Tου Πάσχου Mανδραβέλη
Ξεσπάθωσε δικαίως ο γραμματέας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, διά των συχνοτήτων της ΝΕΤ, για τα χάλια του τηλεοπτικού τοπίου. Περιέγραψε με επάρκεια τα κακώς κείμενα και φυσικά βρήκε τον κλασικό ένοχο για κάθε δυσλειτουργία της κρατικιστικής Ελλάδος: φταίει η αγορά και ο νεοφιλελευθερισμός.
Πραγματικά ο άρρωστος ανταγωνισμός των καναλιών στην Ελλάδα οδήγησε τα δελτία ειδήσεων στο αίμα και το σπέρμα. Αλλά ο νεοφιλελευθερισμός και η αγορά δεν εξηγεί γιατί στην «καπιταλμανή» Αμερική υπάρχει το «60 minutes» ενώ στην Ελλάδα οι «Αποδείξεις» του Νίκου Ευαγγελάτου. Ούτε εξηγεί το γεγονός ότι στη Βρετανία υπάρχει το «BBC», ενώ στην Ελλάδα η «ΕΡΤ», και στην ίδια χώρα του ακραιφνούς θατσερισμού υπάρχει το «ITV» και το «Channel 4» και στην Ελλάδα ο «ΑΝΤ1» και ο «Alpha». Η αγορά και ο νεοφιλελευθερισμός, δεν εξηγεί επαρκώς γιατί στις χώρες του αδυσώπητου ανταγωνισμού γίνεται σφοδρός διάλογος και αυτοκριτική μετά από κάθε κάλυψη ενός πολέμου, ενώ στην Ελλάδα του δόγματος «Βαγδάτη-Στάλιγκραντ» δεν άνοιξε μύτη.
Βέβαια, στην Ελλάδα ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάτι σαν την Τουρκοκρατία –με μόνη διαφορά ότι η τελευταία υπήρξε. Φταίει για όλα. Σε μια χώρα που στενάζει κάτω από το βάρος του κράτους, που οι πολίτες βλέπουν την αποτυχία του παντού, η ταγοί της είναι απασχολημένοι να μας προειδοποιούν για τα δεινά της αγοράς. Έτσι, αν μεταναστεύσει μια ιδιωτική επιχείρηση; Ο νεοφιλελευθερισμός φταίει. Χρεοκοπεί η κρατική Ολυμπιακή; Πάλι ο νεοφιλελευθερισμός φταίει. Καταρρέει το κρατικό σύστημα ασφάλισης; Μαντέψτε ποιος φταίει. Κλέβουν οι ιδιωτικές τράπεζες; Η αγορά φταίει. Κλέβουν (κι έκλεβαν πολλά περισσότερα στο παρελθόν) οι κρατικές; Πάλι η αγορά φταίει. Δεν μπορεί το κράτος να ελέγξει, όπως έχει αρμοδιότητα από το Σύνταγμα, το τηλεοπτικά μεταδιδόμενο προϊόν; Φυσικά ο ανταγωνισμός φταίει. Λαδώνονται στην κρατική Επιτροπή Ανταγωνισμού; Δεν έχουν φάρμακα και νοσηλευτές στα κρατικά νοσοκομεία; Ε, είναι προφανές ποιος φταίει...
Σ’ αυτήν τη χώρα που πνίγεται από τον κρατισμό όλοι ανησυχούν για τα δεινά του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού. Ενώ καταρρέει το ΙΚΑ ανησυχούμε μην τυχόν και συζητηθεί το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Ενώ κάποτε ο ΟΤΕ έκανε δέκα χρόνια για να μας περάσει τηλέφωνο, εμείς ανησυχούσαμε για τις ζημιές στην εθνική άμυνα, αν τυχόν έμπαιναν ιδιώτες στην αγορά τηλεπικοινωνιών. Σε μια χώρα που η έστω μερική απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών δημιούργησε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, ανησυχούμε για την ανεργία που θα δημιουργήσει η απελευθέρωση άλλων τομέων της οικονομίας.
Στην ίδια χώρα που παίρνουμε σκουπιδόχαρτα ως πτυχία, ανησυχούμε ότι στο μέλλον κάποια μη κρατικά πανεπιστήμια μπορεί να παράγουν σκουπιδόχαρτα που θα τα βαφτίσουν πτυχία.
Ανησυχούμε πολύ, κι αυτό γεννά ένα ερώτημα. Υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να ανησυχούν: Δημοσιογράφοι που ενσαρκώνουν την Μάρθα Βούρτση του 21ου αιώνα. Καθηγητάδες που καπνίζουν αρειμανίως στα παραθύρια της TV, προφανώς, λόγω ανησυχίας τους. Συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και πολιτικοί που θέλουν να διατηρήσουν τα τιμάρια εξουσίας τους κ.λπ. Όλοι αυτοί που σιτίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από τον κρατικό κορβανά, έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν. Μπορεί να αναγκαστούν να δουλέψουν. Εμείς που διαρκώς πληρώνουμε γιατί να ανησυχούμε; Έχουμε ρίξει μερικά τρις για την «Ολυμπιακή». Αν κλείσει, δηλαδή, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί; Αν μαζί με τα δημόσια πανεπιστήμια υπάρχουν και ιδιωτικά εμάς τι θα μας κοστίσει;
Αλλά είπαμε: σ’ αυτήν τη χώρα είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να ανησυχούμε. Δεν μας μένει καιρός να σκεφτόμαστε...
(Καθημερινή, 7/11/06)