Ο Πρόεδρος Ολάντ που πρόσφατα έχει αναπτύξει ένα ισχυρό ευρωπαϊκό προφίλ, αντίβαρο στην Γερμανική μονολιθικότητα, είχε μία λαμπρή ιδέα. Να προχωρήσει βαθύτερα και ταχύτερα στην ενοποίηση της η Ευρωζώνη με την ομοσπονδοποίηση της. Η Ομόσπονδη Ευρώπη ήταν συχνά το όραμα Ευρωπαίων Πολιτικών που όμως έσβηνε στην πρώτη επαφή με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα

Ο Πρόεδρος Ολάντ που πρόσφατα έχει αναπτύξει ένα ισχυρό ευρωπαϊκό προφίλ, αντίβαρο στην Γερμανική μονολιθικότητα, είχε μία λαμπρή ιδέα.

Να προχωρήσει βαθύτερα και ταχύτερα στην ενοποίηση της η Ευρωζώνη με την ομοσπονδοποίηση της.

Η Ομόσπονδη Ευρώπη ήταν συχνά το όραμα Ευρωπαίων Πολιτικών που όμως έσβηνε στην πρώτη επαφή με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Η νέα πρόταση περιέχει κοινοβούλιο, ομόσπονδο προϋπολογισμό και κατ ' επέκταση μία Κυβέρνηση που θα ρυθμίζει τις ζωές άνω των 400 εκατομμυρίων κατοίκων.

Η Ευρώπη όμως είναι ήδη μία κεντρικοποιημένη Συνομοσπονδία. Το πως διοικείται και λειτουργεί ήδη είναι ενδιαφέρον.

Η Ευρώπη των κρατών στην παρούσα συγκυρία έχει την κλασική πολιτική διαίρεση Αριστερά - Δεξιά.

Όμως εδώ ισχύει το παράδοξο, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του Ρέντζι έως τον Ολάντ όλες αυτές οι "αριστερές"Κυβερνήσεις να εφαρμόζουν σκληρές πολιτικές λιτότητας, εμπνευσμένες από μία Νέο-Φιλελεύθερη θεώρηση ανεπτυγμένη μεταξύ Βρυξελλών και Βερολίνου, το οποίο παρουσιάζεται ως θεσμική υποχρέωση και κανόνας της συμμετοχής στην Ευρωζώνη.

Όπως το εδήλωσε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ:

"Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες"

Αυτό διδάχθηκε ο κ. Τσίπρας δαπάναις της Ελλάδας, στην προσπάθεια του να αντιπαρατεθεί με τις Συνθήκες. Η εναλλακτική επιλογή ήταν η έξοδος από το Ευρώ.

Βέβαια οι Συνθήκες προετοιμάζονται από μία ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και είναι τόσο σύνθετες που ελάχιστοι Ευρωπαίοι πολίτες τις κατανοούν στο σύνολο τους.

Για παράδειγμα επί του παρόντος γίνονται διαπραγματεύσεις για την διεύρυνση της εμπορικής σχέσης Ευρώπης - ΗΠΑ με την δημιουργία μίας τεράστιας κοινής διατλαντικής αγοράς.

Ποιος πολίτης γνωρίζει το παραμικρό για την ουσία και την πρόοδο αυτών των διαπραγματεύσεων;

Όταν αποφασισθεί από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και αρθούν οι όποιες αντιρρήσεις των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, η Συμφωνία θα μεταφερθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου και θα ψηφισθεί από Ευρωβουλευτές που λίγα θα καταλάβουν και κατόπιν τα Εθνικά Κοινοβούλια θα την κυρώσουν υποχρεωτικά, αντιλαμβανόμενα ακόμη λιγότερα για τις συνέπειες αυτής της Συμφωνίας. Οι συνέπειες της Συμφωνίας αυτής θα φανούν μετά από χρόνια. Δεν έχει σημασία αν ωφελήσουν ή βλάψουν. Σημασία έχει ότι ουσιαστικά η Συμφωνία υπεγράφη ερήμην των Ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι είναι ουσιαστικά υπό Βρυξελλική κηδεμονία.

Ας επιστρέψουμε όμως στην σημερινή Ευρώπη που είναι μία Συνομοσπονδία εις την οποία κυρίαρχα κράτη συνδέονται με Συνθήκες . Η διαφορά από την Συνομοσπονδία είναι ότι η Ομόσπονδη Ευρώπη θα έχει δικό της Σύνταγμα, Κοινοβούλιο, Κυβέρνηση, Ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και τελικά και Ένοπλες Δυνάμεις αλλά κυρίως, τα ομόσπονδα κράτη δεν θα μπορούν να αποσχιστούν.

Με την υιοθέτηση του Ευρώ, την ύπαρξη ουσιαστικά ενός Διευθυντηρίου ελαχίστων κρατών, την ύπαρξη Ευρωπαϊκού Ανώτατου Διπλωμάτη ο οποίος χειρίζεται όλες τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ, την λειτουργία Ευρωπαϊκών Τελωνείων που αποφασίζουν για δασμούς, την Διεύθυνση Ανταγωνισμού που ακυρώνει ότι δεν εγκρίνει το Διευθυντήριο, την κοινή Ευρωπαϊκή Εμπορική Πολιτική και τις αυξανόμενες επί μέρους Συνθήκες που αυξάνουν το Κοινοτικό Κεκτημένο, η ομοσπονδοποίηση προχωρά ήδη κατά έναν όχι ιδιαίτερα δημοκρατικό τρόπο.

Αυτό είναι μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος, κυρίως στον Νότο, όπου μεγάλα λαϊκά στρώματα αισθάνονται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επιλογή των ελίτ που κυβερνούν τις χώρες τους και όχι δική τους.

Αφού λοιπόν η Ευρώπη, με γραφειοκρατικά βήματα, μετατρέπεται από Συνομοσπονδία σε Ομοσπονδία χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι πολίτες της, που απλά σε ορισμένα κράτη δυσανασχετούν από τις συνέπειες που ούτε καλά αντιλαμβάνονται ούτε τους ζητήθηκε η έγκριση, γιατί ο Πρόεδρος Ολάντ θέλει να επιταχύνει τις διαδικασίες;

Πέραν του γεγονότος ότι αποκτά πάλι ένα ισχυρό προφίλ διότι διαπίστωσε ότι η περίπτωση της Ελλάδας του ανέβασε την δημοτικότητα στο εσωτερικό, γεγονός υψίστης σημασίας για ένα πολιτικό, ιδίως χαμηλής αποδοχής όπως μέχρι τώρα ο Ολάντ, οι λόγοι είναι δύο, ο Οικονομικός και ο Εξωτερικός.

Ο κύριος Οικονομικός λόγος είναι το χρέος και η αμοιβαιοποίηση του. Η Γαλλία είναι ακόμη εκτός Ευρωπαϊκού Κανονισμού σε ότι αφορά το έλλειμμα που θα είναι κάτω από το 3% του ΑΕΠ, ελπίζεται το 2019. Το χρέος της Γαλλίας που στην αρχή του 2015 ήταν 2.089 τρισεκατομμύρια ευρώ, 95% του ΑΕΠ, προβλέπεται ότι στον τέλος του 2015 θα είναι 98% του ΑΕΠ. Με την κατάσταση της Γαλλικής Οικονομίας το έλλειμμα και το χρέος θα αυξάνονται συνεχώς. Η Γαλλική Κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τώρα τα λάθη της Προεδρίας Σαρκοζί και θέλει να αποφύγει να γίνει κράτος δεύτερης κατηγορίας εν σχέσει με την Γερμανία. Η διακριτική και επιλεκτική αγορά χρέους που γίνεται τώρα από την ΕΚΤ, γίνεται μέσω των Εθνικών Κεντρικών Τραπεζών και έτσι η έκθεση της ΕΚΤ είναι μόνο 20%, και αυτό είναι το ποσοστό αμοιβαιοποίησης.

Τα Γερμανικά αναχώματα κρατούν ακόμη παρ ' όλο που ο κ. Ντράγκι με τέχνη τα υποσκάπτει.

Οι Γερμανοί δεν δέχονται μεγαλύτερο ποσοστό αμοιβαιοποίησης του χρέους τώρα, αλλά σταδιακά, όταν αναλάβουν οι Σοσιαλδημοκράτες και αντικατασταθεί ο κ. Σόιμπλε θα δουν ότι οι επιλογές τους είναι τρεις:

1. Αμοιβαιοποίηση του Χρέους.

2. Χρεωκοπία των Νοτίων χωρών με πρώτη την Ιταλία .

3. Έξοδος της Γερμανίας από το Ευρώ.

Ο Πρόεδρος Ολάντ, συνδέοντας την αμοιβαιοποίηση του χρέους με την Ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης δίνει αρκετή πολιτική εξουσία στους Γερμανούς για να αντισταθμίσει τις οικονομικές τους απώλειες.

Αυτό που κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί θα είναι η ευρωπαϊκή συνταγή του "συμβιβασμού"που με ασαφή τρόπο θα επιλύει μερικά και προσωρινά το ζήτημα.

Στην αρχή το 20% της συμμετοχής της ΕΚΤ θα γίνει 40-50% και ο έλεγχος των προϋπολογισμών των κρατών από τις Βρυξέλλες θα εντατικοποιηθεί

Θα υπάρξει ένα και τυπικό Διευθυντήριο της Ευρωζώνης όπου η Γερμανία θα πρυτανεύει. Η αύξηση της συμμετοχής της ΕΚΤ στο ανά κράτος χρέος θα συνδεθεί με την τήρηση συγκεκριμένων δημοσιονομικών παραμέτρων από κάθε κράτος, πράγμα που καθιστά την Ομοσπονδοποιημένη Ευρωζώνη επιλεκτική Λέσχη. Θα υπάρξουν συζητήσεις για Ευρωζωνικό Κοινοβούλιο που θα είναι ολιγάριθμο. Τα υπόλοιπα είναι πολύ νωρίς για να τα προβλέψουμε τώρα.

Ο κύριος Εξωτερικός λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος Ολάντ επιθυμεί την Ομοσπονδοποίηση είναι Αμυντικός.

Με την αστάθεια της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όλα τα Μεσογειακά Ευρωπαϊκά κράτη είναι ανήσυχα. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την Γερμανία που το θέμα της είναι η Ουκρανία.

Η διαφορά είναι ότι η Ουκρανική κρίση είναι στην ουσία σε ύφεση, χορογραφημένη και ελεγχόμενη, οι παραδόσεις φυσικού αερίου της Ρωσίας μέσω Nord Stream θα καλύπτουν τις ανάγκες της Γερμανίας χωρίς διέλευση από την Ουκρανία και μερικές περιοχές της Ουκρανίας θα αποσχιστούν προς την Ρωσία. Μία κουρελιασμένη Ουκρανία θα είναι βαρίδι για όποια χώρα θελήσει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της και δεν είναι βέβαιο αν θα γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ .

Αντίθετα η Ισλαμική κρίση είναι ανεξέλεγκτη και σε έξαρση. Η Γερμανία δεν ενδιαφέρθηκε να συμμετάσχει στην Λιβύη ή στο Μάλι, έχει κρατήσει αποστάσεις από την Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι οι εξαγωγές της προς τις περιοχές αυτές.

Ένας ογκούμενος Τζιχαντισμός που αργά ή γρήγορα θα κατευθυνθεί προς την Ευρώπη, κατοικία πλέον πολλών εκατομμυρίων μουσουλμάνων, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο από τις Μεσογειακές Ευρωπαϊκές χώρες. Η παράνομη μετανάστευση είναι μόνο η αρχή.

Μία Ομόσπονδη Ευρώπη θα μπορούσε να βρει τους σημαντικούς αναγκαίους πόρους, ανθρώπινους και υλικούς υπό κεντρική Διοίκηση και κεντρικό Ταμείο .

Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που ο Πρόεδρος Ολάντ επιθυμεί την Ομοσπονδοποίηση. Υπάρχει ερώτημα αν ο “φιλέλληνας” Πρόεδρος Ολάντ εννοεί ότι στην Ομόσπονδη Ευρώπη θα περιλαμβάνεται και η Ελλάδα και άλλες αδύναμες χώρες. Υπάρχει επίσης ερώτημα αν θα δεχτούν όλα τα κράτη να επιταχυνθεί η Ομοσπονδοποίηση και αν θα ζητήσουν κάποια εχέγγυα ισότητας, κάτι περισσότερο από το Βέτο που υπάρχει τώρα. Δύσκολα θα δεχτούν τα μεγάλα κράτη και ιδίως η Γερμανία να εκχωρήσουν κάτι από την οικονομική δύναμη τους στο όνομα της Ομοσπονδίας.

Υπάρχουν τώρα στην Ευρώπη και ισχυρές κεντρόφυγες δυνάμεις. Το μέλλον θα δείξει τι θα υπερισχύσει.

Πάντως ο επιταχυντής των εξελίξεων θα είναι ούτως ή άλλως η νέα κρίση που μετά βεβαιότητος έρχεται.

www.kassandros.gr