Tου Κώστα Ιορδανίδη
Από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους το μόνιμο αίτημα υπήρξε η δημιουργία χρηστής και αδιαφθόρου διοικήσεως· τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες καταδεικνύουν ότι το θέμα παραμένει τραγικά επίκαιρο.
Σε μία χώρα, όπως η Ελλάς, με εξαιρετική κοινωνική κινητικότητα, συσσώρευση και ανακατανομή του πλούτου, συντελούμενες με επαναστατικούς ρυθμούς, με μιαν αέναη ανάδειξη «αστών» περίπου ανά τριακονταετία, με την επιχειρηματικότητα να εξαντλείται στην εξασφάλιση εύνοιας από την εκάστοτε κυβέρνηση, το φαινόμενο της διαφθοράς όσο ειδεχθές και εάν είναι δεν πρέπει να εκπλήσσει.
Ο ταχύτατος πλουτισμός κατέστη ιδανικό και αυτοσκοπός όλης της κοινωνίας και η συνθηματολογία που συνοδεύει το ιδεολόγημα της ελευθέρας αγοράς συνέτεινε στην άμβλυνση των ανακλαστικών των πολιτών, που άρχισαν να θεωρούν ότι η οικονομική επιτυχία ήταν το μόνο ζητούμενο του ανθρωπίνου βίου.
Εκρίθη ότι η «λογική», οι «κοσμικές αρχές» θα λειτουργούσαν ανασταλτικώς στην τάση ασυδοσίας, που δημιουργούνταν εκ των πραγμάτων από τη νέα ρόπη κατά την οποία η ολοκλήρωση επιτυγχάνεται διά της εξαντλήσεως των ατομικών δυνατοτήτων στο φυσικό επίπεδο.
Συμπτώματα της παθογένειας που παρατηρήθηκε, όταν οι «αρχές του Διαφωτισμού» έγινε απόπειρα να εφαρμοσθούν στην πράξη κατά τη Γαλλική Επανάσταση -και στα χρόνια που ακολούθησαν- άρχισαν να εμφανίζονται εκ νέου με ιδιαίτερη ένταση, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο.
Ο συντηρητικός πολίτης -ανεξαρτήτως σε ποιο κόμμα δίδει την ψήφο του ανά τετραετία- παρακολούθησε με αμηχανία την εξέλιξη· και δεν είναι τυχαίο ότι ικανότατοι προπαγανδιστές της νέας τάξεως πραγμάτων αλλά και φορείς της εφαρμογής των «αλλαγών» αναδείχθησαν οι ανακυκλωθέντες κομμουνιστές, εν γένει «αριστεροί», που πάντα ματαιοπονούν να θέσουν σε εφαρμογή αφηρημένες ιδέες, όπως της απαλλαγής του ατόμου από τα πάσης φύσεως δεσμά του.
Μία συστηματική προσπάθεια απαξιώσεως του κράτους οργανώθηκε μεθοδικά και βρίσκεται σε εξέλιξη, με βάση το ιδεολόγημα ότι εάν αρθούν τα «εμπόδια» που ηγέρθησαν στη διάρκεια κάποιων αιώνων, τα πάντα θα λειτουργούσαν επ’ ωφελεία του πολίτη. Ήρθη το καθεστώς της αγορανομίας και οι τιμές εξετινάχθησαν στο ύψη· αντί των κρατικών μονοπωλίων δημιουργήθησαν «καρτέλ» και η ευθύνη του ελέγχου του «υγιούς ανταγωνισμού» εδόθη σε κάποια άτομα, η εντιμότης και η ακεραιότης των οποίων ελέγχεται και αμφισβητείται. Ο μέσος πολίτης μπορεί να περιέρχεται σε κατάσταση καταθλίψεως δεν πρέπει όμως να εκπλήσσεται με τα σημεία των καιρών.
(Καθημερινή, 24/9/06)