Χαρακτηριστικό της κρατικίστικης αντίληψης της κυβέρνησης για το επιχειρείν
αλλά και πλήρως ασύμβατο με τις υποχρεώσεις και στόχους του ακολουθούμενου
προγράμματος προσαρμογής αποτελεί η απόφαση να προχωρήσει στην ενεργοποίηση της
Δημόσιας Επιχείρησης Ενεργειακών Επενδύσεων (ΔΕΠΕΝΕ) προικίζοντας της με ένα
αρχικό κεφάλαιο 1.0 εκατομμυρίων ευρώ και σπεύδοντας, αρχές του έτους, να
διορίσει διοίκηση.
Ως γνωστό η
εν λόγω εταιρεία συστάθηκε από τον απελθόντα και αλήστου μνήμης ΥΠΕΝ κ.
Παναγιώτη Λαφαζάνη προκειμένου να συμμετάσχει η χώρα μας στην κατασκευή του
ελληνικού σκέλους του Ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου TurkishStream και να
διαχειρισθεί τα €5.0 δισεκατομμύρια που θα μας έδιδε εν είδει προκαταβολής,
«για να μας βοηθήσει στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε», σύμφωνα
με τα όσα υποστήριζε τότε ο εν λόγω υπουργός, τον περασμένο Απρίλιο από την
Μόσχα. Πρόκειται για ένα αγωγό που ακυρώθηκε στην πράξη μετά την πρόσφατη
Ρωσο-Τουρκική διένεξη και του οποίου το μέλλον παραμένει τελείως άγνωστο.
Αλλά ακόμη και εάν ο αγωγός αυτός επρόκειτο να κατασκευασθεί, με ή χωρίς
την «εξασφαλισμένη μπροστάντζα» των €5.0 δισεκατομμυρίων του Π. Λαφαζάνη, το
ερώτημα παραμένει γιατί έπρεπε σε περίοδο άγριας λιτότητας και ενορχηστρωμένων
φοροεπιδρομών να στηθεί μία ακόμα νέα ΔΕΚΟ στον ενεργειακό τομέα. Εάν όχι
τίποτε άλλο αποτελεί σκέτη πρόκληση για τους φορολογούμενους, πολίτες και
εταιρείες, που ανήμποροι βλέπουν το αδηφάγο κράτος να τους απομυζά καθημερινά
το εισόδημα τους. Άραγε δεν έχουμε
αρκετές κρατικές εταιρείες;
Όπως παρατηρούσαμε σε πρόσφατο σχόλιο μας «Μπορεί να διαθέτουμε Υπουργείο
Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ), Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), Δημόσια
Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ), Ρυθμιστή και
Λειτουργό σε Ηλεκτρισμό (ΑΔΜΗΕ, ΛΑΓΗΕ) και φυσικό αέριο (ΔΕΣΦΑ), Διαχειριστική
Εταιρεία για τις Έρευνες Πετρελαίου (ΕΔΕΥ) και ημι-κρατική εταιρεία πετρελαίου
(ΕΛΠΕ), αυτό όμως σίγουρα που δεν διαθέτουμε ως χώρα είναι μία συντεταγμένη
στρατηγική για την ενέργεια».
Γιατί πράγματι εάν διαθέταμε συγκροτημένη ενεργειακή στρατηγική ούτε καν θα
ετίθετο θέμα δημιουργίας ενός νέου ενεργειακού φορέα που πρόκειται να ασχοληθεί
με την κατασκευή ενεργειακών υποδομών. Ως γνωστό οι κατασκευές αγωγών,
αποθηκευτικών χώρων, διυλιστηριακών μονάδων κλπ αναλαμβάνονται κατόπιν
διαγωνισμού από εξειδικευμένες εταιρείες που διαθέτουν πείρα, γνώση και καταρτισμένο
στελεχιακό δυναμικό- κάτι που ασφαλώς δεν διαθέτει ούτε πρόκειται σύντομα να
αποκτήσει μία νεοσύστατη εταιρεία όπως η
εν λόγω ΔΕΠΕΝΕ. Στην περίπτωση της χώρας μας να σημειώσουμε ότι υπάρχουν
εξαιρετικά ικανές και με τεράστια πείρα εταιρείες του δημοσίου και ιδιωτικού
τομέα, όπως η ΔΕΠΑ, η Ασπροφός, η Προμηθέας
Gas, η
C + Μ για να αναφερθούμε μόνο
σε μερικές, που μπορούν με υπευθυνότητα και επαγγελματισμό να αναλάβουν την
σχεδίαση και κατασκευή μικρών και μεγάλων αγωγών και συναφών εγκαταστάσεων. Οι
ανωτέρω εταιρείες διαθέτουν μία τεράστια εμπειρία έχοντας συμμετάσχει στην
υλοποίηση του προγράμματος εισαγωγής φυσικού αερίου στη χώρα από το 1988 ως και
σήμερα.
Ακόμη θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι την στιγμή κατά την οποία η κυβέρνηση
μέσω του ΤΑΙΠΕΔ προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει σειρά κρατικών εταιρειών και
φορέων στο πλαίσιο του συμφωνηθέντος με τους Ευρωπαίους εταίρους μας πρόγραμμα,
με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και μέσω αυτής την ενίσχυση της οικονομίας
μήπως κάποια στιγμή επανέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά,- αποτελεί σχήμα οξύμωρο, και απόλυτη παρεκτροπή από τα
συμφωνηθέντα στο Μνημόνιο ΙΙΙ, η προώθηση νέων κρατικά χρηματοδοτούμενων και
ελεγχόμενων φορέων. Εάν το καλοσκεφθούμε, πρόκειται περί μίας καθαρά
προκλητικής και ανατρεπτικής ενέργειας με διττό στόχο. Αφ’ ενός μεν αποβλέπει στην
έκφραση μίας δήθεν ανεξάρτητης γραμμής για την ανάπτυξη με επίκεντρο την
ενέργεια (κάτι που είναι τελείως ανέφικτο και αντίκειται τόσο στην παρούσα
οργάνωση και λειτουργία του ενεργειακού τομέα όσο και στα Ευρωπαϊκά δεδομένα),
και αφ’ ετέρου στο βόλεμα ημετέρων, κάτι που απεκαλύφθη σε όλο του το μεγαλείο
με τον επίσημο διορισμό προεδρείου.
Το στήσιμο, η στελέχωση και η δραστηριοποίηση μίας ακόμη ΔΕΚΟ στον
ενεργειακό τομέα θυμίζει πράξη θεατρικού έργου από μία ξεχασμένη εποχή. Αυτά
εγίνοντο κάποτε επί κυβέρνησης ΝΔ (1974-1981) και επί σοσιαλιστικής
διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, πρώτης περιόδου (1981-1989), και κυρίως επί Σοβιετίας η
οποία και κρατά την πατέντα. Κρατικές εταιρείες με στόχο την ανάληψη
κατασκευαστικών έργων αποτελούν απολιθώματα του παρελθόντος και ουδεμία
κυβέρνηση σήμερα στην Ευρώπη του 2016 ασχολείται με τέτοια πράγματα. Στην δε
Ρωσία η οποία κληρονόμησε χιλιάδες κρατικές εταιρείες με την κατάρρευση του καθεστώτος στις αρχές
της δεκαετίας του 1990, φρόντισε να τις ξεφορτωθεί κρατώντας μόνο ένα πολύ
μικρό αριθμό (όπως λ.χ. τη
Gazprom, τη
Rosneft,
Transneft) μέσω των οποίων ασκεί μία εθνική στρατηγική. Άλλο όμως Ρωσία με τα
τεράστια ενεργειακά αποθέματα και άλλο η Ελλαδίτσα.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσθέτοντας μία ακόμη εταιρεία
στις εκατοντάδες που υπάρχουν έχει χάσει όχι μόνο την αίσθηση του μέτρου αλλά αγνοεί
βασικούς κανόνες οργάνωσης της ενεργειακής αγοράς την ομαλή λειτουργία της
οποίας ουσιαστικά υπονομεύει.