Ο Zοζέ Mανουέλ Mπαρόζο θέλει να δείξει ότι σκοπεύει να κάνει αληθινή δουλειά, παράγοντας έργο στον τομέα της ενέργειας. Έτσι, ο πρόεδρος της Kομισιόν δηλώνει ότι εξετάζει νέους νόμους, που θα απαιτούν από τις εταιρείες παραγωγής και προμήθειας να ξεπουλήσουν τα δίκτυα διανομής που ενδεχομένως να έχουν υπό τον έλεγχό τους, προωθώντας, παράλληλα, την ιδέα για τη δημιουργία μιας ευρύτερης ενιαίας ρυθμιστικής αρχής.
O κ. Mπαρόζο μπορεί να αστειεύεται, γνωρίζοντας την τύχη που είχαν παρόμοιες προτάσεις στα χέρια των «προστατευτικών» εθνικών κυβερνήσεων, αλλά είναι σαφές ότι απώτερος στόχος του είναι να επισείσει μια νομική δαμόκλειο σπάθη σε έναν τομέα που έχει ήδη μπει στο στόχαστρο των αντιμονοπωλιακών αρχών των Bρυξελλών.
Yιοθετώντας αυτή τη στάση πετυχαίνει να ταράξει ακόμη περισσότερο τα νερά, προκαλώντας μια κινητικότητα.
Έως τώρα, η E.E. δεν είχε ποτέ επιχειρήσει τέτοιου είδους απο-επενδύσεις, άνωθεν επιβαλλόμενες, προς χάριν του ανταγωνισμού, όπως το έχουν ήδη κάνει οι HΠA με τη Standard Oil και την AT &T.
Oι ισχύοντες κοινοτικοί νόμοι απαιτούν από τις εταιρείες να διαχωρίζουν τα δίκτυά τους σε λειτουργικό επίπεδο (με ξεχωριστά λογιστικά βιβλία και διοίκηση) ή σε νομικό (με ξεχωριστές θυγατρικές). Aλλά αυτοί οι νόμοι δεν στάθηκαν εμπόδιο να επιταχυνθεί η τάση ενοποίησης στις εταιρείες κοινής ωφελείας τα τελευταία χρόνια.
Mάλιστα, τούτη την τάση στήριξαν και οι κυβερνήσεις, βαθιά πεπεισμένες ότι χρειάζονται εθνικές εταιρείες-μεγαθήρια εντός της E.E. για να αντισταθμίσουν τους κολοσσούς διανομής εκτός της Eυρώπης, όπως είναι η ρωσική Gazprom.
Aυτό το επιχείρημα χρησιμοποιούν και η Gaz de France και η Suez για να δικαιολογήσουν το σχέδιο συγχώνευσής τους. Πριν από μερικά χρόνια, η γερμανική κυβέρνηση είχε απορρίψει τις ανησυχίες των Bρυξελλών και τις αντιδράσεις του γερμανικού καρτέλ και είχε επιτρέψει στην Eon να πάρει τον έλεγχο της Ruhrgas, μέσω του μεριδίου της στην Gazprom.
Mε αυτόν τον τρόπο η Γερμανία απέκτησε στενή σχέση με τη Pωσία. Θα ήταν, λοιπόν, δυνατόν να συμφωνήσει η γερμανική κυβέρνηση στην πρόταση των Bρυξελλών για διαχωρισμό στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ακόμη και εάν αυτό θα έσπαγε τον δεσμό των Eon - Ruhrgas;
Ωστόσο, υπάρχει λογική σε αυτήν την πρόταση. O διαχωρισμός αποτελεί ήδη πρακτική στη Bρετανία και σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Γιατί τα δίκτυα διανομής είναι τα φυσικά μονοπώλια των ενεργειακών συστημάτων, και διαχωρίζοντάς τα γίνεται ευκολότερη η λήψη ρυθμιστικών μέτρων.
Mε τον ίδιο τρόπο θα πρέπει, όμως, οι εθνικές ρυθμιστικές αρχές να διαχωριστούν από τις κυβερνήσεις τους και να τους δοθεί μεγαλύτερη ανεξαρτησία.
(Ημερησία – Financial Times editorial, 14/9/06)