Η
ΕΕ των 28, όπως ήταν
αναμενόμενο, παρέτεινε τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί εδώ και έναν
χρόνο σε βάρος της Ρωσίας μέχρι τον Ιανουάριο του 2016. Η άρση τους,
συνολική ή τμηματική, συνδέεται ευθέως με την εφαρμογή των όρων της
Συμφωνίας του Μινσκ για ειρήνευση στην Ανατολική Ουκρανία που υπέγραψαν
τον Μάρτιο οι Πούτιν - Ποροσένκο ύστερα από μεσολάβηση Μέρκελ - Ολάντ.
Η ΕΕ
βρίσκεται σε πολύ άσχημη θέση, δυσφορεί παρασκηνιακά για την παράταση
των κυρώσεων αλλά δεν θέλει να συγκρουσθεί με τις ΗΠΑ και επιπλέον
αδυνατεί να διαδραματίσει ρόλο αξιόπιστου μεσολαβητή μεταξύ
Ουκρανίας-Ρωσίας καθώς το Κίεβο έχει και θα έχει ως σημείο αναφοράς τις
ΗΠΑ.
Ετσι, η χθεσινή απόφαση διαμηνύει εμμέσως
πλην σαφώς ότι μόνο σε επίπεδο κορυφής και μιας συνολικής διαβούλευσης
ΗΠΑ-Ρωσίας μπορεί να αναζητηθεί ειρηνική διευθέτηση της σύγκρουσης στην
Ουκρανία. Η σχετικά πρόσφατη επίσκεψη του Κέρι στο Σότσι, όπου
συναντήθηκε με τους Πούτιν- Λαβρόφ, επιβεβαιώνει ότι στη ρεαλπολιτίκ των
πυρηνικών υπερδυνάμεων δεν υπάρχουν αναστολές που να εμποδίζουν τη
μετάπτωση από την ψυχροπολεμική ένταση στη ρεαλπολιτίκ.
Η ΕΕ
των 28 δεν είναι αθώα του αίματος: Σε μεγάλο βαθμό την ανάφλεξη στο
Κίεβο και στην Πλατεία Μεϊντάν πυροδότησαν οι 28 στα τέλη Νοεμβρίου του
2013 στη Σύνοδο Κορυφής στο Βίλνιους, όταν έθεσαν στην Ουκρανία το
δίλημμα ή με την Ευρώπη ή με τη Μόσχα. Ομως, εύλογα τίθεται το ερώτημα:
Τι θα πράξει η ΕΕ αν υπάρξει νέα γενικευμένη ανάφλεξη στην ανατολική
Ουκρανία;
Μάλλον θα ακολουθήσει τις ΗΠΑ σε μια
κλιμάκωση των κυρώσεων και επιπλέον η μεσολαβητική δυναμική του διδύμου
Μέρκελ -Ολάντ θα έχει χάσει κάθε αντίκρισμα αξιοπιστίας καθώς δεν
ελέγχει ούτε μπορεί να επηρεάσει το δίδυμο Ποροσένκο -Γιατσενιούκ.
Επί της ουσίας
η παράταση των κυρώσεων είναι μια έμμεση παραίτηση της Γερμανίας και
της ΕΕ από τη διαφοροποιημένη αλλά πάντοτε εντός του ΝΑΤΟ πολιτική τους
που είχαν διαμορφώσει στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου απέναντι στη
Μόσχα: Πρώτη κίνηση η προσέγγιση του Ντε Γκολ με τη Σοβιετική Ενωση από
το 1965 και μετά και δεύτερη κίνηση το άνοιγμα της Βόννης προς το
Κρεμλίνο από το 1970 και μετά με την Οστπολιτίκ του Μπραντ.
Ο Σμιτ
και ο Κολ, παρά τη διαίρεση της Γερμανίας, έβαζαν φρένο στον Ρέιγκαν, η
ενιαία Γερμανία των Μέρκελ-Γκάμπριελ δυσφορεί αλλά ακολουθεί τις ΗΠΑ
παρά το βαρύ κόστος που πληρώνει.
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 23/06/2015)