Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Πρέπει κάποτε να πάρει τέλος η τάση των συνδικαλιστών να παρεμβαίνουν στην διοίκηση των δημοσίων οργανισμών και να παρεμποδίζουν στρατηγικές επιλογές των διοικήσεών τους. Όλοι όσοι είχαν γίνει αιλουροειδείς οσφυοκάμπτες για να διορισθούν σε κάποιο δημόσιο οργανισμό και που εκμεταλλεύθηκαν την αβελτηρία των διοικήσεών τους εξασφαλίζοντας τον διορισμό των παιδιών τους και διάφορες άλλες εξοργιστικές παροχές δεν μπορούν στην συνέχεια να παριστάνουν τους δερβέναγες και να παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των οργανισμών. Δεν δουλεύουν, τέλος πάντων, αλτρουιστικά. Πληρώνονται για την απασχόλησή τους και οφείλουν να εφαρμόζουν τις αποφάσεις των εκάστοτε διοικήσεων. Που δίνουν λόγο στην κυβέρνηση. Και αυτή με την σειρά της στην Βουλή. Τελικός δε κριτής δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον λαό.
Μοναχά στην Ελλάδα οι συνδικαλιστές έχουν πάρει επάνω τους την ευθύνη ουσιαστικά για την διακυβέρνηση της χώρας. Με στόχο την ακινητοποίηση των πάντων. Την ματαίωση κάθε μεταρρυθμιστικής πρωτοβουλίας και την καθήλωση της χώρας στον βάλτο των σημερινών της αδιεξόδων. Kανένας δεν ενδιαφέρεται να ψάξει την πραγματικότητα. Να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Να οραματισθεί το μέλλον. Να σκεφθεί καλύτερα το αύριο παρά το εξαναγκαστικό βόλεμα στο πενιχρό παρόν.
Κι εξ’ ίσου απογοητευτική είναι και η στάση των πολιτικών. Που δεν παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις. Που περιορίζουν την πληροφόρησή τους συνήθως στον ντόπιο τύπο και στα παρακμιακά δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών. Κανένας δεν επιχειρεί να κοιτάξει μερικά χρόνια μπροστά. Κι’ ανάλογα να τοποθετηθεί, να προτείνει και να ενθαρρύνει σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Σε ένα πρόσφατο βιβλίο του ο Πρόεδρος του αμερικανικού Ινστιτούτου για το Παγκόσμιο Μέλλον James Canton (The Extreme Future, 2006) σκιαγραφεί προς το που οδεύει ο κόσμος. Κι επιμένει πως μοναχά εκείνοι που καταλαβαίνουν έγκαιρα τις παγκόσμιες δυναμικές και κινήσεις μπορούν να πετύχουν και σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό / εθνικό επίπεδο. Ο Canton αποσαφηνίζει πως οι κυρίαρχες τάσεις των προσεχών χρόνων θα έχουν να κάνουν με δέκα κυρίως τομείς.
Ανάμεσα σε αυτούς που ενδιαφέρουν την χώρα μας, o ένας έχει να κάνει με την εξασφάλιση επαρκούς ενέργειας για το μέλλον. Υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που σοβαρά να ασχολείται με το μετα-πετρελαϊκό μέλλον και τις επιπτώσεις που θα έχει στην πατρίδα μας;
Ο δεύτερος δίνει έμφαση στην λεγόμενη καινοτομική νέα οικονομία και στις αλλαγές που αυτή θα επιφέρει στην εν γένει οικονομική δραστηριότητα. Ο τομέας των καινοτομιών στην οικονομία αποτελεί στην Ελλάδα ουσιαστικά άγνωστο τόπο για κόμματα και πολιτικούς.
Στον τρίτο τομέα πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι αλλαγές στην δομή, την σύνθεση και την κοινωνική δυναμική των καινούργιων εργατικών στρωμάτων. Στην Ελλάδα αντί να φροντίζουμε για την ανταγωνιστικότητα της εργατικής μας δύναμης και την εξοικείωσή της με τα δεδομένα των νέων τεχνολογιών ασχολούμαστε με την αντίδραση των συνδικάτων τις ιδιωτικοποιήσεις και την τακτοποίηση των στρατιών μη προσοντούχων συμβασιούχων στον δημόσιο τομέα.
Τέταρτο ζήτημα μεγάλης σημασίας είναι οι θεαματικές εξελίξεις στην ιατρική που θα μακρύνουν την ζωή μας αλλά και θα επιφέρουν μεγάλα βάρη στα κοινωνικο-ασφαλιστικά συστήματα και τα μοντέλα υγείας. Εμείς αναβάλουμε κάθε συζήτηση για τέτοια θέματα από τετραετία σε τετραετία ενώ ουδείς ασχολείται σοβαρά με την χρηματοδότηση της έρευνας σε ιατρικά ζητήματα αιχμής.
Πέμπτο θέμα είναι οι ραγδαίες εξελίξεις στις επιστήμες του μέλλοντος που θα αλλάξουν όλα όσα ξέραμε για την καθημερινότητά μας και τους τρόπους διασκέδασης. Ποιος φροντίζει στην Ελλάδα για την προετοιμασία των κοινωνικών μας δομών για την εποχή της νανο-τεχνολογίας, της τελε-μεταφοράς και των επάλληλων πραγματικών περιβαλλόντων.
Ο έκτος τομέας έχει να κάνει με την εξασφάλιση της κοινωνικής και προσωπικής ασφάλειας. Ψιλά γράμματα για μια κοινωνία σαν την δική μας που διακρίνεται για την ανοχή της απέναντι στην τρομοκρατία, τον αντι-αμερικανισμό της, τον θαυμασμό προς ζιχαντιστές και ακραίους μουλάδες και την επικέντρωση στα οικονομικά αιτήματα των αστυνομικών από την έλλειψη πραγματικά ασφαλούς περιβάλλοντος.
Έβδομο ζήτημα αιχμής είναι η παγκοσμιοποίηση και οι διογκούμενες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτισμούς. Για τους ταγούς όμως της ελληνικής κοινής γνώμης φαίνεται πως δεν υπάρχει πρόβλημα διεθνούς τρομοκρατίας και συνακόλουθα και σύγκρουση πολιτισμών. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί αμαρτωλή έννοια διότι απειλεί, κατά κάποιους, την κυρίαρχη εθνοκεντρική μας κουλτούρα και τα κεκτημένα της άρρωστης οικονομικής μας πραγματικότητας.
Ο τελευταίος τομέας ενδιαφέροντος για την χώρα αποτελεί το θέμα της προστασίας των ατόμων και των δικαιωμάτων τους. Τι ακριβώς κάνουμε στην ουσία ώστε να προετοιμασθούμε για την προστασία των πολιτών από τις νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις, την διάβρωση των ιδεολογιών, την βαρβαρότητα της εμπορικής τηλεόρασης, τα ρίσκα από την καθημερινή έκθεση σε λογής κινδύνους (νοθευμένα τρόφιμα, επιπτώσεις ηλεκτρονικών συσκευών, μόλυνση περιβάλλοντος, μέσα μεταφοράς κλπ).
Ο τόπος πηγαίνει προς τα εμπρός με τα μάτια στραμμένα προς τα πίσω. Και όλοι δείχνουν ικανοποιημένοι. Ο Θεός να βάλει το χέρι του…
(Εστία. 20/11/06)