Ιάπωνες ερευνητές κατόρθωσαν να μεταφέρουν ηλεκτρική ενέργεια με ασύρματο τρόπο, μέσω του αέρα, καθιστώντας περιττά τα καλώδια.
Αν και η απόσταση ήταν μικρή (55 μέτρα) και η ισχύς του ρεύματος επίσης μικρή (1,8 κιλοβάτ), πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα, που ανοίγει μεγάλες δυνατότητες για το μέλλον, μεταξύ άλλων για την αξιοποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας στην παραγωγή ηλεκτρισμού στο διάστημα και την ασύρματη μετάδοσή της στη Γη.
Οι επιστήμονες της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης του Διαστήματος (JAXA), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, χρησιμοποίησαν μικροκύματα για να κάνουν, από ένα πομπό σε ένα δέκτη, μετάδοση ρεύματος αρκετού για να ζεστάνει μια κατσαρόλα.
«Είναι η πρώτη φορά που κάποιος κατάφερε να στείλει σχεδόν δύο κιλοβάτ ηλεκτρικής ενέργειας μέσω μικροκυμάτων σε ένα μικρό στόχο, χρησιμοποιώντας μια συσκευή ελέγχου μεγάλης κατευθυντικότητας», δήλωσε εκπρόσωπος της JAXA, η οποία εδώ και χρόνια εργάζεται για τη δημιουργία διαστημικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.
Η διαστημική παραγωγή ηλεκτρισμού έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με την παραγωγή στη Γη, κυρίως ότι είναι πάντα διαθέσιμη, ανεξαρτήτως καιρού ή ώρας. Αν και οι δορυφόροι, καθώς και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια την οποία μετατρέπουν σε ηλεκτρική για τις ανάγκες τους, η ασύρματη μετάδοση αυτού του ρεύματος στη Γη, ώστε να το χρησιμοποιούν ευρέως οι άνθρωποι, παραμένει επιστημονική φαντασία. Όμως, οι Ιάπωνες επιστήμονες επιμένουν πως είναι θέμα χρόνου κάτι τέτοιο να γίνει εφικτό.
Η JAXA οραματίζεται ένα δίκτυο δορυφόρων με ηλιακούς συλλέκτες και κεραίες, σε ύψος περίπου 36.000 χιλιομέτρων από την επιφάνεια του πλανήτη μας, που θα συλλέγουν το φως του Ήλιου, θα το μετατρέπουν σε ρεύμα και τελικά θα το «διακτινίζουν» στο έδαφος. Όμως, όπως είπε ο εκπρόσωπος της JAXA, μπορεί να περάσουν δεκαετίες έως ότου υπάρξει πρακτική εφαρμογή αυτής της φιλόδοξης τεχνολογίας. Εκτίμησε ότι αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα συμβεί στη δεκαετία του 2040.
Αν και η όλη ιδέα είχε ξεπηδήσει στους επιστημονικούς κύκλους των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1960, ήταν η Ιαπωνία αυτή που πήρε «ζεστά» το ζήτημα, επειδή η χώρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, με συνέπεια να προσπαθεί εναγωνίως να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια, έστω και εξ ουρανού.
Το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, το 2011, έκανε αυτή την ανάγκη ακόμη πιο επείγουσα, καθώς έδειξε ότι η πυρηνική ενέργεια, στην οποία είχε «ποντάρει» η χώρα, έχει σημαντικό ρίσκο.