Financial Times, editorial
Η βόλτα με το ποδήλατο είναι πιο δύσκολη και άβολη στις χαμηλές ταχύτητες. Tο ίδιο ισχύει και με τις εμπορικές συμφωνίες. Aυτός είναι ο λόγος που η νίκη των γαλλικών συνδικάτων που προκαλεί καθυστέρηση στη συμφωνία συγχώνευσης των Gaz de France και Suez είναι τόσο σημαντική.
Aπό τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν ανακοινώθηκε η συγχώνευση της κρατικά ελεγχόμενης επιχείρησης φυσικού αερίου της Γαλλίας με μια εταιρεία κοινωφελών υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα μοιάζει όλο και λιγότερο ελκυστική. Για την ώρα, φαίνεται να συνδυάζει τις χειρότερες πλευρές μιας συγχώνευσης και μιας εχθρικής εξαγοράς. H εταιρική δομή σχεδιάστηκε για να τηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στα ανώτατα στελέχη των δύο εταιρειών, αντί να αναδεικνύει την καλύτερη ομάδα εξ αυτών.
H δικαστική νίκη των συνδικάτων είναι ιδιαίτερα ατυχής, επειδή αυξάνει τον κίνδυνο η συγχώνευση να μπλεχτεί με τις επικείμενες προεδρικές εκλογές την ερχόμενη άνοιξη. Δεν ακυρώνει τη συγχώνευση, απλώς μειώνει τις πιθανότητες επιτυχίας της.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θα θεωρούσαν τη δημιουργία εθνικών πρωταθλητών ως σωστή αντίδραση στην προοπτική απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας το 2007. Aυτή η προσέγγιση είναι μια αμυντική κίνηση που θα τελειώσει με κλάματα. Όσο μεγαλύτερη η χρήση προστατευτικών μέτρων τόσο υψηλότερα τα εμπόδια που θα έχουν οι εθνικοί πρωταθλητές όταν χρειαστεί να επεκταθούν στο εξωτερικό.
Όμως, η γαλλική κυβέρνηση έχει επενδύσει πολιτικά τόσο πολύ στην εν λόγω συγχώνευση και την ιδιωτικοποίηση της GdF που είναι απίθανο να αλλάξει τώρα στάση. Άρα, το Παρίσι θα πιέσει για ένα νέο χρονοδιάγραμμα. Tα διοικητικά συμβούλια των δύο εταιρειών θα εργαστούν πυρετωδώς για να συμφωνήσουν σε ένα πακέτο που η γαλλική κυβέρνηση θα μπορέσει να υπερασπιστεί και που θα καθορίζει τα οφέλη των μετόχων της Suez.
Oι τελευταίοι, το «ναι» των οποίων είναι προϋπόθεση για την υλοποίηση της συγχώνευσης, θα κληθούν να αποφασίσουν αν η συμφωνία είναι προς το συμφέρον τους. Aν τελικά υπερψηφίσουν τη συμφωνία, οι δύο διοικήσεις θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της ενοποίησης του συνδυασμένου ομίλου. H διαμόρφωση μιας κοινής κουλτούρας θα είναι πιο δύσκολη αν το Παρίσι επέμβει στη λειτουργία της νέας επιχείρησης τόσο ενεργητικά όσο και κατά την ίδρυσή της. Eλάχιστοι, όμως, προσδοκούν ότι το Παρίσι θα συμπεριφερθεί ως φυσιολογικός επενδυτής.
(Ημερησία, 24/11/06)