Τι κοινό έχει η υποχρεωτική διατύπωση συμβιβασμού με την Αθήνα και η
σκληρή στάση Βερολίνου-Παρισιού απέναντι στην πίεση Κάμερον για αλλαγές
και παραχωρήσεις, που να του επιτρέπουν να ζητήσει από τους συμπολίτες
του να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε.;
Ο
κοινός παρονομαστής είναι η σταθερότητα στην Ε.Ε.-Ευρωζώνη, που είναι
προϋπόθεση να συζητηθεί και να εγκριθεί η γαλλογερμανική πρόταση για
θεσμική εμβάθυνση της Ευρωζώνης με αφετηρία τη Σύνοδο Κορυφής του
Ιουνίου και καταληκτικό ορίζοντα το τέλος του 2016.
Σύμφωνα με το
σχετικό δημοσίευμα της «Μοντ», η πρόταση που ολοκληρώθηκε στο περιθώριο
της Συνόδου της Ρίγας και απεστάλη ήδη στον Γιούνκερ δεν προϋποθέτει
τροποποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας και υποτίθεται ότι συνδυάζει την
επιθυμία του Βερολίνου για θεσμική κατοχύρωση σε επίπεδο Οικονομικής και
Πολιτικής Ένωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας και ικανοποιεί την
προτεραιότητα που δίνει το Παρίσι στη στήριξη της ανάπτυξης μέσω
επενδύσεων.
Στην ουσία, πρόκειται για μια νέα φάση στην ευρωπαϊκή
στρατηγική του Βερολίνου, που βλέπει ανησυχητικές εξελίξεις στον Βορρά
και στον Νότο:
Στον Βορρά δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα, αλλά ούτε
και πολιτική βούληση για μια μικρή Ευρωζώνη. Στην Πολωνία και στην
Τσεχία δεν θέλουν να ακούσουν για το ευρώ, η Φινλανδία ζει την
κατάρρευση του θαύματός της, στη Σουηδία-Δανία είναι ευχαριστημένοι
εκτός ΟΝΕ. Τι μένει; Οι τρεις Βαλτικές χώρες που μπήκαν στην Ευρωζώνη με
πολιτικά-γεωπολιτικά κριτήρια, και κινδυνεύουν να βυθισθούν στην
παρατεταμένη αστάθεια ως πρώτη γραμμή του Νέου Ψυχρού Πολέμου
Δύσης-Ρωσίας.
Στον Νότο, μετά την Ελλάδα, έρχεται η αμφισβήτηση
της δημοσιονομικής λιτότητας και στην Ισπανία, με τον πρωθυπουργό της
Ιταλίας Ρέντζι να μιλά για άνεμους αλλαγής.
Τι προκύπτει
αθροιστικά από τα παραπάνω: Η εποχή των διμερών προνομιακών διευθετήσεων
και συμψηφισμών του Βερολίνου με τη Βαρσοβία από τη μια μεριά και με τη
Μαδρίτη και τη Ρώμη από την άλλη και με το Παρίσι υποβιβασμένο στην
ίδια κατηγορία με τους δύο μεγάλους εταίρους του, στον Νότο, είναι ένα
κεφάλαιο που κλείνει.
Η Γερμανία αναδιπλώνεται και έχει κάθε λόγο
να επενδύσει στην αναγέννηση του Γαλλογερμανικού Άξονα, όπου η Γαλλία
θα είναι σε επικοινωνιακό επίπεδο ισότιμος, αλλά σε επίπεδο πραγματικών
συσχετισμών ήσσων εταίρος, μια επιλογή με πολλές στοχεύσεις:
Πρώτον, στο πλαίσιο αυτό να σταθεροποιηθεί η Γαλλία, να της δοθεί μια ad
hoc χαλάρωση και έτσι να ανακοπεί το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν και να
αποτραπεί η εφιαλτική προοπτική για το Βερολίνο να την δει να
παραλαμβάνει την Προεδρια από τον Ολάντ το 2017. Δεν είναι τυχαίο
άλλωστε ότι η θεσμική εμβάθυνση της Ευρωζώνης σχεδιάζεται να έχει
ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2016, λίγους μήνες πριν από την προεδρική
και τις βουλευτικές εκλογές της άνοιξης του 2017 στη Γαλλία και τις
βουλευτικές εκλογές του φθινοπώρου στη Γερμανία. Νίκη ή ακόμη και ισχυρή
παρουσία της Λεπέν σημαίνει εκτόξευση των Ευρωσκεπτικιστών της
Εναλλακτικής για τη Γερμανία.
Η ειδική μεταχείριση της Γαλλίας
είναι μια προληπτική κίνηση, ώστε το Παρίσι να μην επιδιώξει να τεθεί
επικεφαλής ενός Μετώπου του Νότου ή στην καλύτερη περίπτωση να
διαδραματίσει ρόλο ενδιάμεσου ανάμεσα στη Ρώμη και τη Μαδρίτη από τη μια
μεριά και το Βερολίνο από την άλλη. Στο πλαίσιο της αναγέννησης -
αναβάθμισης του Γαλλογερμανικού Άξονα, η Γαλλία θα είναι στην ουσία
υπεργολάβος της Γερμανίας, στην προσπάθεια επιβολής μιας πιο light
λιτότητας στον Νότο.
Στα παραπάνω υπάρχει η σκιά ενός
ερωτήματος-υποθήκης: Είναι ανατάξιμη η κατάρρευση του Ολάντ, έχει ο
Σαρκοζί την αντοχή να διεκδικήσει την επιστροφή στην εξουσία;
Η
φόρμουλα Μερκοζί ήταν συνώνυμη της καταβαράθρωσης της Γαλλίας και του
Σαρκοζί. Η αναγέννησή της δεν θα σώσει από μόνη της τον Ολάντ.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 28/05/2015)