Σε επιστολή του προς την εφημερίδα «Εστία», στις 17 Αυγούστου, ο αναγνώστης κ. Στέλιος Σταυρίδης, γενικός γραμματέας Λέσχης Επιχειρηματικότητας, επισημαίνει:
«Αγαπητή ‘Εστία’,
Παρακολουθώ την πολύ εύστοχη αρθρογραφία σου σχετικά με τη διαγραφή του Γιάννου Παπαντωνίου από το ΠΑΣΟΚ, με αφορμή δηλώσεις του για την επιβεβλημένη και εξαιρετικά ευεργετική για την ελληνική οικονομία ιδιωτικοποίηση της Εμπορικής Τράπεζας.
Αν, όμως, πάμε μερικά χρόνια πίσω (1998), θα δούμε ότι το ίδιο έργο έχει ξαναπαιχθεί με πρωταγωνιστές τη Νέα Δημοκρατία και τον Στέφανο Μάνο, με αφορμή την τότε ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής.
Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που κάνει τους πολιτικούς μας να λαϊκίζουν;
Γιατί κανείς δεν τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και έτσι να δημιουργήσει δυναμική μεταρρυθμίσεων και προόδου;
Γιατί πρέπει επί 20 και πλέον χρόνια να ακούμε τις ίδιες ανοησίες περί «ξεπουλήματος» των «στρατηγικής σημασίας» επιχειρήσεων; (η έννοια αυτή απουσιάζει από κάθε οικονομικό εγχειρίδιο και μόνο στον εγκέφαλο των λαϊκιστών και των εν συγχύσει ευρισκομένων αριστερών υπάρχει) Τι «στρατηγικό» έχουν να προσφέρουν επιχειρήσεις στις οποίες οι διοικήσεις διορίζονται από την κυβέρνηση (κόμμα), βασιλεύει η κακοδιοίκηση και η διαφθορά, επιχειρήσεις στις οποίες – με σπάνιες φωτεινές εξαιρέσεις – κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους μετόχους ή τους πελάτες;
Πότε θα καταλάβουμε, λοιπόν, ότι «στρατηγικής σημασίας» ήταν και είναι επιχειρήσεις απόλυτα ελεγχόμενες από το κομματικό κράτος και τους συνδικαλιστές, που σημειωτέον, ουδέποτε δούλεψαν έστω και μια ώρα. Για όλους αυτούς, ο ΟΤΕ (με τις άθλιες υπηρεσίες διαδικτύου που προσφέρει και τα πανάκριβα τιμολόγια που επιβαρύνουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και συμβάλλουν στην υψηλή ανεργία), η χρεωκοπημένη Ολυμπιακή, οι ζημιογόνες συγκοινωνίες, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ κ.λπ., ήταν και είναι «στρατηγικής σημασίας».
Όλες, δηλαδή, εκείνες οι επιχειρήσεις που επιβαρύνουν πολλαπλά τον Έλληνα πολίτη και φορολογούμενο, που δεν του επιτρέπουν να απολαύσει υψηλού επιπέδου και σύγχρονες υπηρεσίες που απολαμβάνουν οι κάτοικοι άλλων κρατών, οι οποίοι είχαν την ευτυχία να έχουν λιγότερο λαϊκιστές και περισσότερο υπεύθυνους πολιτικούς ηγέτες.
Χρειαζόμαστε και στην Ελλάδα ηγέτες που να λένε στο λαό την αλήθεια, με σθένος και σταθερότητα, ηγέτες που να τολμούν να αντιπαρατεθούν με τα ισχυρά συμφέροντα, αλλά και με τις ιδεολογικές γελοιότητες ελαχίστων, οι οποίοι ενδιαφερόμενοι μόνο για την αύξηση της δικής τους δύναμης σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, κρατούν την κοινωνία μας συντηρητική και οπισθοδρομική.
Εν όψει των δημοτικών εκλογών, ας προετοιμαστούμε να δούμε συμπεριφορές όμοιες με εκείνες των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Και ας προτρέπει ο εξαιρετικός Θανάσης Παπανδρόπουλος, τους φιλελεύθερους να σηκώσουν ψηλά τη σημαία και να πάρουν πρωτοβουλίες, μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε γοργά βήματα προόδου.
Τα συμφέροντα βεβαίως είναι τεράστια: προμηθευτές του Δημοσίου, συνδικαλιστές που δεν έχουν καμία αίσθηση τόπου και χρόνου, πολιτικοί που λαϊκίζουν ελπίζοντας να διατηρήσουν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν την καρέκλα της εξουσίας και πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, που αποπροσανατολίζουν και διαστρεβλώνουν συστηματικά, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους.
Όλοι αυτοί έχουν εύκολη λεία τον πολίτη, που τον πείθουν να εναντιωθεί στα «ξεπουλήματα». Έτσι, ελπίζει και αυτός ότι κάποτε θα «βολευτεί» και ο ίδιος ή έστω «θα βολέψει τα παιδιά του» στις «στρατηγικής σημασίας» δημόσιες επιχειρήσεις και δεν αντιλαμβάνεται ότι όλες αυτές οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι τεράστια «βαρίδια» στην προσπάθεια της χώρας μας να επιβιώσει στο διεθνοποιημένο και εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ελπίδα και μάλιστα μεγάλη. Αρκεί να ακουστούν φωνές δυναμικές, ειλικρινείς και ευαίσθητες, φωνές που να συμπαρασύρουν τους πολλούς προς την πρόοδο και την ευημερία, φωνές φιλελεύθερες!»