Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Η χώρα καθηλώνεται στην παρακμή από την ανεξέλεγκτη συντηρητική νοοτροπία που χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των πολιτικών και κοινωνικών της αντανακλαστικών. Από την σχολική και πανεπιστημιακή νεολαία μέχρι τα μέσα ενημέρωσης και τα πολιτικά κόμματα η εμμονή στο σήμερα και η καχυποψία για οτιδήποτε καινούργιο προτείνεται για το αύριο καθηλώνει τον τόπο στην ακινησία και τα αδιέξοδα.
Ο βασικός παράγοντας πρόκλησης αυτής της ανθυγιεινής στάσης είναι η νεοελληνική λατρεία του κρατισμού. Της αντίληψης δηλαδή πως με ελάχιστο κόπο και με τις σχετικές αναγκαίες προσβάσεις μπορεί μέσω του δημοσίου να εξασφαλισθεί το προσωπικό βόλεμα και ο επιχειρηματικός πλουτισμός. Το κράτος είναι λοιπόν η κότα που προμηθεύει τα χρυσά αυγά. Και όποιος πρόλαβε «τον Κύριον είδε».
Έχω επανειλημμένα ερωτηθεί – κυρίως στο εξωτερικό – γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει φιλελεύθερο κόμμα. Η απάντησή μου πάντα είναι η ίδια. Διότι κανένας δεν θέλει στην χώρα αυτή να χαλάσει η σούπα. Έστω κι αν οδηγεί σε αδιέξοδα και μεγάλος μέρος του πληθυσμού ζει στην δυστυχία. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις ζουν από το κράτος. Μέσω προμηθειών, εργολαβιών και ευνοιοκρατικών ρυθμίσεων. Πως θα μπορούσαν να ανεχθούν φιλελεύθερες προτάσεις για ανοιχτό ανταγωνισμό και ελάχιστη κρατική παρέμβαση; Χρηματοδοτούν έτσι γενναία πολιτικές κινήσεις και μέσα ενημέρωσης που δεν απειλούν το κατεστημένο. Και κατακλύζουν έτσι την πολιτική ατμόσφαιρα με ιδέες που ενισχύουν την λατρεία του κρατισμού. Που τις ονομάζουν μάλιστα προοδευτικές, φιλολαϊκές και προχωρημένες!!
Μοναχά στην Ελλάδα αντιλήψεις που απηχούν λατρεία της κοινωνικής και πολιτικής ακινησίας βαφτίζονται νέες, προοδευτικές και ανανεωτικές. ΟΙ συντεχνίες του δημόσιου τομέα καταστρέφουν τις επιχειρήσεις στις οποίες δουλεύουν αλλά τα εξωφρενικά και αντιδεοντολογικά τους συχνά αιτήματα προβάλλονται από τα ΜΜΕ και αγκαλιάζονται από τα «προοδευτικά» δήθεν κόμματα της Αριστεράς. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, μαζί ίσως με την Βενεζουέλα του Σαβέζ και την Κούβα του Κάστρο, που το αγκίστρωμα στην αναπαραγωγή του παρελθόντος λογίζεται σαν προοδευτική πολιτική.
Αλλά τι θα περίμενε κανείς από μια χώρα στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών και αναλυτών των (και δεξιών ακόμη) ΜΜΕ αποτελούν νυν, πρώην η αντεπιστέλλοντα μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας (ενώ, αντιθέτως, (μοναδική περίπτωση σε Δυτική χώρα), κανένας όμιλος επιχειρηματιών δεν έχει σκεφθεί να χρηματοδοτήσει κάποια δεξαμενή σκέψης που να προβάλει τα πλεονεκτήματα της οικονομίας της αγοράς) !!
Οι επιπτώσεις όλων αυτών στις αντιλήψεις του λαού είναι καταλυτικές. Η οικονομική δυστοκία που κατακλύζει τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες της χώρας και η ανασφάλεια που διακατέχει την μεσαία τάξη δεν αποδίδονται στον κρατισμό που κυριαρχεί στη χώρα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δώθε - που και ο Α. Παπανδρέου ακόμη προσπάθησε αρχικά να πολεμήσει. Αλλά για τα πάντα σχεδόν κατηγορείται το φόβητρο ενός δυσεξήγητου νέο-φιλελευθερισμού που ποτέ δεν εφαρμόσθηκε στη χώρα τούτη. Και έτσι τα φαντάσματα της συντηρητικής παρελθοντολαγνείας εξακολουθούν να κυριαρχούν στον τόπο οδηγώντας τον λαό να επιλέγει για την διόρθωση των κακών που τον κατακλύζουν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές που τα προκάλεσαν (δεν είναι τυχαία η άνοδος του ΛΑΟΣ ούτε και το γεγονός πως η Φώφη Γεννηματά κόντεψε να μην εκλεγεί στο Πολ. Συμβούλιο του Πασόκ, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης τελικά δεν εξελέγη ενώ ο «σκληρός» Γ. Παναγιωτακόπουλος ήταν μεταξύ των πρώτων!).
Ο οπισθοδρομικός συντηρητισμός καλπάζει στην χώρα. Κι ο λαός υποφέρει, αλλά τον εγκρίνει, τον αγκαλιάζει και τον προωθεί.
(Εστία, 4/12/06)