονωτισμού που διαμορφώνεται και διευρύνεται σήμερα
στη Γερμανία.
Στην αρχή της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του
2010 η Μέρκελ κάθε φορά που έπαιζε το παιχνίδι της καθυστέρησης προέβαλε
ως άλλοθι την εχθρική διάθεση της κοινής γνώμης σε οποιαδήποτε μορφή
στήριξης μη ενάρετων εταίρων.
Τη μετάλλαξη του ευρωσκεπικισμού
σε ρατσισμό και ξενοφοβία δεν την σχεδίασαν βέβαια στην Καγκελαρία, ούτε
μπορούν να την ελέγξουν πλέον. Έτσι, σε μια στιγμή που οι περιστάσεις
υπαγορεύουν αλλαγή γραμμής πλεύσης μπορεί η Μέρκελ να μην προβάλει το
άλλοθι της εχθρικής κοινής γνώμης, αλλά ήδη μια σημαντική μερίδα της να
δημιουργεί πραγματικό πολιτικό πρόβλημα.
Από το ανθελληνικό
εξώφυλλο του Focus μέχρι την απαξίωση του Ντράγκι ως παραχαράκτη, μέχρι
τους πανηγυρισμούς για τη εκλογή Γερμανού προέδρου που θα βάλει σε τάξη
τη Ρουμανία, μάλλον από ό,τι φαίνεται η χώρα όπως λέει και η καγκελάριός
της «δεν έκανε τα μαθήματά της».
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 31/12/2014)