Του Ευθ. Π. Πέτρου
Στο επίσημο κείμενο που ορίζει την αμυντική μας πολιτική (Πολιτική Εθνικής Αμύνης –ΠΕΑ), προσδιορίζεται ότι η χώρα αντιμετωπίζει ασύμμετρες απειλές, οι οποίες τοποθετούνται πέρα των βορείων μας συνόρων. Και για αντιμετωπισθούν οι απειλές αυτές έχουν εδώ και πολλά χρόνια ληφθεί διάφορα μέτρα. Έχουν συγκροτηθεί οι συνοριοφύλακες (άλλο αν οι πλείστοι από αυτούς κατέληξαν να φρουρούν την πλατεία Ομονοίας), έχει υποχρεωθεί ο Στρατός να διασπείρει μικρές μονάδες σε περιοχές όπου δεν υφίσταται στρατιωτική απειλή κ.λ.π. Και όλα αυτά σε μια μεθόριο, βορείως της οποίας κατοικούν ολίγοι μουσουλμάνοι σε διαρκή τριβή με τους χριστιανικούς πληθυσμούς, αλλά υπό τον έλεγχο διεθνών ειρηνευτικών δυνάμεων, μεταξύ των οποίων και ελληνικές.
Είναι προφανές, ότι από τις περιοχές αυτές δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απειλή άλλη από αυτήν της εισόδου στην Ελλάδα κάποιων λαθρομεταναστών. Οι οποίοι λόγω της μεγάλης ανέχειας αναζητούν μια καλύτερη τύχη. Η μέχρι σήμερα πείρα το έχει αποδείξει. Όπως και έχει αποδείξει, ότι πλέον μόνο από την ελληνοτουρκική μεθόριο, στα ανατολικά δηλαδή και όχι στα βόρεια, εξακολουθούν να υπάρχουν δίοδοι εισόδου παρανόμων μεταναστών. Από βορρά, ακόμη και οι Αλβανοί πλέον εισέρχονται νομίμως!
Η Ελλάς όμως, δεν ορίζεται μόνον από την κατά ξηρά μεθόριο. Ως ναυτική και νησιωτική χώρα έχει τεράστια ακτογραμμή και ένα αρχιπέλαγος το οποίο βλέπει προς τις «θερμές» περιοχές της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Περιοχές στις οποίες ανδρώνεται η ισλαμική τρομοκρατία και οι οποίες αποτελούν κέντρα για την οργάνωση των πυρήνων που οργανώνουν και εκτελούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις, οι οποίες, κατά την ορολογία του συρμού, περιελήφθησαν στην γενικότητα και αοριστία της έννοιας «ασύμμετρη απειλή».
Ακόμη λοιπόν και αν θεωρήσουμε ότι οι απειλές αυτές δεν στρέφονται για την ώρα εναντίον μας (αν και η ΠΕΑ τις θεωρεί υπαρκτές), μόνο το πρόβλημα των δια θαλάσσης κινούμενων λαθρομεταναστών επιβάλλει τη λήψη μέτρων πολύ αυστηρότερων από αυτά που λαμβάνονται στα χερσαία μας σύνορα. Ο αριθμός των ανά έτος συλλαμβανομένων λαθρομεταναστών στη θάλασσα είναι πολλαπλάσιος αυτών που συλλαμβάνονται στη ξηρά. Και πάλι μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ακόμη μεγαλύτερος αριθμός υπεκφεύγει και καταλήγει στο εσωτερικό της χώρας.
Πολλούς από αυτούς τους βλέπουμε ως θλιβερές φιγούρες στα φανάρια των διασταυρώσεων να πωλούν διάφορα είδη ή να προσπαθούν να καθαρίσουν τους ανεμοθώρακες των διερχόμενων αυτοκινήτων. Υποτίθεται ότι για να συλλαμβάνουν αυτούς μετέθησαν οι συνοριοφύλακες στην Αθήνα και περιπολούν τις περιοχές του κέντρου. Όμως οι λαθρομετανάστες ουδόλως ενοχλούνται. Ενώ γίνονται αντιληπτοί από το σύνολο του πληθυσμού της πρωτευούσης, μόνο για την Αστυνομία παραμένουν άφαντοι! Άραγε δεν περνούν περιπολικά από τα φανάρια των διασταυρώσεων;
Ανεξαρτήτως αυτού όμως, ρίζα του προβλήματος παραμένει η ανεπάρκεια μέσων για φρούρηση των θαλασσίων μας συνόρων. Το Λιμενικό Σώμα, το οποίο επωμίζεται την τεράστια αυτή αποστολή, τα τελευταία χρόνια απέκτησε ελάχιστα μόνο νέα επιχειρησιακά μέσα και αυτά ελέω Ολυμπιακών Αγώνων…
Μάλιστα τα μεγαλύτερα περιπολικά σκάφη του Λιμενικού έχουν επιβαρυνθεί με την εγκατάσταση ηλεκτρογεννητριών για παροχή ισχύος στην ξηρά αν απαιτηθεί! Εάν δηλαδή σημειωθεί απώλεια ηλεκτρικής ισχύος σε κάποιο νησί. Το γεγονός ότι δεν απεκτήθησαν αποκλειστικώς ως περιπολικά είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας που επικρατεί. Παρότι η απειλή είναι υπαρκτή ουδείς αποφασίζει να δαπανήσει τα αναγκαία κονδύλια για την αντιμετώπισή της.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο εξοπλισμός των Ενόπλων Δυνάμεων μπορεί «να περιμένει» μια και δεν διαφαίνεται κίνδυνος αμέσου στρατιωτικής εμπλοκής. Και αυτό βεβαίως είναι σφάλμα αφού δεν συμφωνεί με τις προβλέψεις της εγκεκριμένης Πολιτικής Εθνικής Αμύνης που προσδιορίζει ως δόγμα μας την αποτροπή.
Όμως ούτε αυτή η αστεία δικαιολογία ευσταθεί προκειμένου περί του εξοπλισμού του Λιμενικού Σώματος, το οποίο έχει την ευθύνη της αστυνομεύσεως των θαλασσίων μας συνόρων από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από εκεί μέχρι τις ακτές της βορείου Ελλάδος, του αρχιπελάγους περιλαμβανομένου.
(ΕΣΤΙΑ, 30/10/06)