Του Ευθ. Π. Πέτρου
Φαίνεται ότι στην Τουρκία διαισθάνονται την μεγάλη σημασία που έχει η επίσκεψις του Πάπα στον Οικουμενικό Θρόνο. Η έντασις των αντιδράσεων είναι ενδεικτική της φοβίας που υποβόσκει στην γείτονα έναντι της ισχυροποιήσεως του Πατριαρχείου, του οποίου σταδιακώς αναγνωρίζεται ο διεθνής ρόλος. Είναι αυτή μία από τις επωφελείς για τον ελληνισμό εξελίξεις, που ακολούθησαν τον ανοικτό πόλεμο της ισλαμικής τρομοκρατίας εναντίον του δυτικού κόσμου. Έπρεπε να προηγηθή η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για να αναγνωρίσουν οι Αμερικανοί εμπράκτως τον Οικουμενικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως προκαλώντας την μήνιν της Τουρκίας, τόσο σε επίπεδο επισήμων όσο και οχλοκρατικών εκδηλώσεων…
Όσο και αν προσπαθεί να δείξη ένα πρόσωπο ευρωπαϊκό, η Τουρκία παραμένει ασιατική και ισλαμική χώρα, αποδεικνυομένη αναξιόπιστος σύμμαχος στην διεξαγομένη προσπάθεια για την αντιμετώπιση των Ισλαμιστών τρομοκρατών. Με κυβέρνηση Ισλαμιστών, οι οποίοι επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν την Ευρώπη μόνο και μόνο για να απαλλαγούν από τον έτερο πόλο εξουσίας, τον κοσμικό Κεμαλισμό, η Τουρκία απηγόρευσε την χρήση του εδάφους της για τις επιχειρήσεις κατά του Ιράκ, ενώ παραμένει ο κυριώτερος παράγων διατηρήσεως της ασταθείας στην περιοχή.
Πράγματι η τουρκική άρνησις να αποδεχθή την δημιουργία του κουρδικού κράτους, αποτελεί τον σημαντικότερο λόγο για τον οποίο δεν δρομολογείται ακόμη η ενδεδειγμένη λύσις του διαμελισμού του Ιράκ και διατηρείται η σημερινή αρρωστημένη κατάστασις με τις καθημερινές βομβιστικές και δολοφονικές επιθέσεις. Τόσο οι δημοσκοπήσεις όσο και οι επίσημες δηλώσεις στην Τουρκία επιβεβαιώνουν ότι ακόμη και οι ολίγοι που πράγματι πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας τους, ελάχιστα είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν το ευρωπαϊκό σύστημα αρχών και αξιών. Πόσο μάλλον να αποκηρύξουν τον Αττίλα.
Ο Πάπας, ακριβώς επειδή υπέδειξε την φύση της ισλαμικής θρησκείας και είπε μερικά πράγματα με το όνομά τους αποφεύγοντας την υποκρισία της "πολιτικώς ορθής" φρασεολογίας, στα μάτια των Τούρκων ενσαρκώνει την απειλή. Ενδεχομένη "ανοχή" απέναντί της στην φάση αυτή, θα συνιστούσε απομάκρυνση από τις οθωμανικές αρχές, οι οποίες εξακολουθούν να διέπουν τα δρώμενα στην Τουρκία. Ακόμη και τα τουρκικά κόμματα δεν είναι παρά προσχηματικοί οργανισμοί που δικαιολογούν μία επίφαση δημοκρατίας η οποία καλύπτει τον ολιγαρχικό αυταρχισμό του τουρκικού διοικητικού συστήματος.
Και για να βλέπουμε τα πράγματα χωρίς αγκυλώσεις, ο Πάπας εκπροσωπεί ένα μεγάλο μέρος των λαών της Ευρώπης οι οποίοι αντιμετωπίζουν -όπως κι εμείς στην Ελλάδα- με μεγάλη δυσπιστία την Τουρκία. Αν πράγματι ήθελαν να δουν την Τουρκία να ενσωματώνεται στις ευρωπαϊκές δομές, δεν θα είχαν δεχθή νωρίτερα την Κύπρο και μάλιστα με τον τρόπο με τον οποίο αυτό έγινε.
Όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά από τους Τούρκους. Οι οποίοι εις απάντησιν παραμένουν ανυποχώρητοι στις θέσεις τους. Εξακολουθούν να απαιτούν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση διατηρώντας όλες τις ασιατικές, θρησκευτικές και διοικητικές ιδιορρυθμίες τους.
Αυτή η πραγματικότης, ορατή σε όλους όσοι παρακολουθούν με προσοχή τα συμβαίνοντα στην Άγκυρα, αναδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η επίσκεψις του Πάπα. Ο οποίος πέρα από τα προαναφερθέντα προσθέτει το ειδικό βάρος του στην αναγνώριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο η Τουρκία επιμένει να θεωρή θρησκευτική αρχή των Ορθοδόξων της Τουρκίας, αντίστοιχη προς τον Μουφτή της Κομοτηνής. Και επειδή η αντιμετώπισις αυτή είναι ακριβώς η προβλεπομένη από την Συνθήκη της Λωζάννης, η τοις πράγμασι αμφισβήτησίς της πυροδοτεί και άλλες οθωμανικές φοβίες, τις οποίες η σύγχρονη Τουρκία έχει κληρονομήσει από το παρελθόν της.
Και κάτι τελευταίο. Η στάσις του Βατικανού εν προκειμένω έχει μια ευεργετική για την ελληνική πλευρά επίπτωση στα εσωτερικά της Ορθοδοξίας. Η τόσο ξεκάθαρη αναγνώρισις από τον Πάπα του Οικουμενικού Πατριαρχείου τουλάχιστον φρενάρει τις δεδηλωμένες βλέψεις του Πατριαρχείου της Μόσχας να αποκτήση κυρίαρχο ρόλο, υποκαθιστώντας την Κωνσταντινούπολη. Οι λόγοι είναι ευκόλως κατανοητοί από όλους.
(Εστία, 28/11/06)