Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής είχε συνεργασία χθες με την υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη στη διάρκεια της οποίας πρωτίστως συζητήθηκε η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας εν όψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου. Ουδεμία δήλωση ή πληροφορία δόθηκε στη δημοσιότητα και ορθώς. Οι θέσεις της ελληνικής κυβερνήσεως διατυπώθηκαν σαφώς κατά την προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή από τον πρωθυπουργό.
Αντιθέτως, εύγλωττη εμφανίζεται η τουρκική κυβέρνηση και δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι ο υπουργός Εξωτερικών κ. Αμπντουλάχ Γκιούλ επισκέφθηκε το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, απ’ όπου δήλωσε ότι η Άγκυρα «δεν θα αλλάξει φυσικά την πολιτική της εξαιτίας των εκβιασμών» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Σαφέστατη και αναμενόμενη και η αντίδραση της τουρκικής πλευράς.
Εικόνα αδιεξόδου δημιουργείται έναν μήνα πριν από τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και κάποιοι έχουν αρχίσει ήδη να «ανησυχούν» για τις «μοιραίες» επιπτώσεις που ενδέχεται να έχει ο εκτροχιασμός της Τουρκίας από την πορεία της προς την Ευρώπη· προβλέπουν μάλιστα εντάσεις στο Αιγαίο και ίσως θερμό επεισόδιο, ωσάν το παραδοσιακό κατεστημένο της Τουρκίας να απαρτίζεται από άφρονες που θα σπεύσουν στα όπλα εάν για κάποιους μήνες ή έστω και έναν χρόνο δεν συζητηθούν νέα κεφάλαια της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας προς την Ευρώπη.
Το ευτύχημα είναι ότι οι Τούρκοι στρατηγοί είναι σαφώς σοφότεροι των εν Ελλάδι «ανησυχούντων» – αυτού του είδους πολιτικών, σχολιαστών και αναλυτών, που δεν ανέχονται «εκκρεμότητες» στην εξωτερική πολιτική και μάχονται ματαίως να κλείνουν «κερδοφόρους ισολογισμούς» κατ’ έτος, ατόμων με άλλα λόγια που διακατέχονται από τη νευρικότητα του εμποράκου.
Αντίθετα, οι διοικούντες την Τουρκία που συγκροτούν κατεστημένο με αίσθηση συνεχείας και αποστολής διόλου δεν επείγονται. Επέτυχαν το πρωτοφανές να αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη λέσχη των πλέον προηγμένων κρατών της Ευρώπης, δίχως να έχουν αναγνωρίσει ένα πλήρες μέλος –την Κυπριακή Δημοκρατία– και δίχως να άρουν την απειλή κηρύξεως πολέμου εναντίον άλλου μέλους – της Ελλάδος.
Θα επιμείνει η Άγκυρα στις θέσεις της, δίχως διάθεση συμβιβασμού, και θα αφήσει τους Ευρωπαίους να αγωνιούν περί του πρακτέου, να προσπαθούν να διασώσουν κάποια προσχήματα και εκ παραλλήλου να μην αποξενώσουν την Τουρκία από την Ενωμένη Ευρώπη. Όσο για τους εν Ελλάδι «ανησυχούντες» αυτοί έχασαν ήδη τον ψυχολογικό πόλεμο, πριν καν εκδηλωθεί η συνήθης ένταση. Διόλου παράδοξο.
Η εξωτερική πολιτική προϋποθέτει –μεταξύ άλλων– την ύπαρξη ιθυνούσης τάξεως και ειδικότερα κατεστημένου με συνέχεια και αίσθηση αποστολής, που σε αντίθεση με την Τουρκία δεν διαθέτει πλέον η Ελλάς.
(Καθημερινή, 16/11/06)